Jim

Ik heb mijn zielsliefde zo’n anderhalf jaar geleden online leren kennen. Ik ben een man van begin 30, en zij is een vrouw van beginOp het moment van leren kennen wist ik nog niet dat ze een zielsliefde was. Ik had er weleens van gehoord, maar ik had het nog nooit meegemaakt.
Als ik terugkijk, dan ervaar ik alles als heel bijzonder en intens. We konden en kunnen uren met elkaar praten, over echt
alles. Soms leek het net of ik tegen mezelf aan het praten was. We delen ongeveer dezelfde levenservaringen, maar niet in dezelfde volgorde. Onze
handelen en denken is praktisch hetzelfde. Het voelt, nog steeds, alsof ze een deel van mij is. Alsof ze iets aanvult in mij, of begrijpt, wat nog
nooit iemand voor elkaar heeft gekregen.
De relatie die we hadden, en nog steeds, is puur vriendschappelijk. Zelf was en ben ik vrijgezel, maar zij is getrouwd.
Ondanks dat voelde ik een hele sterke aantrekkingskracht en alsmaar de behoefte om ‘bij haar te zijn’. Om ‘één’ te zijn.
Ik denk niet dat mijn toekomstige partners dit ooit zullen begrijpen. Ik zou graag dit zelfde gevoel hebben en ervaren in mijn
relaties, maar ik weet dat dat nooit het geval zal zijn.
Ik ervaar een soort aantrekken en afstoten. We hebben in die anderhalf jaar een paar keer het contact verbroken. Maar toch bleven
we via de mail contact houden. Ik ben nooit instaat geweest om nooit weer contact op te nemen. Alsof ik daarmee een deel van mezelf zou afstoten. De
‘spiegel’ reflectie ervaar ik soms ook als een obstakel. Als zij zichzelf ‘pijn’ doet, dan voel ik die pijn ook, en ik ervaar het al een lange tijd
alsof het mijn plicht is of was om haar te doen ‘ontwaken’. Om haar nieuwe inzichten te geven. Ik heb daar geen verklaring voor.
Onder andere omstandigheden, als we allebei vrijgezel waren geweest, dan zou ik heel graag een liefdesrelatie met haar
aangaan. Ik spreek het verder niet uit, maar mijn verlangens om met haar te vrijen valt niet uit te leggen. Een soort gevoel van willen
‘thuiskomen’.
De relatie is dus gewoon vriendschappelijk. Die is verder heel bevredigend. We hebben elkaar al een paar keer in het echt
gezien. Alles voelt heel vertrouwd. We zijn allebei types die normaal gesproken niet zo’n behoefte hebben aan een hele middag omgang met vrienden,
maar in dit geval is dat heel anders. De omgang ervaar ik als heel prettig, ik ben helemaal op mijn gemak.
Het is een hele bijzondere ervaring. Het geeft een bepaalde rust om te weten dat er iemand is die je helemaal begrijpt. Een gevoel
dat je niet alleen bent. Het geeft mij inzichten. Alles wat ik tegen haar zeg, of probeer over te brengen, zeg ik eigenlijk ook tegen mijzelf.
De eerste ontmoeting in het echt was het meest bijzondere. De omgeving, de dag, de tijd, alsof het allemaal zo moest zijn.
Zonder dat we erbij na dachten liepen we hand in hand, en dat gevoel was heel mooi. Die dag, en zelfs de kleine dingen die je normaal gesproken snel
vergeet, die zal ik nooit vergeten.
Ik ervaar het gevoel als uniek. Iets wat ik waarschijnlijk nooit weer bij een ander zal voelen. Ik ben anders gaan kijken naar mijn toekomstige,
eventuele partners. Ik ben vrijgezel dus ik sta wel open voor andere vrouwen. Ik merk aan mezelf dat ik datzelfde gevoel wil hebben en ervaren bij een andere vrouw.
Ik ben dankbaar voor deze ervaring. Het verandert je leven. Je komt tot de conclusie
dat zielsmaatjes inderdaad bestaan, en dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen. De vriendschap zal blijvend
zijn, maar ergens weet ik wel dat ik haar, op dat andere gebied, op een gegeven moment moet loslaten. Dat idee schrikt me behoorlijk af als ik
erover nadenk. Maar goed, alles gebeurt met een reden …

Antwoord
Beste Jim,
Ik heb met veel herkenning je verhaal gelezen en voelde me geroepen een reactie te geven. Ik ben een vrouw van 37 en heb een tz (man) van 35. Ik ken hem al heel lang en weet sinds 4 jaar dat dat bijzondere gevoel en de speciale band waar jij ook over schrijft, er is omdat hij mij tweelingziel is. Hoe ik daarachter ben gekomen laat ik even in het midden want dat is een verhaal op zich, maar dat het zeker is, is zeker;)
Het raakt me om het nu eens van de kant van de man te lezen. Zo moet mijn tz zich ook voelen, want hij is vrijgezel en ik getrouwd. Ik merk aan alles dat wij hetzelfde voor elkaar voelen en dat we bij elkaar willen thuiskomen. Letterlijk genomen doen we dat ook; we zien elkaar regelmatig (als vrienden). Een relatie zit er echter niet in tussen ons want we zijn schoonzus en schoonbroer. Mijn tz is de broer van mijn man. Heel lang heb ik me daar ontzettend schuldig over gevoeld, tot er op een bepaald moment een acceptatie kwam en het gevoel er mocht zijn van mezelf. Ik hou van hem. Punt. Er is nog nooit iets gebeurd tussen ons dat over de grens ging. We hebben elkaar nog nooit echt aangeraakt op de normale aanrakingen na die je in het sociale contact hebt. En juist dat voelt zo onnatuurlijk want het liefst zou je elkaar in de armen nemen, je hoofd op zijn schouder leggen, of elkaar zoenen. Maar ik kan en wil dit mijn man niet aandoen van wie ik ook veel houd. Weliswaar op een andere manier maar ik hou wel van hem. Soms voelt het wanhopig uitzichtloos en weet ik niet of we ooit samen zullen komen. Maar ik heb ook een soort van preview gehad van de toekomst en daarin zie ik ons wel samen. Echter pas over vele jaren. Hoe het ook zij; contact is er toch wel, of we nu bij elkaar zijn of niet. Dat gaat telepathisch, in dromen, ik voel hem soms gewoon om me heen. En ik geniet er erg van. Dit is zo bijzonder en mooi, ik had het, ondanks de pijn die het vaak doet, nooit willen missen. Nog steeds hoop ik dat wij elkaar vaker zullen gaan zien, de band meer uitbouwen maar ik voel dat tz dat moeilijk vindt. Loyaliteit aan zijn familie speelt erg mee en dat begrijp ik want dat voel ik zelf ook zo. We zullen geduld moeten hebben en zien wat het universum in petto heeft. De reis er naartoe is minstens zo prachitg als de eindbestemming! Liefs,
(Een tweelingziel)