Onbekend
Ik heb mijn zielsliefde ontmoet toen ik 17 jaar was. Mijn ouders ontdekte dat ik stiekem schulden had gemaakt en ik moest gaan werken. Dat was in de horeca en ik was serveerster, hij kok. We konden het direct goed met elkaar vinden. Echter, hij werd ontslagen o.i.d, maar hij wilde contsct met me houden. Hij was zwervende, hij stond af en toe bij me aan de deur (woonde toen nog bij mijn ouders) en we stuurden elkaar kaartjes, ik naar verschillende adressen.
Hij was mijn eerste zogezegd, maar het was niet de meest ideale situatie/plaatje. Daardoor was hij zo uit het veld geslagen dat hij niets meer van zich liet horen. Ik stuurde hem vanuit verdriet een kwade brief..
We zijn nu 21 jaar verder en ik heb hem in de meest vreemde situaties/op de meest vreemde locaties weer ontmoet, zelfs in mijn eigen huis toen ik nog samenwoonde met een andere man! Het is een lang verhaal, maar het mocht toen (nog) niet zo zijn. In die tussentijd heeft hij een andere vrouw ontmoet (ook zijn jeugd) en een kind gekregen..
In aug. 2007 heb ik hem opgezocht via Hyves en hem een berichtje gestuurd. Hij reageerde een half jaar later toen hij los was van die andere vrouw. Echter, enorme bindingsangst, mede door zijn jeugd, maar overweldigd door mij..
En wat blijkt..in 2009 ga ik in een pension voor zwerfjongeren werken, waarvan hij een van de eerste bewoners was (1994). Ik kan daar nog steeds niet over uit..
Waar ik niet mee om kon gaan, is dat hij niets meer van zich kon laten horen..killing! Ik beëindigde de relatie daarom, maar had zeer veel pijn en verdriet..
In 2010 zat hij zo slecht in zijn vel, mede omdat hij maatschappelijk gezien maar niet kon slagen, dat ik hem adviseerde om naar zijn geëmigreerde familie op Tenerife te gaan, zijn roots. Dat heeft hij uiteindelijk gedaan en daar zit hij nog..
We hebben contact, maar ik mis hem verschrikkelijk. Hij mist mij ook, waardoor zijn geluksgevoel op Tenerife niet volledig is. Ik heb gehoord dat hij mijn tweelingziel is en zo voelt het/hij ook. Ik ben degene bij wil hij zich op zijn gemak voelt, het is thuiskomen bij elkaar.
Ik heb nooit zo’n intense seksuele ervaring met een man gehad als met hem en het is volledig wederzijds. Een en al langdurige tederheid en onzelfzuchtigheid en dat terwijl hij mijn eerste was..ongelooflijk!
Voor mij is het zielsliefdegevoel: thuiskomen, mezelf kunnen zijn, dezelfde interesses en bepaalde meningen over zaken hebben. Zelfs dezelfde uiterlijke kenmerken. Hem niet fysiek bij me, in de buurt hebben is pijn, missen..
Het vreet me op om niet te weten waar we naartoe gaan. Gaan wij eindigen, gelukkig zijn met z’n tweeën, samen? Mijn gevoel zegt van wel, ik denk het wel. Maar wanneer, geduld is mijn grootste les in het leven, zo moeilijk, die onzekerheid, in combinatie met zijn enorme beschadigingen..
Ik heb gedachte met andere mannen, m’n best gedaan om hem te vergeten, maar ze waren het niet, forget it! Ik hou letterlijk zielsveel van deze man, om wie hij is, zo’n lieverd! Het is moeilijk om zonder hem verder te willen gaan..bloed kruipt waar het niet gaan kan.. Geen ratio dus, alleen gevoel bij de liefde..
Ik ben benieuwd naar soortgelijke verhalen van lotgenoten. Lees veel verhalen van onmogelijke liefdes om wat voor reden dan ook en daar word ik verdietig/raak ik ontmoedigd van. Hou van succes-story’s, zoals in mijn werk..
Mijn tips: Hou contact, blijf bij je gevoel en vertel dit..je zielsliefde zal dit toch begrijpen, hij/zij ervaart immers hetzelfde. Het is door het universum bepaalt, om van te leren, maar ook om door alle moeilijkheden bij elkaar te zijn. Je moet beiden die moeilijkheden dan willen overwinnen om bij elkaar te kunnen zijn.