S289. “Ongebonden verbonden”

Onbekend

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik weet ook niet of ik hier goed aan doe. Dit moet van me af… En ooit wordt dit een boek… ‘Ongebonden verbonden’. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, voelen en denken. Dit alles zal misschien confronterend overkomen. En ik besef op dit moment als geen ander dat dit alles steeds stuk maakt, inclusief mezelf. Ik ben de eeuwige verliezer in een ongelijk gevecht.

Ik probeer alles van me af te schrijven, in de hoop zelf een antwoord te vinden. Orde in de verdomde chaos en verdomde puinhoop die mn leven is geworden, door de liefde. Mijn hart is verdoofd, het doet immens veel pijn. Ik kan amper ademen, voel me verloren en gebroken. Maar hier krijg je mijn diepste ik, en misschien is dit ook de laatste keer dat iemand deze te zien en te voelen krijgt, wie weet.

Wat heb ik mezelf al zoveel beloofd: ‘nu is het gedaan, nu verander ik!’
Gedaan! Je hoort het gedaan! Het was gedaan met de kwetsbaarheid, maar toen kwam zij. Als een donderslag bij heldere hemel, kwam ze in mijn leven en ik werd van mijn voetstuk geblazen. Ze hoefde niets speciaals te doen, het kwam allemaal vanzelf. Maar nu zou het mooier worden en beter, en dit zou anders zijn. Zij zou het nu toch wel allemaal echt waard moeten zijn, na alles, want ik ben op. Anders dan de vorige keer, en de keer daarvoor, en de keer daarvoor. Ik ben de tel al kwijtgeraakt. Wat wil dit toch zeggen? Hoe kan ik mezelf nu toch gaan verweren tegen hetzelfde noodlot.

Reactie
Weet de dame in kwestie eigenlijk wel hoe jij je voelt? Want aan jouw tekst te zien heb jij grote gevoelens maar voel je je tegelijk machteloos. Maar dat ben je niet. Van je voetstuk afgeblazen schrijf je. Wat deed je überhaupt op dat voetstuk? Overal boven staan? Wat wil jij? Bewonderd worden? Of dat iemand van je houdt zoals je bent? Geadoreerd worden is leuk voor je ego, maar eigenlijk is het gewoon de sjieke versie van genegeerd worden. Als jij je gezicht laat zien dan zul je zien dat de angst voor dat noodlot waar je over schrijft verschrompelt. Niet ineens, stap voor stap. Je angst is er niet voor niets, je bent gekwetst, in stukjes loslaten. En kom maar op met dat boek want de titel belooft wat. Maar maak asjeblieft geen personage van jezelf in een noodlottig verhaal. Stap uit dat slechte script, wees mens en leef.
(A.)