Onbekend
Daar sta je dan, op de wereld gezet door je ouders. De een ongewenst de andere van harte welkom. Als kind leer je van je ouders/verzorgers normen en waarden zoals zij die normaal vinden. Op school krijg je de nodige kennis mee. Voor de een gaat het gemakkelijker als voor de andere. Daarna begint pas écht het grote leven. Al in deze tussentijd kan er veel gebeurd zijn in onze jeugd en vraag je jezelf soms af “waarom ik en gebeurt het ook bij die ander”? Elk huisje heeft zoals het spreekwoord luidt zijn kruisje. Maar wat zegt dat over je eigen gevoel, is hier een leerschool voor? Was het maar waar, dit moet iedereen op zijn/haar manier leren. Klaar voor de toekomst of hoort er nog meer bij? De één is gedreven en ambitieus en de andere gaat voor huisje, boompje en beestje.
Voor mij is het vooraf gaande een mengelmoes. Als vroeg in mijn jeugd wist ik dat ik anders was als anderen, was altijd bezig met nieuwe uitdagingen. Grenzen verleggen noem ik het. Met de techniek als passie, niets is onmogelijk. Niet zo vreemd want dit werd mij met de paplepel ingegoten door mijn vader die als ongewenst door zijn ouders op de wereld werd gezet. Van hem kreeg ik alle ruimte, mogelijkheden om mijzelf volledig te kunnen ontplooien. Iets waarvoor ik hem heden ten dage nog altijd verschrikkelijk dankbaar voor ben. Misschien te weinig tegen hem gezegd maar altijd wel zo ervaren en begrepen.
Met deze kennis werk je aan een toekomst, een die je graag met je partner wilt delen. Een toekomst voor een goed bestaan in deze harde maatschappij vol met afgunst. Je vriendin wordt uiteindelijk je vrouw, groen en onervaren stap je in het huwelijksbootje en droomt over een heerlijke toekomst samen.
De jaren verstrijken en blijkbaar moet je een droom bestellen, het gaat anders als dat je had gehoopt. Je loopt met je ziel onder de arm. Is dit het? Zijn we samen gelukkig? Waar missen we samen onze aansluiting, hoe nu verder? Na een moeilijke tijd van mijn toenmalige partner (depressie met jarenlang medicijnen) en een kinderwens die uitblijft proberen we samen een nieuw bestaan op te bouwen. We vertrekken naar een locatie in de “middle of nowhere” zoals vrienden van ons het noemen. Rust met werk in en om het huis om te aarden. Echt een heerlijke plek. Ook hier heeft mijn vader het nodige aan bijgedragen. Veel, heel veel heeft hij ons geholpen. Hier ben ik hem tot op de dag van vandaag nog eeuwig dankbaar voor om hier nu nog elke dag van te kunnen genieten. Helaas kan hij er hier niet meer van genieten, maar kijkt hij mee over mijn schouder vanaf boven en waakt over mijn dochter en mij. Zo voel ik het. En wat gebeurt er spontaan midden in de verbouwing? Mijn toenmalige vrouw raakt zwanger. YES. Beiden zo intens gelukkig met onze dochter. Maar enkele jaren daarna vervalt alles weer in zijn gewone doen. We leven blijkbaar weer op de automatische piloot als broer en zus. De échte liefde blijft uit. Hoe gek het ook klinkt, intens gelukkig met mijn dochter maar niet met ons huwelijk. We zetten daar een punt achter. Een scheiding, hoe triest ook is het gevolg.
Nu ruim drie jaar verder… Mijn ex en dochter hebben een heerlijke woning waarin ze zich beiden thuis voelen en mijn dochter doet het geweldig op school.Ikzelf heb in dezelfde periode een geweldig hoogtepunt beleefd dat écht als een droom voelde. Laat ik maar ronduit zeggen “ het thuiskom gevoel”!!! Ik kwam haar (mijn droomvrouw) niet voor niets tegen (Match Made In Heaven). Maar helaas niet zonder leergeld. Ik liet mij meeslepen in een vriendschap waarbij ik mijn droomvrouw te kort heb gedaan en niet voldoende naar mijn gevoel heb geluisterd. In die vriendschap kreeg ik te maken met een vrouw die alle aandacht opeiste. Ze kwam ook uit een scheiding. Mijn aandacht was koren op haar molen, maar zoals achteraf blijkt, bracht het mij niet verder. Alles moest wijken voor haar toekomst. Ik dacht haar te kunnen helpen maar ben daar nu wel achter dat iedereen enkel en alleen zichzelf kan helpen. Zoek hulp en werk aan je eigen toekomst. Mijn gevoel heeft ook hierin nooit gelogen, maar ik durfde er gewoonweg niet op te vertouwen. Hoe fout het soms kan gaan. Mijn droomvrouw, waarmee ik een overweldigde tijd gekend heb leek alles op dé perfecte droom. Vaak dacht ik “Mag dit écht zo voelen, is dit ECHT”? Overladen met liefde, zorgzaamheid en alles wat erbij hoort. Soulmates.. Samen hebben we hoogtepunten maar ook dieptepunten beleefd. Emoties, noem maar op. Tot op de dag van vandaag heb ik spijt dat het zo gelopen is en beter had moeten voelen.
Haar zag ik opbloeien, de liefde, de passie, het eten, kleding en een vakantie zelfs. Alles paste in het plaatje “DROOM”. Uren konden we aan de telefoon zitten met elkaar, een moment van stilte op de lijn was een zeldzaamheid. Alles maar ook alles was bespreekbaar. De wandelingen die we maakten, de weekendjes weg, onze intimiteit, op alles kan ik terug kijken met maar één gevoel, super! Iemand waar ik oud mee wil worden, die mij handvatten heeft gegeven. Alles uit liefde waar ik al die tijd zó naar op zoek was. Zielsliefde kwam in onze gesprekken regelmatig naar boven. Zo ervaren we het, elke keer ook nu nog voel ik haar. Zonder woorden… Hoe zij zich voelt, hoe ik me voel en tijdens onze gesprekken die we af en toe nog voeren, voel ik haar kracht en liefde. Af en toe een berichtje zoals “Wat is er?” Zij heeft inmiddels een andere vriend, begrijpelijk en dat respecteer ik ook. Maar diep in mijn hart hoop ik haar ooit uit te kunnen leggen wat zij voor mij betekent en wat ik voor haar voel. Nu weet ik het, o zo goed. Voor haar zal zoiets erg moeilijk uit te leggen zijn naar haar familie en kennissen, niemand zal hier iets van snappen totdat wij dit samen beamen voor de buitenwereld. Dit is wat iedereen mee kan nemen, luister naar je gevoel, dat liegt nooit!
Durf erop te vertrouwen! Zolang dit speciale gevoel voor mij niet stopt kan ik nooit écht openstaan voor iemand anders. Echt in één woord: “ZIELSLIEFDE”.