Sunshine
Mijn zielsliefde heb ik nu bijna een jaar geleden ontmoet. Ik volg naast mijn werk een deeltijd opleiding Rechten. Hij zou het laatste vak van het eerste studiejaar geven, maar omdat hij geen vaste kracht was, werd het eerste college door een ander gegeven. Hij was erbij aanwezig ter kennismaking en zodoende zat hij aan de andere kant van het lokaal, maar wel recht tegenover mij. Zonder elkaar te kennen, zonder ook maar één woord met elkaar gewisseld te hebben, keken we elkaar steeds aan. Steeds een beetje langer. Onze blikken werden steeds naar elkaar toegezogen.
De momenten van oogcontact heb ik als heel bijzonder ervaren, omdat ik er direct een heel vertrouwd gevoel bij had. Zijn uitstraling en hele voorkomen bracht een gevoel van herkenning teweeg. Een week later nam hij de colleges over en hij ging met ons mee voor een kopje koffie tijdens de pauze en zodoende raakten we aan de praat. Hij studeert zelf ook nog. Muziek. Bám, mijn interesse was meteen gewekt, want muziek is ook mijn grootste passie. Het gesprek dat toen volgde was er één die barstte van de overeenkomsten tussen ons. Het was te bizar voor woorden hoeveel we op elkaar lijken in bepaalde opzichten. Zoveel gelijke passies, eenzelfde soort milieu waarin we zijn opgegroeid. En we zijn van elkaars leeftijd.
Tot op heden is het alleen niet van een liefdesrelatie gekomen. Dat kan ook niet, gezien onze docent-student verhouding. Sinds ons eerste gesprek gebeurden er mooie dingen tijdens de colleges. Steelse blikken als niemand het doorhad, glimlachjes en regelmatig iets zeggen wat de ander op dat moment dacht. Eén keer zei hij hardop wat ik dacht en het was zo hilarisch, dat ik me moest verontschuldigen omdat ik mijn lachen niet kon inhouden. Het betrof een tamelijk harde opmerking ten opzichte van een medestudente. Toen ik terugkwam, keken we elkaar meteen weer aan en ik gebaarde snel dat hij dat even niet meer moest doen. Maar het was iets magisch.
Ten tijde van onze ontmoeting was ik vrijgezel en dat ben ik nog steeds. Van mijn zielsliefde vermoed ik ook dat hij vrijgezel is, maar daarvan ben ik niet helemaal zeker.
Wat ons het meest in de weg staat om samen een relatie aan te gaan, is het feit dat er sprake is/was van een docent-student verhouding. Daarnaast begon de bijzondere klik tussen ons ook medestudenten op te vallen. Glad ijs dus. Desondanks heeft hij me na het laatste college wel gevraagd of ik naar zijn optreden kwam kijken, enkele weken later. Dat heb ik inmiddels een paar keer gedaan en ondanks het feit dat er veel andere mensen om ons heen waren, zochten we elkaar gewoon weer met de ogen. Vielen we elkaar direct weer op.
Maar of hij, net als ik, een liefdesrelatie wil weet ik niet. Ondanks het feit dat ik hem sinds oktober 2010 niet meer heb gezien, denk ik nog dagelijks aan hem en voel ik een enorme onvoorwaardelijke liefde voor hem. Ik ‘voel’ hem ook vaak en zodoende kan ik bijvoorbeeld zeggen dat hij puur voor de muziek leeft en mij (en andere vrouwen?) op een afstand houdt. Ergens ben ik er ook van overtuigd dat hij bang is voor mijn sterke gevoelens, omdat hij zich daar bewust van is. Ook al heb ik hem nooit letterlijk mijn liefde verklaard. Ik weet gewoon dat hij ervan op de hoogte is.
Op dit moment mijdt hij me, door niet op mijn sporadische berichtjes te reageren. Wanneer ik hem weer zie weet ik niet, maar dát we elkaar weer zullen ontmoeten staat voor mij vast. De muziekwereld is ook niet zo heel groot in Nederland, maar los daarvan is mijn zekerheid over ons weerzien gebaseerd op een groot ‘innerlijk weten.’ Ik weet dat ik op de achtergrond moet blijven, zolang als nodig is en als de omstandigheden en het moment juist zijn, zullen we elkaar opnieuw vinden. Dat geeft me heel veel rust.
Hij leert me dat het nu tijd is om keihard aan mezelf te werken. In zijn persoonlijke ontwikkeling is hij lichtjaren verder dan ik. Pas als we ons op eenzelfde niveau bevinden qua ontwikkeling, kunnen we samenzijn. Hij heeft me een spiegel voorgehouden op een manier die alleen hij machtig is. Hij is het die me heeft geïnspireerd om na 10 jaar weer te gaan zingen en hij is het, die ervoor gezorgd heeft dat ik na een jarenlange zoektocht God weer heb gevonden. Voor deze dingen ben ik hem oneindig dankbaar!
Ons mooiste moment was tijdens het laatste college. Terwijl iedereen druk lezende was, voelde ik zijn blik op me rusten. Ik keek voorzichtig op en vond zijn blik. We hebben toen stilzwijgend een heel intens oogcontact gehad, waarvan ik nu nog een brok in mijn keel krijg. Niemand om ons heen heeft daar iets van meegekregen.
De reden van de brok in mijn keel is dat ik weet dat ik nooit meer voor iemand zal voelen wat ik voor deze man voel. Het is allesoverheersend, een gevoel van grote herkenning. Het voelt als thuiskomen.
Misschien zullen er andere partners zijn in onze levens, maar dat zal voor mij niet hetzelfde zijn. Omdat ik niet weet hoelang ik nog op hem moet wachten, heb ik besloten dat niet te doen. De weg die ik nu moet bewandelen is me meer dan duidelijk. Ik moet nu aan mezelf werken en hem zijn muziek laten beleven. Ieder moet zijn eigen weg gaan voor nu, maar ik vertrouw er volledig op dat onze paden elkaar vanzelf weer kruisen. Als álles klopt. Al is dat pas over 20 jaar.
Daarom zeg ik vaak tegen anderen die zich zorgen maken om dit soort zaken: ‘It will happen when it’s right.’
Een tip die ik je mee wil geven is om open te staan voor je eigen gevoelens en daar heel dichtbij te blijven. Wees trouw aan jezelf, ongeacht wat anderen tegen je zeggen. Scepsis zal er namelijk altijd zijn, want het merendeel van de mensheid zal dit soort zaken niet begrijpen. Weet met wie je over deze zaken praat. Soms is het beter om erover te zwijgen. Het doet er namelijk niet toe dat zoveel mogelijk mensen in je omgeving dit weten, zolang JIJ het maar weet en je er rustig bij voelt!