Onbekend

Bijna mijn hele leven heb ik hier tegen gevochten. Waarom moet mij dit overkomen. Dit is niet het plaatje wat ik voor ogen had. Maar ik kan het niet meer tegenhouden.

Toen ik ‘m weer zag kon ik het niet geloven. Het gevoel kwam weer bij me naar binnen. Vooral als ik in zijn ogen kijk wordt ik zo zwak. En als ik van mijn werk weer terugkom en ik ben thuis, dan gaat mijn verstand weer spelen: “Tweelingzielen, dat bestaat niet, da’s een fabel, dat is een geloof van mensen waar ik in begin te geloven.” Ik word gek van al die gevoelens. Angst, jaloezie en vooral vlinders.

Angst overheerst me, omdat ik controle over de situatie wil hebben. Waar gaat dit naartoe? Maar de aantrekkingskracht is zo sterk. Dit is niet normaal. Het lijkt wel of ik met hem praat. Hij voelt mij en ik voel hem. De ene keer voel ik zijn pijn en de andere keer bliksemse vuurwerk, zo mooi. Zo mooi dat ik voor eeuwig in dit gevoel wil blijven hangen. Als ik hem weer zie dan krijg ik niet alleen vlinders maar soms ook angst naar boven. Want ik weet dat hij me kent, terwijl er op de werkvloer geen verbale communicatie is. Bang omdat ik het gevoel heb hij dwars door mij heen kan kijken.

Gevoelens slingeren alle kanten op.

Mijn man waarmee ik getrouwd ben wil ik niet kwijt. Ik hou zo veel van hem en we kunnen zoveel met elkaar delen. Samen hebben we verdriet en samen hebben we plezier. Dat maakt het allemaal heel erg moeilijk.

Ik ben gewoon als een kind verliefd en dat haat ik.