Carmen
25 jaar geleden hebben wij elkaar leren kennen. Wij werden niet voorgesteld aan elkaar maar deden dat zelf. Vanaf het moment dat wij elkaar aankeken was er een magnetisme die ik nog nooit eerder ervaren had met iemand. Ik wist dat jij dit ook voelde. Vanaf dat moment draaide mijn leven om jou. Toch was jij er niet zo van bewust als ik was. Ik hunkerde naar jou maar jij zat in tweestrijd omdat je net een relatie van 2 jaar had beeindigd en met ruzie uit elkaar was gegaan. Hier kon jij niet mee omgaan. Losse eindjes braken jou op.
Ik was constant in gedachten bezig met je. Ik dacht, ademde, voelde jou. Nog nooit had ik zo’n enorme aantrekkingskracht ervaren met iemand. En jij maakte ook zo dat ik mij speciaal voelde. Jij maakte mij compleet.
Wij hadden een korte liefdesrelatie maar jij ging weer terug naar je ex-vriendin omdat je het gevoel had dat je zo niet verder kon. Ik heb je eenzaam gevecht aanschouwd maar mij afzijdig gehouden. Pijn in mijn hart maar ik moest je laten gaan. Wij hadden op deze manier geen toekomst.
Ik heb je nu na 25 jaar weer teruggevonden. En weer is er die enorme aantrekkingskracht. Wij gaan elkaar binnenkort ontmoeten en het is niet de vraag of wij elkaar gaan ontmoeten. Het is geen optie om dat niet te doen. Dit gevoel is zo sterk dat het bijna vanuit de hemel gestuurd moet worden want ik kan er niet eens tegen vechten. Ik wil er ook niet tegen vechten. En ik ben heel bang dat ik thuiskom bij jou. Want dan kan ik in mijn huidige relatie niet meer verder. Mijn partner weet niets van dit alles maar heeft wel een 6e zintuig en voelt dingen vaak aan. Ik zwijg op dit moment en hij ook maar ik ben bang dat hij wel voelt aan mij dat ik in een andere gemoedstoestand ben dan voorheen.
Mijn zielsverwant is getrouwd en ik ben dat ook. Toch weerhoudt het ons niet van elkaar te gaan ontmoeten. Op dit moment chatten we soms met elkaar maar alles draait bij ons om het elkaar zien en aanraken. Ik moet hem in de ogen kijken en dan weet ik het zeker. Ik voel dat onze liefde er nog is in alle hevigheid. En het maakt me bang en onzeker vooral omdat ik al 25 jaar trouw aan mijn man ben.
Dat er een liefdesrelatie uit voortkomt staat voor mij als een paal boven water. Maar nu spreek ik voor mijzelf. Hij laat wel merken dat hij mij heel graag wil. Ik weet zeker dat als hij mij weer gezien heeft niet meer terug kan. Raar toch hoe kan ik dat nou weten. Ik heb hem 25 jaar niet gezien en toch weet ik het.
Nu is het een relatie op afstand met wat chat en sms. Maar niet heel veel. Hij is getrouwd en ik ook. Hij heeft kinderen, ik niet. Gelukkig zijn die al vrij groot van hem en geen kleintjes beneden de 10.
Op dit moment ervaar ik alleen maar verwarring, angst en het overweldigende gevoel dat dit zo moet zijn. Dat er geen ontsnappen aan is van beide kanten.
Hij heeft naar aanleiding van een email van mij gereageerd. Ik zocht hem al heel lang. Eigenlijk mijn leven lang al na onze breuk. Altijd aan hem gedacht. Niet dagelijks maar zo af en toe kwam hij toch weer bij mij op. Hoe zou het met hem gaan, is hij gelukkig? Hoe zou zijn leven eruit zien, enz. Per toeval heb ik een emailadres gevonden waarvan ik vermoedde dat hij dat wel kon zijn. Ik heb hem gezocht met zuivere intensies, gewoon om te weten hoe het ging met de man die mij altijd het gevoel had gegeven dat ik bijzonder was. Maar ik was totaal niet voorbereid op het feit dat hij mij zou opbiechten dat hij zijn levenlang al spijt had van het feit dat hij teruggegaan was naar zijn ex-vriendin. Dit heeft zoveel losgemaakt bij mij dat ik zat te huilen in de woonkamer. En ik schrok me rot van mijn eigen reactie. Waarom gebeurde dit. Waarom zoveel impact op mij. Dit is iets van 25 jaar geleden!!
Erotiek gaat nog komen. Wij hebben in het verleden maar 1 keer geslapen met elkaar. Ik kan alleen daarvan maar het gevoel herinneren dat hij mij gaf. Dat ik heel mooi, heel bijzonder en heel erg de moeite waard was.
Het is een gevoel dat zo overweldigend is dat is bijna niet met woorden te beschrijven. Het beneemt je de adem, rationeel denken. Het is een verslaving. Ik denk aan hem bij iedere stap de ik doe. Houdt contstant mijn computer aan in de hoop een berichtje te krijgen. Check steeds mijn telefoon in de hoop een sms te ontvangen. En ik vind het ook weer volkomen belachelijk want ik heb hem 25 jaar niet gezien of gesproken. En nu heb ik het gevoel dat ik niet zonder hem kan doorleven. Dat ik zonder blikken of blozen alles voor hem op zal geven. Dat ik al die jaren incompleet ben geweest.
Ik heb met zuivere intenties hem gezocht en nooit maar dan ook nooit gedacht dat dit de uitkomst zou zijn. Tegelijk heb ik heel sterk het gevoel dat dit karma is. Dat wij bij elkaar horen. Dat ik hem door en door ken terwijl we maar een maand of 2 met elkaar zijn omgegaan 25 jaar geleden. Dat hij mij aanvult en ik hem. Dat ik zijn zachte kant meer naar voren kan brengen en dit ook de bedoeling is. Want ik weet dat hij ook een harde kant heeft die nu wellicht meer is ontwikkeld. Tegelijk ben ik doodsbang voor wat komen gaat. Het verdriet wat dit teweeg gaat brengen in 2 langdurige relaties. Maar afblazen is gewoon geen optie. Ik MOET dit doorzetten en ik weet zelf niet waarom. Alsof ik die richting uitgestuurd word. En ik weet dat het wederzijds is. Dat hij hetzelfde voelt als ik. Maar zodra ik hem ontmoet en in de ogen kijk weet ik het zeker. En dan is er geen weg meer terug want ik ben vastbesloten mijn hart te volgen.
Is het dit allemaal waard. Moet ik hiermee doorgaan ook al heb ik het gevoel als ik stop dat ik doodga van binnen. Mijn hart is voor het eerst in jaren weer ontwaakt. Wat ik nu voel heb ik al 25 jaar niet meer gevoeld hoewel ik intens van mijn huidge partner heb gehouden en nu nog van hem houd. De verwarring is het ergst. De strijd tussen moraal en wat je voelt en diep diep van binnen het liefste wilt.