K.
Ik zag zijn foto op internet en wist dat hij me ging aanspreken. Dat was gewoon een gevoel. En dat deed hij. Na een moeilijke tijd, o.a. een scheiding was ik het vertrouwen in mannen totaal kwijt en ik wilde gewoon weer gelukkig zijn. Ik stemde in voor een ontmoeting met hem omdat ik ongelooflijk naar hem werd toegetrokken zonder dat ik hem ooit had gezien, Ik kon gewoon niet anders dan met hem af te spreken.
Toen ik hem zag zat hij meteen in mijn systeem. Er was een ongelooflijke aantrekkingskracht. Misschien qua uiterlijke kenmerken niet helemaal mijn type maar ik vond hem de mooiste man op aarde. Ik vertrouwde hem ook meteen. Hij ging al gelijk mee naar huis wat ik normaal gezien nooit zou doen. Er volgde daarna nog vele ontmoetingen. Hij maakte alles in me los, gevoelens van hoop, wanhoop, vreugde, verdriet, energie, machteloosheid, blijheid, echt alles ontwaakte hij in mij, ik leefde weer!
Maar een liefdesrelatie tussen ons was niet mogelijk. Er was een groot leeftijdsverschil, alles wat ik al achter de rug had zoals een lange relatie en kinderen, daar moest hij nog aan beginnen. Er was ook iemand in zijn leven waar hij zich op korte termijn mee ging verloven. Door zijn geloof en cultuur stond dat al vast en ik was ook geen reden om dat af te breken omdat ik niet geaccepteerd zou worden in zijn cultuur als oudere gescheiden Nederlandse vrouw. Bovendien gunde ik hem geluk zoals een stabiele relatie en kinderen al deed het pijn als ik eraan dacht. Ik genoot van de momenten met hem samen. Al mijn pijn, verdriet, onzekerheden, zorgen en gepieker en de mensen die me hadden gekwetst door mijn jeugd en scheiding bestonden niet als ik bij hem was. Het was dan alleen hij en ik totaal opgaand in elkaar. We konden dan niet van elkaar afblijven en de wereld stond verder stil. Hij gaf me ontzettend veel energie waar ik dagen en weken op kon teren al
s hij geweest was .
Maar langzaam begonnen we ons van elkaar los te wrikken. Hij omdat hij ging trouwen en ik omdat ik besefte dat als we elkaar bleven ontmoeten de pijn straks ondraaglijk zou zijn als we zo zouden doorgaan. Het aantrekken en afstoten was een feit met veel confrontaties en ruzies waarbij we elkaar ook erg kwetsten. Soms zei ik zo ongezouten mijn mening waardoor we verschrikkelijke ruzie kregen dat we zeiden dat we elkaar nooit meer wilden zien. Dan waren we zo boos! Maar dat ging altijd weer weg. Daarna kwam de angst dat ik hem misschien nooit meer zou zien maar altijd kwam hij terug. Doordat 1 van ons weer contact zocht of dat het ‘toeval’‚ ons weer samenbracht. Dat gebeurde gewoon maar achteraf gezien best verwonderlijk. Hoe ik hem ook kwetste of hoe bot en afstandelijk hij ook deed , lang boos waren we nooit.
Zielsliefde heeft me aan het denken gezet. Dat ongeacht uiterlijk, leeftijd, cultuur, wat voor verschillen er ook zijn er een diepe intense band tussen twee mensen kan bestaan. Het heeft me sterker gemaakt en spiritueler.
Het oogcontact en de aanrakingen waren het meest bijzonder.
De erotiek was geweldig , niet te omschrijven. De seks op zich stelde misschien niet heel veel voor maar alleen al de aanraking, zijn huid op mijn huid voelde ik in iedere vezel in mijn lijf. Ik had geen gedachten tijdens de seks wat ik bij anderen altijd wel had. Ik ging helemaal in hem op en voelde alleen maar.
Maar toen moesten we toch afscheid van elkaar nemen. Hoe mijn hart ook schreeuwde en hoe zeer ik ook naar hem verlangde, toch gunde ik hem het geluk. Elke dag ging ik naar bed en stond ik op met hem in mijn hart. Ik was er letterlijk ziek van. Ik weet niet hoe hij dit heeft ervaren. Hij was erg gesloten over zijn gevoelens maar mijn gevoel zegt dat hij het ook moeilijk heeft gevonden. Na een aantal maanden nam hij weer contact met me op om te vertellen dat hij getrouwd was. Natuurlijk deed dat veel met mij maar het gevoel, de band tussen ons was er nog steeds en onveranderd. Ik vroeg of hij nog 1 keer kwam en dat deed hij. Het was weer als vanouds maar wel altijd met het besef dat er weer een afscheid voor altijd naderde. Toch lukte het daarna nog niet om los van elkaar te komen, we bleven naar elkaar toetrekken. Weer volgde er een ontmoeting met een afscheid wat me vanbinnen verscheurde maar wat ik niet aan hem liet merken. Maar hoe mooi en fijn het ook
met hem was , het besef dat het afscheid steeds weer op de loer lag verscheurde me van binnen en het was beter dat we elkaar niet meer zouden zien. Daar stemde hij mee in omdat hij ook verscheurd werd door een schuldgevoel naar zijn vrouw toe en door het dubbelleven wat hij leidde. Hij wilde niet vreemdgaan. We bleven wel contact houden op afstand. Soms was het verlangen en gemis naar hem zo enorm groot dat ik steeds overweeg om het contact met hem ook op afstand te verbreken maar het lukte me niet. We probeerden zo weinig mogelijk contact met elkaar te hebben, en soms lukte dat een aantal dagen of weken maar dan vroegen we weer hoe het met de ander was en zeiden we dat we elkaar misten.
Het contact was fijn maar niet bevredigend genoeg meer omdat het verlangen naar elkaar te groot was. Ik vroeg wat hij nog wilde en dan zei hij dat hij wilde afspreken maar omdat dat niet meer mogelijk was kregen we hier steeds ruzie over. Een aantal weken geleden heb ik hem gezegd dat hij nu maar eens moest beslissen wat hij wilde. Het contact verbreken of afspreken. Hij heeft niet meer gereageerd. Hij heeft alle contact verbroken. Ik ben wanhopig en verdrietig maar aan de andere kant moest dit een keer gebeuren. Op deze manier had het niet kunnen doorgaan. Dit was zijn manier om te stoppen en als hij het niet had gedaan had ik het wel moeten doen. Hij zit nog steeds in mijn hart maar ik probeer nu echt door te gaan met mijn leven en er nog iets van te maken
Ik kan misschien ooit weer van iemand gaan houden en dat zou nooit kunnen zolang ik nog contact met hem had. Hij gunde mij ook het allerbeste, dat heeft hij vaak gezegd. En het beste voor ons twee is geen contact omdat we dan tegengehouden worden in onze persoonlijke groei. Misschien dat we er later klaar voor zijn. Maar daar moet ik nu niet meer aan vasthouden. Soms heb ik mijn twijfels en vraag ik me af of ik me niet alles heb ingebeeld. Dat wat er tussen ons was, maar aan de andere kant als ik naar mijn gevoel luister voelt het alsof er tussen ons voor altijd een band is en dat dit nooit meer stuk kan. Ook al is er nu geen contact meer en zijn we nu fysiek gescheiden, ik voel hem overal in en om mij heen.
Ik denk niet dat ik ooit hetzelfde onvoorwaardelijke zielsgevoel voor iemand anders zal kunnen hebben maar misschien ooit wel ooit weer een stabiele relatie al moet ik er nu nog niet aan denken.