Cato
Het eerste moment dat ik hem zag, dacht ik: “oh jee, help, hier gebeurt iets, ik weet niet wat, maar dit gaat veel teweeg brengen en dat kan en mag niet, want dan ga ik misschien een gezinssituatie kapot maken”. Bij de tweede ontmoeting voelde ik het ook van zijn kant naar mij. Het “knetterde”, het was een blikseminslag. Hij had mij vanuit de verte al wel eens vaker gezien en ik wekte toen al zijn nieuwsgierigheid.
Het was dus een blikseminslag. Hoewel ik nog steeds wel dacht; “ik zal het mij wel inbeelden”, aangezien hij een vrouw en kinderen had en het “plaatje” er ideaal uitzag. Ik heb een week tegenover hem in een huis gelogeerd en gedacht; “zet het uit je hoofd”. Aan de overkant van de weg was hij op zijn beurt met mij bezig, bleek later.
Al met al hebben we elkaar tijdens de eerste ontmoetingen in totaal hooguit een paar uur gesproken, steeds met anderen erbij. Daarna heb ik hem een mailtje gestuurd. We waren in onze mailtjes gelijk heel close en open. Ik heb dat benoemd en hij beaamde dat en vond onze klik ook heel fijn en speciaal. Toen was het hek van de dam. We hebben elkaar na een aantal weken voor het eerst ontmoet. Hij bleek al ruim 20 jaar in een slechte relatie te zitten, maar bleef daar bewust voor de kinderen. Ik was herstellende van een relatie die ik had gehad, voelde me steeds beter en was ook niet op zoek naar een nieuwe partner. We hebben twee jaar een geheime relatie gehad. Veel mensen uit mijn omgeving wisten er wel van, in zijn omgeving alleen zijn zus. In die twee jaar heeft hij zijn gezin verlaten, wat een moeilijk proces was. Hij zat in een spagaat tussen zijn kinderen, zijn eigen proces en onze relatie. Tegelijkertijd waren we ZO gelukkig dat we bij elkaar thuisgekomen waren. Een hele verwarrende tijd die er uiteindelijk in het geresulteerd dat hij afscheid van mij heeft genomen. Hij moest eerst zelf herstellen en alleen zijn en kon mij niks beloven voor de toekomst. Ik heb eerder verdrietige dingen meegemaakt, maar nu belandde ik van de hemel in de hel. Sindsdien is het contact steeds verder verminderd. Inmiddels hebben we elkaar een jaar niet gezien en sinds bijna vier maanden hebben we ook geen contact meer over de app.
Ik was single. Voor hem stond het al jaren vast dat hij niet oud met zijn vriendin zou worden. Hij praatte al niet met zijn vriendin, laat staan dat hij dit soort zaken met haar zou delen.
Hij wist al jarenlang dat hij ooit zijn vriendin zou verlaten, maar wilde wachten totdat de kinderen ouder waren. Het was dus voor hem ook heel verwarrend dat ik ineens voor zijn neus stond. Het duurde lang voordat hij zijn gezin kon verlaten, uit schuldgevoel naar de kinderen. Uiteindelijk heeft hij dit wel gedaan, maar de afhandeling van het uit elkaar gaan verliep langzaam, omdat zijn ex geen belang had om het sneller te laten verlopen. Ik wilde uiteraard wel sneller, omdat ik een leven met hem op wilde bouwen. Dat zorgde ervoor dat hij zich vanuit allerlei kanten onder druk gezet voelde. Hij kon niet zomaar twintig jaar achter zich laten, had een schuldgevoel naar zijn kinderen, walgde van zichzelf dat hij niet sneller actie ondernam en zag mijn verdriet hierover.
Wij wilden allebei een liefdesrelatie en hadden die ook. We hadden allebei ook niet eerder het gevoel gehad te willen trouwen met iemand, maar nu waren we daar allebei wel van overtuigd. Wij wilden samen verder, genieten van de relatief korte tijd die je samen hebt als je elkaar rond 40/50 jaar ontmoet en samen oud worden.
Een jaar geleden heeft hij aangegeven dat ik hem in liefde los moest laten. Hij wilde dit proces van scheiding verder alleen doen en tot zichzelf komen. Ook wilde hij mij niet “langer aan het lijntje houden”, want hij zag mijn verdriet over het voor mij te langzaam verlopen van zijn proces.
Ik heb een ongelooflijk intense liefde ervaren, een thuiskomen, een “weten” dat dit mijn man is. Een imperfecte man en toch is hij het helemaal voor mij. Totaal jezelf kunnen zijn en niet hoeven twijfelen aan de liefde voor elkaar. Zelfs nu ik hem al een jaar niet heb gezien, twijfel ik nog geen seconde aan onze liefde.
Het meest bijzondere was het elkaar in de ogen kijken, bij elkaar thuiskomen en allebei huilen van geluk.
Het zielsliefdegevoel is voor mij een zeer intens, life changing gevoel van thuiskomen, van grootse liefde en het weten dat je bij elkaar hoort.
Erotiek was anders; de verbondenheid die je naar elkaar voelt en het ook onvoorwaardelijk houden van dat lichaam dat bij die ander hoort.
Ik werd steeds verdrietiger, omdat ik zijn worsteling zag met zichzelf, het schuldgevoel naar zijn kinderen, het afsluiten van een periode etc., maar ook omdat ik mijn leven met hem op wilde bouwen en dat dat in mijn ogen maar traag verliep. Ik wilde sneller dan hij kon, omdat ik het al zo spijtig vond dat we elkaar niet op ons twintigste hadden ontmoet. We zijn nu bijna een jaar verder nadat hij mij vroeg of ik hem in liefde los wilde laten en mijn gevoel naar hem en onze band is onveranderd. Tegelijkertijd is het de hel, want ik voel me geamputeerd en ik verlang intens naar hem, maar ik kan geen contact met hem opnemen. Ik weet niet waar hij woont en hij reageert niet meer op apps’s of mail. Wat dat betreft ben ik van de hemel in de hel beland.
Ik zie mijzelf op dit moment nog eerder in het klooster belanden, dan dat ik opensta voor een nieuwe man.
Soms is het zo pijnlijk dat ik me afvraag of dit ooit nog gaat verbeteren. Ik worstel enorm met wat wij gehad hebben en of wij elkaar ooit weer gaan terugzien. Misschien kom ik enorm bedrogen uit, maar ik kan mij (ook na dit jaar van elkaar niet zien) nog steeds niet voorstellen dat wij niet weer samen zouden komen. Soms is het zo erg dat ik denk: “hadden wij elkaar maar helemaal nooit ontmoet”, maar ja…. dan had ik ook nooit mijn grote liefde en het gevoel daarbij gekend. Ik hoop nog steeds dat mijn sprookje een goede afloop zal kennen.