Onbekend
Al enkele jaren ken ik hem. Ik voelde me erg eenzaam in een wankele relatie. Hij gaf me een supergoed gevoel. Het was net of hij door me heen kon kijken, alsof hij me beter kende dan ik mezelf. Ik voelde me zo tot hem aangetrokken en ook hij liet me nooit in de steek van zodra we elkaar zagen.
Het was net of hij me steeds wilde geruststellen, zorgde steeds voor een positief gevoel en ook voor wat humor. Alles wat ik op dat moment zo nodig had. Ik was erg verward door: hij bezorgde me rillingen, ik werd er zeer “stuntelig” door. Die onnatuurlijke houding van mij zorgde voor angst: ik had zijn positiviteit en zijn liefdevolle aandacht zo nodig en door mijn houding was ik bang om hem te verliezen… Ik voelde liefde, pijn, angst, blijheid, inspiratie zoals ik het nog nooit gevoeld heb. Hij gaf me weer energie en levenslust.
Als ik het moeilijk had waren mijn gedachten steeds bij hem. Maar hij is getrouwd en heeft zelf een gelukkige relatie. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om dit stuk te maken voor hem maar hoe moet ik hiermee omgaan… Moet ik hem vertellen wat ik voor hem voel?
Alweer ben ik bang om afgewezen te worden, ik kan nog zoveel van hem leren!
Mijn partner kent hem ook erg goed maar heeft dit allemaal niet in de gaten…
Ik heb hem er nooit over gesproken. Als ik erover zou vertellen denk ik dat al de mooie momenten tussen ons zouden eindigen en dat is het laatste wat ik wil.
Een obstakel is dat onze kinderen kameraadjes zijn en hierdoor waren onze ontmoetingen steeds van korte duur en oppervlakkig maar toch zo intens!!
Ik weet echter niet wat hij voelt: wil hij me enkel helpen uit mijn donkere periode? Heeft hij ook gevoelens? Is hij een vriend of reageert hij beroepsmatig als dokter???
Omdat ik in een identiteitscrisis terecht kwam heb ik hem ingelicht over mijn toestand. Alweer is hij behulpzaam en geeft me rust. Al weet hij nog steeds niet wat ik echt voor hem voel. Dit is zo frustrerend.
Zijn hulp heeft me doen inzien dat hij mijn zielsverwant wel moet zijn?? Ik hoop dat ik dat nog lang mag blijven want ik koester al die positieve dingen in mij hart.
Het meest bijzondere was bijvoorbeeld het moment dat hij een hondje wou kweken met zijn hond, voor mijn zoon (maar eigenlijk ook voor mij omdat dieren therapeutisch zijn.) Dit ontroerde me heel erg.
Dit gevoel is zo diepgaand, emotioneel, confronterend…
Ik hoop dat ik mijn eigen relatie weer kan opbouwen met het inzicht dat mijn zielsverwant me gegeven heeft. Al zal ik nooit hetzelfde gevoel ervaren omdat alles zo ongedwongen en spontaan verliep…
Ik zou zo graag willen weten wat ik voor hem beteken?