S328. En nu?

Onbekend

Op voorhand vast excuses voor het wellicht wat warrige en onsamenhangende verhaal maar krijg het momenteel niet beter/korter op papier…

Een maand of 9 geleden kwam ik haar tegen, gewoon een kleine fotootje op 1 van de vele sociale media op internet. Het fotootje deed wat me, ik was direct getriggerd. Het voelde bekend en vertrouwd. Maar omdat ik niet het type ben dat direct op mensen afstapt, verder geen actie ondernomen.

Een aantal dagen later kwam er van haar kant uit contact. Een klein berichtje bij een foto en er ontstond een leuk gesprek omdat ik “toevallig” (ik geloof niet in toeval) wist waar haar zeer ongebruikelijke naam vandaan kwam. Na een aantal weken waarbij er veel korte berichtjes en opmerkingen over en weer gingen ontstond er een “echt” gesprek.

Tijdens dit gesprek kwamen we al vrij snel over redelijk serieuze zaken te praten en de dagen hierna spraken we dagelijks meerdere uren per dag met elkaar. Van smorgens vroeg tot savonds laat hadden we contact.

In onze gesprekken kwamen al heel snel verbazend wekkende overeenkomsten op tafel. We hebben een zeer vergelijkbare jeugd gehad (gepest worden), beide een moeizame relatie met ouders, exact de zelfde issues met relaties, en we hebben een hobby/passie die we samen delen. Maar ook kleinere dingen zoals standpunten over het leven, een zelfde voorkeur voor vakantielanden, eten, drinken. Verder gebeurde er steeds vaker zaken die ons begonnen op te vallen zoals gelijktijdig de zelfde dingen (out of the blue) zeggen. Het was (zeker voor mij, die tot dat moment geen enkele ervaring met spirituele zaken had, en het een ver van mijn bed show vond) af en toe gewoon eng.

Even later hebben we telefonisch contact gehad omdat ik haar wat wilde uitleggen over een computerprogramma wat ik haar geadviseerd had. Het voelde alsof ik haar al jaren kende en ik haar al 100x had gesproken. Dit gesprek wat 10 minuten zou duren, liep dan ook uit naar bijna 2 uur.

Zij had ook dit gevoel van herkenning en vertelde regelmatig dat ik haar begreep en ze tenminste zichzelf kon zijn.

Na een paar weken moest ik voor mijn werk ik haar woonplaats zijn en we spraken af een kop koffie te drinken.

Nu is het zo dat ik getrouwd ben, 2 kinderen heb en normaal gesproken NOOIT met iets of iemand zou afspreken zonder medeweten van mijn vrouw, maar dit was anders. Het was alsof ik had geen keus, voor ik het wist gebeurde het en het voelde ook alsof het niet anders kon en er was ook geen haar op mijn hoofd die twijfelde aan deze beslissing.

We hebben een uurtje gezellig koffie zitten drinken en laten spraken we erover en voor beide voelde het alsof we al jaren bij elkaar over de vloer kwamen, alles ging vanzelf en voelde vertrouwd.

De week erna nam ze afstand. Ik kwam te dichtbij en er moest even een adempauze komen. Ze wilde een paar dagen geen contact. Tot op dat moment spraken we nog steeds dagelijks van smorgens tot savonds.

Ze is single en heeft na een relatie waar ze voor haar gevoel “opgesloten zat” haar huwelijk 4 jaar geleden beëindigd. Ze wilde zichzelf weer zijn. De jaren daarna heeft ze een paar dates gehad en 2 korte relaties waarvan 1 met een getrouwde man. Dit was voor haar gevoel DE relatie maar hij was niet bereid de stap te nemen en voor haar te kiezen.
Dit heeft haar heel veel verdriet gedaan en ze is dan ook vastbesloten niet meer voor iemand te kiezen die niet voor 100% voor haar gaat. Ze verlangt naar een man in haar leven die er voor haar is en zonder afspraak langs komt en/of bij haar op de bank zit.

