S403. Intens en diepgaand, het gevoel van ‘wij horen bij elkaar’

Onbekend

In 2009 kwam ik iemand tegen waarvoor ik direct viel. Het was echter niet een normale vorm van verliefdheid. Ik voelde meer, maar kon dit niet echt omschrijven. Had de behoefte daartoe toen ook niet, ik was jong (19 jaar) en het zou best gewoon een verliefdheid kunnen zijn. In de directe periode daarna zocht ik veel contact met hem maar hij hield de boot erg af. Ik besloot dat dit kwam omdat hij geen interesse had en we kregen beide andere relaties. 

3 jaar later in 2012 kwam ik hem opnieuw tegen. We sliepen die nacht samen en het ongelooflijke gevoel van aantrekkingskracht was overweldigend. We hadden geen gemeenschap, dit kon hij niet wanneer hij niet in een relatie zat. We hebben wel heel veel geknuffeld en gezoend, dat voelde op dat moment al heel bijzonder. Ik dacht ook dat dit het begin was van onze relatie en vond het juist heel mooi dat hij er zo over dacht. We zouden elkaar later die maand sowieso nog zien. We hielden contact en toen we het erover kregen om wat te plannen vertelde hij me dat hij ‘opeens’ een vriendin had. Ik was tot in mijn ziel gekwetst en nam voor zover ik kon afstand. Die maand erop zijn we samen nog naar een evenement geweest, stond al op de planning, maar het deed me zeer. Ik liet hem in liefde los maar nooit helemaal. Ik dacht veel aan hem en voelde dat er iets speciaals was. Dit kon ik nog niet plaatsen. Eind dat jaar kreeg ik een relatie, met hem ben ik nu nog samen. We hebben een dochter van 2 en ben op dit moment opnieuw in verwachting.

De afgelopen jaren sprak ik hem nog wel eens, maar veelal oppervlakkig, terwijl mijn gevoel me altijd wat anders vertelde. Ik kwam hem ook wel eens tegen en ondanks dat het altijd vertrouwd was, was er naast een vreemde spanning ook altijd een afstand. Hij had veel vriendinnetjes en leefde er op los. Ik zat in een stabiele relatie. Eind vorig jaar was er toch uit het niets opeens weer contact. Na wat appjes belde hij en we hebben 2 uur gepraat. Vanaf dat moment hebben we elkaar iedere dag, bijna altijd telefonisch, gesproken. We groeiden erg naar elkaar toe, hij zat niet goed in zijn vel maar kon alles bij mij kwijt. Het voelde als vanouds, precies hetzelfde als al die andere keren. Mijn eigen relatie is nog altijd stabiel maar het intieme gedeelte is weg. Niet enkel de seks, maar ook het aanraken, knuffelen, samen zijn en zoenen, die genegenheid is naar een dieptepunt gekelderd. Dit is al zo’n anderhalf jaar zo, dus niet sinds ik weer contact heb met mijn TZ. Mijn TZ is op dit moment vrijgezel.

Ondertussen hebben wij een paar keer afgesproken om bij te kletsen en niet lang daarna vertelde hij me dat hij verliefd op mij was. Niet zomaar, hij begreep er niks van. Hij herkende het niet, het was intens en diepgaand, het gevoel van ‘wij horen bij elkaar’ deze liefde is onvoorwaardelijk en ik heb eigenlijk altijd van je gehouden. Hij zei me letterlijk dat ik er altijd voor hem was, en ik het altijd geweten heb. Hij het waarschijnlijk niet wilde (in)zien en here we are. Door te lezen zijn we uitgekomen bij het fenomeen tweelingzielen, toen viel alles op zijn plek. Maar wat nu?

Mijn liefde voor hem is er altijd geweest, meer dan bij wie dan ook. Het is onvoorwaardelijk. Zijn liefde voor mij heeft zich sinds kort ontwikkelt tot een hoogtepunt. Hij wil mijn relatie absoluut niet in de weg zitten. Omdat ik besef dat mijn relatie niet heel denderend is en ik veel mis heb ik meerdere keren getracht het gesprek aan te gaan met mijn partner. Tevergeefs. Op dit moment ontwijkt hij dit soort gesprekken en wimpelt het af. Ik zit in een idiote rollercoaster vol emoties, evenals mijn TZ die ook geen flauw idee heeft wat we er nu op dit moment mee moeten. Als we bij elkaar zijn kunnen we praten, lachen en huilen. We knuffelen en willen samen zijn maar meer dan dat kan ik niet zolang mijn relatie er is. Hij wil eigenlijk meer, als dat nu zou kunnen, maar zou mijn relatie nooit in de weg staan. We voelen beide dat dit niet zomaar iets is en wanneer we het hebben over of proberen ons contact te verminderen worden we er beide niet veel gelukkiger op. Daarnaast ben ik bang dat ik niet helder kan denken door de hormonen rondom de zwangerschap.

Ik wil mijn verhaal graag kwijt en wellicht is er iemand die iets zinnigs kan en wil zeggen of misschien iets herkent uit een soortgelijke situatie.

Reactie
Hoe herkenbaar. Dat is al fijn hè? Ik zit alleen aan de andere kant van jouw verhaal en ben de man. Ook ik heb mijn soulmate/tweelingziel ontmoet, het is een liefde die onvoorwaardelijk is en tot de kern van jouw wezen doordringt. Alle andere relaties voelen daardoor veel oppervlakkiger. Het is heel moeilijk zo’n relatie, wanneer de ander al een relatie heeft. Want die relatie hoeft helemaal niet slecht te zijn. Het verbleekt wel in relatie tot de soulmate. In mijn geval is dat precies hetzelfde.

Het probleem is dat jullie alle twee geen steek verder komen zo. Volgens mij zijn er maar 2 mogelijkheden. 1) Of je gaat een relatie met elkaar aan en verbreekt de huidige relatie of 2) jullie zien elkaar niet meer. Ik zit met precies hetzelfde dilemma en ben er ook niet uit. Ik ben dik 1 jaar vrijgezel nu, maar contact met andere vrouwen, daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Dus zolang wij elkaar blijven zien (wij volgen samen een opleiding) zal dat zo blijven. Ik denk dat het voor jouw soulmate ook zo voelt.
Ik wens jullie veel succes en als jullie tips voor mij hebben, dan hoor ik dat graag.

Groetjes, Niek.