Q0632. Hoe ga je om met dat verscheurende verlangen?

Onbekend

Ik heb net onder vraag 628 een heel verhaal getypt over mijn ontmoeting vandaag met mijn twin. Dat ging onder meer over het verscheurende verlangen dat je kunt voelen als je twin weer van je weggaat nadat je even met elkaar hebt gepraat of wat dan ook. Het intens verdrietige gevoel dat je hem wilt volgen, bij hem wilt zijn. Kennen jullie dat? Dat je hem/haar nakijkt tot je niets meer ziet, dat je letterlijk voelt dat je uiteen getrokken wordt? Ik kan er moeilijk mee omgaan. Ben er heel verdrietig van. Hoe gaan jullie daarmee om?

Antwoord 1
Lieve A: ik heb op de site van Frederike een heel mooi stuk gelezen over tweelingzielen: ‘Daarom zullen tweelingzielen elkaar altijd weer opzoeken, om de simpele reden dat de pijn van elkaar niet zien, zwaarder weegt dan af en toe in elkaars nabijheid zijn. Zodra echter het moment van afscheid nemen gekomen is, zal er sprake zijn van rauwe pijn en wanhoop. Zelfs gevoelens van oprechte rouw behoren tot de mogelijkheden. Hoe vaker de twee zielen elkaar echter ontmoeten, hoe beter zij zullen leren omgaan met hun gevoelens. Dit komt vanzelfsprekend de groei van de beide zielen ten gunste.’ Dat gevoel dat de zielen zich van elkaar los scheuren heb ik 3 keer gehad. Iedere volgende keer werd het afscheid nemen erger. Die gevoelens van echte rouw heb ik 7 weken meegemaakt nadat ik hem in augustus voor het laatst op de trein had gezet. Daarna hebben we elkaar nooit meer gezien. Elke keer wanneer de zielen uit elkaar gaan voel je ze bijna letterlijk scheuren. Ik weet nu ook p! recies op welke plek mijn ziel zit. Hoe ga je hiermee om? Dat is haast niet te doen. Ik vraag me af of je dat ooit leert in je leven. Ik heb wel verhalen gelezen van twins die al langer bij elkaar zijn en zeggen dat elk afscheid zeer doet, maar ook vreugde geeft op het volgende weerzien. Maar deze twins waren al in alle bewustheid bij elkaar. Ik zou niet weten lieverd hoe je hier mee om moet gaan. Waarschijnlijk lukt het je pas op het moment dat jouw twin in zijn bewustzijn net zoveel van jou houdt als jij van hem. Dan ben je ECHT samen ook al ben je niet bij elkaar. Sterkte lieverd, ik denk aan je. (L.)

Antwoord 2
Lieve L., bedankt voor je lieve reactie, dat doet me zoveel goed! Ik heb me de hele dag rot gevoeld vandaag als ik aan mijn tz dacht en ik denk doorlopend aan hem hoe ik ook probeer dat niet te doen. Ik denk aan gisteren, hoe betoverend mooi hij was, hoe ijzig afstandelijk zijn houding en hoe vlammend en vol pijn mijn hart. Dat is het nog steeds. Ik weet dat het waar is wat jij zegt; pas als hij hetzelfde voelt voor mij zal hieraan een einde komen. De grote vraag die niemand kan beantwoorden is: wanneer? Tja, ik heb zomaar het gevoel dat dat nog lang kan duren. Hij beseft niet wat hij met me doet, hoeveel pijn hij me doet door stekelige opmerkingen te maken en een ijzige afstand te scheppen. Ik weet heus wel dat het puur zijn ego is dat hier uit angst aan het werk is, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Het rare is dat ik in dromen wel contact heb met zijn ziel en die is totaal anders. Hij heeft me zijn zielsliefde verklaard in een droom en in een andere (recente) droom praatte hij met me met een doek over zijn gezicht zodat ik hem niet kon zien, en vroeg om begrip. Je noemt de site van Frederike. Wie is dat? Waar kan ik dat vinden? Ik zou er graag over lezen. Gisteren was zo’n rare dag. Ik was ontzettend opgetogen dat hij zou komen. Toen kwam hij na lang wachten en stond ineens naast me zonder dat ik het wist. Meteen voelde ik de ijzige afstand, hij droeg ook nog een zonnebril die dat versterkte. Ik kon niet in zijn ogen kijken. Ik voelde me zo afgewezen. Kon wel huilen. We zijn daarna nog zeker twee uur in elkaars gezelschap geweest en ik heb hem zelfs even aangeraakt tijdens een gesprek. Hij deed vriendelijk maar kwam niet dichterbij op emotioneel niveau. Ik voelde als het ware een muur tussen ons. Later weer toen we even alleen waren. Ik moet het me maar niet te persoonlijk aantrekken denk ik. Maar ik wil zo graag dat hij me ziet voor wat ik ben. Dathij mij ook mooi en leuk en lief vindt en dat ook hij die pijn voelt als we uit elkaar gaan. Dat laatste voelde zijn ziel wel, dat weet ik zeker. Maar zijn ego gaat er direct overheen door keiharde muziek op te zetten in de auto en een sigaret te roken. Verdoven verdoven verdoven. ! Dat is wat hij constant doet. In allerlei vormen. Hij is bang voor zijn eigen innerlijke stem. En ik vraag me af hoe ik hem daarmee kan helpen. Liefs.(A.)