Na een paar dagen waarin we beide voor ons gevoel onze adem in hielden, kwam het weer op gang. Wel spraken we af om het contact wat te beperken zodat we niet de hele dag met onze telefoon in onze hand zaten. En hoewel alles tot dusver vanzelf gegaan was, spraken we uit dat er ook geen verplichting was om binnen 10sec te antwoorden. Dit gaf haar wat lucht en hierdoor voelde ze zich een stuk prettiger. De dagen erna was het contact alweer snel als voorheen, maar nu voelde ze zich toch prettiger. Wat haar ook enorm verbaasde was dat ik er nog was. Voor mijn een hele vreemde opmerking want waarom zou ik er niet meer zijn. Ze vertelde dat in het verleden al haar contacten stopte op het moment dat ze ook maar op enige manier wat tijd nodig had.

We hebben een gezamenlijke hobby en spraken af om samen en dag te gaan fotografen. Overigens was dit met medeweten van mijn vrouw, maar zoals verwacht riep dit al veel vragen bij haar op en werd ik (terecht) aan een kruisverhoor onderworpen.

Even terugkomend op mijn huidige relatie, mijn vrouw en ik zijn al 20 jaar samen en hebben 2 jongen kinderen (3 en 1. De afgelopen jaren is er veel in ons leven veranderd waardoor ik me enorm opgesloten voel. Alles wat ik als “mijn” dingen zag, hebben voor mijn gevoel plaats moeten maken voor het gezin en de kinderen. Het is nu alsof ik geen tijd en ruimte voor mezelf meer heb terwijl ik dit voorheen wel had. Ook de band met mijn vrouw is veranderd. Ik hou heel veel van haar maar de afgelopen jaren heb ik het zwaar te verduren gehad. Ze heeft geen makkelijk zwangerschappen gehad (veel ziek enzo) maar tijdens deze zwangerschappen maakte haar hormonen
Dit resulteerde in lange (onmogelijke) discussies en ruzies. Uit liefde voor haar heb ik ook heel veel geaccepteerd en ruzies vermeden door maar te doen wat ze wilde. Na de geboorte van ons eerste kind heeft dit nog zeker een jaar geduurd voor ze weer een beetje bij zinnen kwam, maar niet lang daarna raakte ze weer zwanger en begon het feest weer opnieuw. Het loopt dus niet lekker hier, maar dit heb ik altijd stil gehouden voor mijn “maatje” Wat wij hadden voelde speciaal en had in mijn ogen niks te maken met mijn relatie.

De maanden daarna spraken we nog een paar keer af om samen wat te doen of ergens te gaan eten. Als we samen zijn gaat de tijd 10X zo snel en voordat we met onze ogen knipperen is de dag voorbij.

Vanaf het begin van ons contact voelde ik heel sterk de drang om te delen wat ik voelde. Dit deed ik door mijn gedachtes in een mail te sturen.
Ik ben van nature een verschrikkelijke denker maar hier snapte ik niks van.
Het voelde alsof wij 1 waren, alsof we bij elkaar horen. Maar waarom dan, en wat was de bedoeling en wat waren die gevoelens die ik voor haar voelde.
Ook vond ik dat ik moest vertellen hoe ik haar zag en soms voelde het alsof ik de psycholoog aan het uithangen was. En hoeveel ik twijfelde om de mail te sturen er kwam altijd de juiste reactie. Veel van de dingen die ik schreef voelde ze ook en dingen die ik benoemde over haar gaven haar handvatten om zichzelf te verbeteren zoals ze dat noemde. Ze deed hier ook echt wat mee. De inhoud werd altijd op de juiste manier geïnterpreteerd en ze vond het zelfs fijn dat ik dat met haar wilde delen. Ja ik had geen keus, mijn hart zei dat ik dat moest doen en kon de drang ook niet stoppen.

Tijdens een van onze gesprek antwoordde ze “ik denk dat we elkaar kennen uit een vorig leven en we dit afgesproken hebben”
Mijn eerste reactie was “Goh, dat klinkt eigenlijk wel aannemelijk” en dit terwijl ik voorheen NOOIT met dit soort dingen bezig ben geweest want ik vond het hocus-pocus. Maar op 1 of andere manier bracht dit rust in mijn hoofd, want daar was het in de afgelopen maanden een behoorlijke chaos geworden. De emoties en gedachten gingen van links naar rechts en van positief tot negatief. Het leek wel alsof ik een achtbaan terecht was gekomen.

