Onbekend

Ik kende hem al een half jaar voordat het gebeurde. In die tijd was er niets, ik dacht zelfs: wat een rare man.

Totdat we op “kamp” gingen, in een andere omgeving dan waar we elkaar steeds tegenkwamen. Er was één moment. Een moment waarop we elkaar aankeken en de wereld letterlijk stil leek te staan. Alles om ons heen viel weg. Het zal niet langer dan twee seconden geduurd hebben, maar het voelde als minuten. Op dat moment kwam alles in mij met geweld in beweging. Alles veranderde. Ik was totaal onthutst en had geen idee wat me overkwam. Ik voelde liefde, pijn, verdriet, angst, blijdschap, inspiratie en dat alles op het diepste niveau. Zo diep heb ik het nog nooit gevoeld. En ook niet dat alles tegelijk en zo intens. Alsof hij met zijn ogen het hart van mijn ziel doorboorde. Alsof hij aanhaakte op mijn diepste kern.

Direct daarna kreeg ik een droom. Een hele korte droom, maar realistischer dan iedere andere droom die ik ooit heb gehad. Ik droom veel en vaak en zeer realistisch, maar dit was anders. Ik lag tegen hem aan en we kusten elkaar. In die droom werd dezelfde diepte aangeboord als op het moment dat ik hierboven beschrijf. Ik kon hem écht aanraken. Dagenlang is dat gevoel van die droom bij me gebleven en kon ik het niet loslaten. Diep in mijn buik zit een bruisende energie die er vanaf dat moment altijd is.
Het is inmiddels drie jaar bezig en ik heb nu drie keer zo’n droom gehad, waarin we dichter bij elkaar waren dan ik ooit bij iemand ben geweest. Maar steeds als ik hem zag, na zo’n droom, was het anders. Ik voelde nog zo goed de impact van die dromen, en het moment waarop alles begon, maar het leek alsof er wat tussen ons in stond wanneer we elkaar in het dagelijks leven tegen kwamen. En dat is tot op de dag van vandaag niet veranderd.

De verhoudingen liggen ingewikkeld. Hij is mijn superieur en hij is heel fel tegen relaties in deze verhouding. Daarbij zit ik al 5 jaar in een relatie met een intens lieve, dappere, veilige en stabiele man. Maar sinds ik dat moment heb ervaren is alles in mij en dus ook in mijn relatie gaan wankelen. Ik irriteer me aan de meest onzinnige dingen en ben labieler. Steeds als ik hem zie voel ik wat ik mis in mijn eigen relatie; hij is de enige die mij zo kan inspireren, die mij laat leven. Letterlijk. Als ik hem zie barst mijn lijf bijna uit elkaar van de energie en emoties die daarbij loskomen.

We hebben lang onschuldig geflirt. Zo lijkt het althans. Hij is eens lijnrecht tegenover mij gaan zitten aan de andere kant van de ruimte vol met mensen die ik kende en heeft alleen maar gekeken. Voor mij is het steeds weer een gevecht. Ik verander volledig als ik bij hem in de buurt ben. Ik word zenuwachtig, stil, intens gelukkig en tegelijkertijd intens ongelukkig. Hij weerspiegelt de levenslust die ik als kind had en die ik gaandeweg ben kwijt geraakt en die komt nu in alle hevigheid weer naar boven. Ik moet het binnen houden, wat bijna onmogelijk is, maar ik kan het hem niet vertellen. En toch denk ik: hij weet het al lang. Niemand kan mij wijsmaken dat wat er gebeurt alleen door mij gevoeld wordt. Maar ik weet het niet. Ik weet niet wat hij voor mij voelt, ik weet niet of hij alles aan mij ziet. Ik weet alleen dat er nog op enkele momenten een ‘onderonsje’ ontstaat wat aanhaakt op de diepte waarmee alles is begonnen.
Maar ik ben bang. Bang voor het intense verlangen dat ik ervaar, bang voor het intense geluk, het geweld waarmee dit alles gepaard gaat. Ik ben bang voor zijn ontkenning. Ik ben bang dat ik mezelf dingen wijsmaak die niet zo zijn. Ik ben bang dat ik afscheid moet gaan nemen van mijn huidige liefde omdat ik het niet meer kan. Het is een continu gevecht tussen een intens verlangen naar dat wat hij in mij losmaakt en de veilige haven en de rots in de branding thuis, die het zo verdient dat iemand 100% voor hem gaat. Die het niet verdient om zo veel pijn gedaan te worden. Ik heb hem verteld dat ik verliefd ben geworden op een andere man en hij heeft er begrip voor getoond. Maar het maakt hem zo onzeker.

Toen kwam het moment waarop hij zijn vriendin aan me voorstelde. Alsof er een baksteen in mijn gezicht werd gegooid. Hij klampte me aan, zij stond erbij en hij liet me niet gaan. Ik wilde niets liever dan weggaan, maar hij dwong me steeds weer tot een gesprek. Ik ging enorm overcompenseren. Hij moest erom lachen. Hij was zenuwachtig, in de war. Zij verdween compleet in het gevecht tussen ons. Het deed er niet toe. Het doet er niet toe. Ik zit in een proces wat afgemaakt moet worden. Hij begint aan een nieuw proces. De verhoudingen zitten in de weg. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit niet het einde is. Er moet nog iets tussen ons alleen is dit niet het moment. Niet voor niets zie ik hem van het ene op het andere moment voor me in een huis waarin ik boven een wieg sta en een baby te bed leg terwijl hij achter me staat en naar me kijkt. Ik zie hem met een kind op zijn buik. Ik zie zijn gezicht als hij voor het eerst zijn kindje vasthoudt… Ik voel dat er een moment komt waarop we met z’n tweeën zijn en alles wat gezegd moet worden gezegd kan worden. Zonder woorden. Alles gaat op z’n plek vallen… Ik lijk wel knettergek. Het moet hem intens benauwen als ik dit tegen hem zou zeggen. Het kan niet. En toch weet ik zeker dat dit niet het einde is. Misschien wel het begin.