Antwoord 3
Lieve A: ben ik direct al weer. Ik heb geen woorden momenteel om te beschrijven HOE jouw gevoelens exact weergeven hoe ik mij ook de laatste dagen voel. Ik denk ook TE VEEL aan hem. Ben enorm met hem bezig. Voel ook een verlammende pijn van missen. Wil ZO GRAAG dat hij mij ook lief vindt, mij nodig heeft, mij wil spreken, met mij samen wil zijn. Zo dezelfde gevoelens en gedachten die jij ook hebt. Zouden meer mensen het hebben? Heeft het met de tijd te maken? Ik weet het niet, ben alleen blij te weten dat ik niet de enige ben op dit moment met deze gevoelens. Het troost me dat we samen pijn hebben. Wanneer…. wanneer…. wanneer…. Ik vraag het elke keer aan God en mijn engelen… Hoe lang willen ze nog dat we pijn lijden? Hebben we nog niet genoeg geleerd? Hoe gaan we dit volhouden? Wanneer gaan onze twins eindelijk hun gevoel toe laten? Ik zie de pijn in zijn ogen (op een zeer recente foto)en wil hem ZO graag helpen, maar dan moet hij me hem wel laten helpen. Sterkte en veel liefs van mij.(L.(Frederike.eu))

Antwoord 4
Zijn gevoel is mijn gevoel en mijn gevoel is zijn gevoel, toch? Dus, als ik nou in mijn gevoel de liefde, de kracht en de moed opbouw om de innerlijke stem, de gevoelens naar boven te laten komen om te onderzoeken en er naar te luisteren, zou dat hem dan helpen om niet meer zo bang te zijn?(L.)

Antwoord 5
Lieve L, Ja gedeelde smart is halve smart, dat geldt hier ook. Ook ik put kracht uit het feit dat ik niet de enige ben die hierdoor heen moet. Erg is dat he, als je ziet met eigen ogen dat hij het moeilijk heeft maar dat hij dat zelf nog niet erkent. Mijn twin is precies hetzelfde, overschreeuwt zichzelf in figuurlijke zin door allerlei dingen te doen die hem maar afhouden van bij zichzelf naar binnen kijken en dan wellicht tot verrassende conclusies te komen (over ons). Het frustrerende is inderdaad dat je helemaal aan de zijlijn staat, je staat erbij en kijkt ernaar. Maar wat jij in je laatste reactie zegt klopt wel denk ik. Het is zeker mogelijk om hem op een ander spoor te krijgen door hem zoveel mogelijk liefde, kracht en ander goeds te sturen. Ik doe dat ook. En er is veel nodig dus dat zal ik nog wel een hele tijd moeten volhouden. Terwijl ik mij gisteren zo verdrietig voelde, ging ik boodschappen doen en even de stad in. En ik werd toen overladen met tekens van mijn twin. Echt heel veel en duidelijk. Het gaf me instant kracht en een werelds gevoel dat alles goed komt. Zo prachtig. Maar op dit ogenblik is alles zwaar en moeilijk. De dingen gaan stroperig langzaam voor mijn gevoel. Ik wil hem weer zien maar weet niet wanneer. Ben volledig afhankelijk van zijn grillen. Ik weet dat hij binnenkort zal bellen om op visite te komen. Ik weet dat ik zondag iets in hem heb geraakt. Het was haast exact dezelfde situatie als op tweede kersdag. Toen was er ook de hele middag sprake van afstoten en aantrekken en uiteindelijk ging hij vrij abrupt weg waarbij hij mij vast pakte en drie zoenen gaf. Het lijkt alsof hij op een bepaald moment niet meer weet wat hij moet en er dan vandoor wil. Ik voel dan zijn pijn zo duidelijk. Ik heb erover nagedacht wat ik het allerliefste zou willen nu, en dat is een gelegenheid om samen te zijn, te praten zonder anderen erbij. Die kans krijgen we nooit, en ik weet uit eerdere ervaringen dat dat zo hemels mooi is, dat geeft ons contact altijd een enorme impuls in de goede richting. Maar het lijkt wel alsof alles en iedereen ons tegenwerkt wat dit betreft. Ik ga die wens maar eens het universum insturen…(ken je the Secret?). Liefs(A.)