Een aantal weken gingen weer voorbij en het leek wel dat als ik me rustig voelde het bij haar chaos werd en ze niet wist wat ze er mee aan moest.
In deze periode heb ik haar ook een aantal keren verteld dat ik van haar hou, want dat voel ik echt zo. Wel had ik zelf het idee dat ik verliefd was, en ze absoluut de ware was. Ik heb haar dit ook verteld maar hierop antwoordde ze dat ze ook echt veel van mij hield maar ik was getrouwd en ze miste “het laatste klikje”
Ik snapte hier niks van, iedere hersencel in mijn hoofd was er van overtuigd dat dit wederzijds was. Ik begreep haar op alle gebied, we voelde alles aan en hier zat ik enorm mis. Ik wist dat ze last had van verlatingsangst maar zou dat de oorzaak van mijn misvatting zijn? Omdat alles bespreekbaar was, spraken we ook hier verder over en ze vertelde me dat het ook wel heel mooi was geweest als ze dat laatste “klikje” had gehad maar het was er niet. Deze gesprekken namen de onrust en onbegrip bij mij weer weg en na een paar lastige dagen gingen we weer door waar we gebleven waren.

Om het verhaal wat te beknoppen:
De weken erna ging het contact onverminderd door. Op een bepaald moment vertelde ze dat ze haar vorige levens kende, ze liet me hier een verhaal over lezen en dit fascineerde me enorm. Ik heb haar hier veel over gevraagd en ben er daarna zelf over gaan lezen op internet. Tijdens 1 van deze speurtochtjes kwam ik op een website over zielsliefde en het lezen van wat zaken kwamen mij heel herkenbaar voor.

Omdat ik nog steeds van mening was dat ik verliefd op haar was, heb ik dat ook weer eens uitgesproken. Wederom was er een goed gesprek maar ook onrust in beide hoofden. De dagen erna spraken we hier weer veel over en uiteindelijk vertelde ze weer hoe haar visie erop was, deze was vergelijkbaar met de eerste confrontatie.

Ik ben inmiddels al helemaal van mijn idee van verliefdheid af en heb een enorme rust gevonden in het hele verhaal van zielsliefde, soulmates en tweelingzielen gevonden. Ik kan niet vertellen wat wij hebben maar ik herken in alle aspecten veel gelijkenis met mijn ervaring. De afgelopen maanden heeft ze dingen bij me geopende die ik zelf niet meer zag. Ze inspireert me en ik zie zelfs een verandering van een emotioneel afgestompte kerel naar stapje voor stapje weer de oude ik. Ik ben voor mijn gevoel bezig met het hervinden van mezelf, maar dat is nog maar net begonnen en ik heb sterk het gevoel dat zei me hierin helpt. Ik voel me een soort van bloemknopje wat langzaam opent.

Nu heeft ze een jongen uit haar verleden gesproken en dit klikt volgens haar goed. Ze hebben een leuk gesprek gehad en wat haar enorm verraste was dat hij ook single was. “Eindelijk eens iemand die niet getrouwd is, ze bestaan nog!” waren haar letterlijke woorden. Ze wil hem nu beter leren kennen maar heeft het erg moeilijk met onze band. De eerste dagen heeft ze het voor me verzwegen omdat ze het als een verraad en bedrog naar mij voelde. Ze heeft het heel moeilijk om een goede balans te vinden in aandacht voor hem en aandacht voor mij.

Nu gun ik haar oprecht het allerbeste en ik hoop dat ze heel gelukkig word.
Mijn hoofd zegt. “laat haar gaan” terwijl mijn hart zegt “wij zijn nog niet klaar.” Dit heb ik met haar besproken en ook zei heeft het gevoel dat we niet klaar zijn, ze wil me ook niet kwijt maar weet het ook even niet meer.

