Petra
n het spreken met elkaar werd het voor ons beiden glashelder en de frisheid van het leven stroomde ons tegemoet.
Hij straalde licht uit in zijn moeiten en wat hij zei, hoe hij het zei en het timbre van zijn stem, al mijn cellen werden verlicht. Als we spraken was er enige bedwelming der liefde.
Dan had ik maar één wens: te slapen aan zijn hart.
Onze relatie was heerlijk en goed, het was dagelijks fantastisch elkaar te horen, te zien, te voelen al die jaren lang. De bouwstenen die inzichten werden.
Er waren geen noemenswaardige relaties toen wij elkaar ontmoetten.
We spraken af om onze tuin te bewaren voor de vossen die onherroepelijk binnen zouden willen komen. Dat is ook gelukt.
De relatie begon en al spoedig trouwden we. We hoorden bij elkaar.
Mijn geliefde is gestorven in mijn armen na een ziekbed. Mijn rouw is nog niet geëindigd.
Hij bracht mij groot levensgeluk, een krachtbron, altijd zelf puttend uit de bron en delend. Elke herinnering aan hem is voor mij een rustpunt en een echo van warmte en trouw.
Het meest bijzondere voor mij was de glinsterende lichtheid, de humor, het samen overwinnen van moeilijkheden, het gesprek, de aanrakingen, het oogcontact, de blijdschap.
Erotiek tussen ons was de heerlijke manier waarop echte liefde zich kan uiten
Mijn zielsliefde was volkomen, heel, gezond.
Mijn zielsgeliefde is door de poort des doods heen gevoerd maar voedt mij met leven.
Ik zoek en verwacht geen nieuwe zielsliefde. Ben nog geheel verzadigd.
Mijn tip: Ik lees op deze site eigenlijk alleen maar Jammer van de pijn en het ongeluk en onzekerheid die deze soort van liefde bij velen brengt. Zorgelijk. Het lijkt wel alsof het vinden van de grote schat de misschien reeds aanwezige pijn van het alleen-zijn in het licht stelt.