Antwoord 6
Teruglezende kwam ik weer terecht bij deze vraag, mijn eigen vraag. En ik zag dat ik eindigde met mijn voornemen mijn wens het universum in te slingeren. Wel, dat is gebeurd en mijn wens werd niet lang daarna vervuld; maar liefst 4 uren samen met hem alleen. We hebben gepraat en het was leuk, fijn en gezellig en ook weer lastig. Ik zag enkele mindere kanten van hem en voelde me ook op bepaalde momenten wel weer afgestoten. En dat proces blijft zich maar herhalen. Nu ook weer. Hij is net weg, en het was gewoon NIET leuk. Ik voel me gebruikt. Hij kwam eten en ging er ook direct daarna weer vandoor. Tijdens het eten waren er een paar opmerkingen waardoor ik nu een boos en verdrietig gevoel heb. Bah, ben even helemaal klaar met die gast. Even dan (denk ik). (Onbekend)

Antwoord 7
The story continues. Ja, nog steeds. Inmiddels bijna een half jaar verder en het blijft aantrekken en afstoten. Ik ben er wel achter gekomen dat hij diep van binnen bepaalde inzichten heeft en die kwamen naar buiten toen hij wat gedronken had. Het was verbazingwekkend. Wanneer hij niet gedronken heeft, is hij minder ontspannen ten opzichte van mij en speelt zijn ego hem parten. Hij houdt dan afstand, en wil weglopen. Zodra er wat gedronken is, verdwijnen zijn muurtjes en zegt hij dingen die heel persoonlijk zijn en waardoor ik een prachtig kijkje in de keuken krijg. De keerzijde is wel dat het volgende contact dan weer heel koeltjes kan zijn, alsof hij zich gerealiseerd heeft dat hij veel te openhartig geweest is en nu weer afstand moet nemen. En ik? Ik stuur hem nog steeds veel liefde op afstand, vraag om dromen over ons, die ik haast op bestelling krijg. En ik benader hem met alle liefde die ik in me heb. Zal hem altijd helpen en binnenkort komt er misschien een gelegenheid om eens wat langer samen te praten (hij onder invloed…feestje) en dan zullen we eens zien wat daaruit komt. Ik vind het ook jammer dat het op deze manier moet, en het niet zonder drank kan, maar het is dan maar even zo. Hij heeft blijkbaar pijn en oud zeer te verwerken. (Onbekend)

Reactie
Ik geef graag een nieuwe aanvulling op deze vraag die ik ooit zelf stelde. Inmiddels ben ik ruim een jaar verder en zijn er grote ontwikkelingen geweest. Het is echt zo dat wanneer je een wens serieus formuleert en hem het universum instuurt, deze vervuld wordt. Ik vroeg om meer en intenser contact met mijn tz en heb dit gekregen. Het afgelopen jaar zijn we dichterbij elkaar gekomen op geestelijk niveau. Hij heeft in augustus 2011 een opzienbarende uitspraak gedaan die mij bewees dat hij weet dat wij bij elkaar horen. In februari trok hij me naar zich toe toen er een foto werd gemaakt en zei hij “kom, jij moet er ook bij”. Waarop hij zijn arm om me heen sloeg en ik mijn hoofd op zijn schouder legde. Ik hoef niet te vertellen hoe dat voelde;) In april vroeg hij me iets terwijl ik tegenover hem zat, en in zijn zin kwamen de woorden “ik hou van jou” voor. We keken elkaar min of meer verschrikt aan toen hij ze uitsprak, blijkbaar voelden we beiden dat die woorden voor mij bestemd waren. Het was een heel vreemd en mooi moment. Vorige week belde hij me en hebben we even leuk met elkaar gekletst. Na dat gesprek stuurde hij nog een lief sms-je. Ik was helemaal blij! En afgelopen zaterdag (september 2012) heb ik hem gezien en begon hij over mensen die in een zelfde situatie zitten als wij, heel specifiek. Ik begreep niet waarom hij dat ineens aanhaalde, hij begon erover toen we even alleen waren. Later bedacht ik me dat er ook wel een beetje wanhoop uitsprak, het is ook een situatie die nogal uitzichtloos is, we zitten aan alle kanten vast, beiden. En nu mis ik hem, heel erg. Ik verlang er zo naar om in zijn armen te verdwijnen, in zijn ogen te verdrinken zoals zo vaak gebeurt als we elkaar zien, met hem alleen te zijn. ! Ik hoop zo dat we nog eens samen iets gaan doen zoals die ene keer, vorig jaar. Maar ik weet dat ik het allemaal moet loslaten, het komt vanzelf op zijn tijd. Moeilijk als je zo naar iemand verlangt. Maar tegelijkertijd geeft dit gevoel me ook vleugels en energie, het gevoel dat ik leef. (Onbekend)