Dit is gisteren en vandaag naar boven gekomen dus het is allemaal nog erg vers, maar ik twijfel nu heel erg in wat ik moet doen. Mijn hart wat zegt; laat haar niet lopen, laat haar op onderzoek gaan, neem genoegen met minder aandacht en tijd en wees er voor haar zodra blijkt dat dit hem ook niet is.” of mijn verstand wat schreeuwt: “ren weg, zo hard je kunt en verbrand alle schepen achter je. Neem alleen de mooie herinneringen mee.”

Reactie
Ik wil reageren op verhaal 328, na het lezen zoveel herkenning. Heel fijn om te lezen,ik heb nl. ongeveer 3 jaar geleden, zomaar iemand ontmoet, ik 20 jaar getrouwd, 2 bijna volwassen kinderen, niet op zoek naar iemand anders, maar zeker niet gelukkig in mijn huidige situatie, wat ik zo gek vind, dat ik totaal niet op zo iemand zou vallen, maar er was iets, in zijn ogen, we keken elkaar heel intens aan, waarna hij in mijn ziel naar binnen leek te glippen of dat mijn ziel hem herkende,zo’n vertrouwd gevoel, mijn hele leven op z’n kop zette,geen moment meer uit m’n gedachten was, terwijl ik hem niet kende, geen woord met hem wisselde, maakte hij bij mij een emotie los, ongelofelijk. Om een lang verhaal kort te maken, bleek na verloop van tijd hij exact hetzelfde te ervaren, en hebben wij een kortstondige heftige relatie gehad en bleek hij alles in zich te hebben waar ik altijd onbewust naar op zoek was. Het was liefde in ongekende hoeveelheid ongelofelijk dat dit mij overkwam, ik ben totaal niet een type die vreemd zou gaan, onzeker en ver! legen, maar dit was iets waar ik geen weerstand aan kon bieden, iets zo sterk, zo wederzijds, toch is het geeindigd even snel als het is begonnen, en ik ben gebroken, kan nog steeds niets anders dan aan hem denken, ik begrijp er ook helemaal niets van, waarom moest dit gebeuren, en vaak denk had ik hem maar nooit ontmoet, maar het heeft ook mijn ogen geopend, ik kon en wilde zo niet verder, inmiddels ben ik gescheiden en woon ik alleen, een bevrijding, het heeft me geleerd dat er veel meer is in dit leven, dan ga je toch niet zo ongelukkig verder. Maar ik vraag me vaak in al mijn onzekerheid af, was dit gewoon liefde op het eerste gezicht, of gewoon verliefd zijn, of iets dit iets wat voorbestemd was, en moest dit gebeuren, ik weet dat ik mensen pijn heb gedaan, door deze relatie aan te gaan, maar de pijn die ik nu heb is gewoon niet met woorden te beschrijven omdat ik die liefde een langgekoesterde droom en verlangen, even heb mogen proeven, en die nu weer kwijt ben. Vraag met vaak af waarom waarom, ik stel mezelf steeds weer dezelfde vragen, daarin herken ik zoveel in jouw verhaal , ik wil boven alles dat hij gelukkig is, wil ook hard wegrennen mijn kop in het zand steken er nooit meer aan denken, proberen te vergeten. Ik durf er niet meer over te zeggen omdat ik bang ben dat bepaalde personen mijn verhaal gaan herkennen misschien, hij kon uiteindelijk onbegr! ijpelijk en toch begrijp ik het ook weer wel, niet voor mij kiezen. Inmiddels heb ik een ijzeren gordijn om me heen getrokken, niemand mag mij meer zo kwetsen, zoveel pijn doen.Ik trek het niet meer. Mijn vertrouwen is onherstelbaar beschadigd Ik ben er van overtuigd dat hij mijn zielsliefde is, en hij zal altijd in mijn gedachten blijven, zodat er geen plaats is voor een ander, en nu??? waarom…..( sorry als ik het wat chaotisch omschreven hebt, ik kreeg ineens het gevoel hier iets op te zeggen )
(Onbekend)