Our story is our story

We waren rond de 18 jaar oud en we leerden elkaar kennen op onze bijbaan. We moesten vaak samen werken en raakten aan de praat. De gesprekken liepen vlot, maar dat had ik nog niet in de gaten. Hij attendeerde me erop. Toch zocht ik er niets achter. Hij had een vriendin en ik zag hem als een fijne collega waar ik prettig mee kon werken.
Op een avond ging iedereen naar het café en hij vroeg of ik ook kwam. Ik wist het nog niet en dat zei ik hem. Ik zocht er niets achter.
Die avond, midden op de dansvloer, vertelde hij dat hij een pauze had met zijn vriendin. Ik zocht er niets achter, maar toen hij me daarna lang aankeek was het alsof alles om ons heen vervaagde. De andere mensen waren er niet meer, de muziek leek heel ver weg en alle discolichten leken op ons gericht als een spot. Wij tweeën, in ons eigen vacuum, onze bubbel.
De tijd leek stil te staan, een gat in de tijd, alleen voor ons. Ik slikte en de wijzer tikte verder.

Wij hebben een vriendschap gehad waarbij we wel uitspraken dat we meer voelen. Ik had geen partner toen. Hij heeft haar niks vertelt.

Er waren innerlijke obstakels bij hem, hij was in de war van alles. Er gebeurde heel veel in korte tijd, veel gesprekken met ontzettend veel diepgang. We wilden allebei een liefdesrelatie, maar we kwamen er toen ook direct achter dat we beide heel verschillende richtingen op wilden in het leven. Dus het was niet echt werkbaar. Wat we nu hebben zou ik omschrijven als een lange-afstandsvriendschap. We weten wat we voor elkaar voelen en hoe we elkaar zien. Op het moment hebben we geen contact, maar wel direct onder de knop op social media. Het liedje “I’m only one call away” omschrijft het goed. Dit is een ongeschreven regel tussen ons.

De zielsliefde bracht mij duidelijkheid op levensvragen, een richting in het leven. Iemand die je heel goed kent, zonder dat je elkaar eigenlijk heel lang kent in tijd in dit leven. Het meest bijzondere vond ik de chemie! Telepathisch communiceren. Elkaar begrijpen zonder (al te veel) woorden. Zelfs na elkaar jaren niet meer gesproken te hebben, kan het gesprek verder zijn alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben (zelfs na járen later). De klik blijft. Heerlijk! Geen woorden voor, je moet het ervaren. Als ik dan toch een woord zou moeten vinden dan zou ik zeggen, een ontzettende goede chemie. Vonken in de lucht, alsof het statisch is. Levensveranderend, op een hele goede manier. Het zet je op het juiste pad en geeft vertrouwen. Na de ontmoeting van de zielfsliefde kun je jaren vooruit.

Ik heb nooit een relatie gehad met mijn zielsliefde. Wel een vriendschap, die staat nu op een heel laag pitje. Hij was in de war en was zo onder de indruk van de diepte van onze ontmoeting en van wat er inhoudelijk was gezegd dat hij afstand van me nam. Hij ging terug naar zijn vriendin, ook al ging dat kort daarna uit. Hij is met een smoes ergens anders gaan werken. Daarna jaren niks meer van hem gehoord. Wel nog proberen toe te voegen op social media, maar ik werd genegeerd.
Tot ik steeds meer aan hem moest denken, ik helemaal begon te trillen. Alles vibreerde, ik voelde hem helemaal. Ik moest contact opnemen. Ik zocht hem op op en vond een profiel, maar uitnodigen deed ik niet. Ik sprak in mezelf “X” (ik noem hem even zo) “X, voeg me toe op Facebook” en 1,5 uur later, echt waar!, had hij me uitgenodigd. Na dik 7 jaar geen contact.

Ik wilde direct met hem praten, maar mijn gevoel zei “wacht!” Tot het op een dag, weken later goed voelde en ik hoorde “nu!” Ik sprak hem aan en direct praatten we tot diep in de nacht. Daarna nog een keer gepraat en hij bleek te zijn getrouwd!! Dat wist ik niet. Ik voelde direct dat het goed zat, dat zijn vrouw juist voor hem was. Ik had nog niet eens een foto van haar gezien. I just knew it! Tot, de dag erna, er op een Facebook een bericht kwam: wij worden ouders! Ja, echt! Je verzint het niet. Het wachten, het moest zo zijn. Dit moest zo zijn. Daarna hoorde ik niets van hem meer. Af en toe een bericht, tot het stopte. Ik weet het is een herhaling van eerst, hij duikt weer weg in zijn leven, wil normaal zijn zonder dit allemaal. Huisje, boompje, beestje, zonder die ene zielsliefde die niet te verklaren is. Ik laat hem. Ik zie dat hij mijn berichten toch altijd bekijkt.

Geef niet op. Het contact blijft. Soms moet het leven zo lopen. Hij is er bij mij altijd wel, ook al is het op de achtergrond. Sinds ik hem heb ontmoet heb ik meerdere zielsliefde-connecties mogen ontmoeten en dit heeft hij in zijn leven ook ervaren heeft hij vertelt. Dit waren niet persé relaties, maar ook in de vriendschapssfeer. Ik weet dat hij het moeilijk vind om een vrouw te hebben en een zielsliefde. Dit is in onze aardse wereld niet echt volgens de “regels”, hoe het hoort of zou moeten zijn.