S346. Stilmakend

Miranda

Liefde, passie en verlangen. Dat was er nog steeds na zo lange tijd. Stilzwijgende verbondenheid ook. Ik ben zo bang geweest dat ze dat niet meer voelde voor mij. Maar toen ik in haar heldere groene ogen keek, zag ik dat dit alles er nog was. Haar woorden vertelden mij dit ook oprecht. Diepe blijheid dat wij elkaar weer kunnen zien is in haar. Vandaag voelde ik dat ook weer. Want ik heb nogal een traject van loslaten en onthechten achter de rug. In the end was er weer liefde, zelfs verdiept. Dat vertelde ik ook aan haar. Het heeft dus geen zin om elkaar niet te zien. Want alles is er en zal er ook blijven. Zielsliefde is de diepste liefde die je kunt bereiken blijkt. Ik denk dat zij dat nog niet weet. Dat zij nog niet weet wat er met zielsliefde gebeurt of bedoeld wordt. Ze zal het binnenkort gaan lezen. Een slapeloze nacht ging vooraf aan onze ontmoeting. Ze kon dat niet in mijn ogen zien zei ze. Ik wist niets van haar de afgelopen 9 maanden, zij wel het nodige van mij. Ik sprong dus in het diepe, totaal onvoorbereid ook. Spannend vond ik dat. Sommige dingen moeten vooral gevoeld worden. Daar zijn geen woorden voor nodig. En op deze zonnige middag met de zon aan de hemel en de mediterane klanken op de achtergrond, bleek dat zelfs de stilte alles kon zeggen. Met mijn hand in haar hand zaten we daar. Dichterbij was niet mogelijk. Zo dichtbij met het hart, met het hoofd en met het lijf. Alle ingredienten van voorheen zijn er nog tussen ons. En wat voelde het heerlijk om zo dichtbij elkaar te zijn. Alsof het gisteren was dat we elkaar zagen. Hoe bijzonder kan dat zijn. Zij leeft in mij, elke dag. En ik in haar vertelde ze. Er is geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan haar dacht. Ik heb haar gemist, elke dag. Met tranen in mijn ogen hoorde ik van haar dat zij dit ook zo heeft beleefd. Dat ik in haar leef. Dat ik bij haar ben. En ja, zij is ook bij mij, in elke stap die ik zet. Als een warme deken om mij heen, is zij. Het maakt mij ook bang. De fysieke afstand die er nu weer is. De tijd die voorbij gaat voordat wij elkaar weer zien. Is dit het vertrouwen dat ik moet leren hebben, dat alles zo zal gaan zoals het bestemd is? Ongetwijfeld zal dit zo zijn. Alles heeft een eigen tempo, een eigen stem, een klank en beweging. Er kunnen geen stappen overgeslagen worden. Zowel bij haar niet, als bij mij niet. Ervaren laat zien wat echt is, wat het meest waardevol is. En ook welke richting de juiste is. Ik ben er stil van. Van alles wat er nu gebeurt. Liefde, passie en verlangen. Ik voel dat voor haar. En zij voor mij. Hoe stil kunnen wij zijn om alles te horen wat werkelijk gezegd wordt? Wat spreekt vanuit ons hart? Wat resoneert in ons lijf? Wat ademt vanuit ons innerlijk? Kunnen we de angst voor het nieuwe verslaan? Vertrouwen op onszelf als we een nieuwe bestemming kiezen? De tijd zal het leren en weten. Maar niets is zo stilmakend als de aanraking van haar en mij, niets is zo stilmakend als het bij elkaar zijn, niets is zo stilmakend als het voelen dat het klopt, niets is zo stilmakend als de blik die alles zegt, niets is zo stilmakend als de omhelzing bij het weerzien en afscheid, niets is zo echt als zij en ik, omdat het schoonheid laat zien op een pure en intense wijze! Ik ben stil. En ik hoor haar stilte. Dit alles is zo stilmakend.