Onbekend
Onze relatie begon via een zakelijk onderhoud aan de telefoon. Ze, ik zal haar hier ‘K’ noemen, was nogal boos toen ze mij aan de telefoon kreeg, omdat ze een paar keer binnen ons bedrijf was doorverbonden. Ik (‘R’) beantwoorde haar zakelijke vraag met een vorm van relativering die haar zeer aansprak. Het werd een leuk gesprek. Ik denk dat zij iets eerder op het spoor van haar gevoelens zat dan ik.
Aanvankelijk kwam het tot een ‘zakelijk’ contact waarbij de aanleiding steeds minder zakelijk was. Een bepaalde intonatie in haar stem, en vooral haar lachen vond ik zeer aantrekkelijk. We begonnen ook buiten werktijden te bellen. Ik heb haar toen voorgesteld, omdat zij een gezin heeft met 2 jonge dochters en een goede echtgenoot, om elkaar ook te gaan mailen. Zij zou daartoe een speciaal e-mail adres maken, dat we ‘onze speelplaats’ gingen noemen.
Via e-mail deden we al heel snel aan seks. Op avonden dat dat kon zaten we tegelijk aan de computer en beleefden de mooiste momenten op seksgebied. Ook voor mij was dat altijd wel even een goed moment zoeken, hoewel ik al een paar jaren geen goed huwelijk heb, en mijn partner en ik al hadden besloten dat we het best maar apart zouden kunnen gaan wonen. Ik had overigens tegen ‘K’ gezegd dat ik een prima relatie had met mijn echtgenote.
Zoals opgemerkt hadden mijn zielsliefde en ik elkaar nog niet ontmoet. We hebben het ook niet aan wederzijdse partners verteld, ook al omdat K en ik hadden afgesproken elkaar misschien ooit in de toekomst een keer te ontmoeten. Er was dus in onze ogen geen directe aanleiding.
Een obstakel bleek, door de enorm sterke gevoelsuitwisseling die wij hebben ervaren (soms zaten we tegelijk elkaar te mailen, en vaak kwam een telefoontje of sms’jes precies op het goede moment) alsmede de enorme seksuele spanning die zeker voelbaar was, een kwestie van wederzijds aantrekken en afstoten te zijn.
K maakte al snel duidelijk dat ze haar plek en gezin onder geen enkele voorwaarde zou verlaten. Voor mij lag en ligt dat anders. Ik heb geen kinderen en inmiddels is de officiële echtscheiding tussen mij en mijn partner in gang gezet. We (K en ik) willen wel een liefdesrelatie maar we zijn het niet eens over welke invulling we daaraan moeten geven.
Vandaag kreeg ik een mailtje van K. Ik had haar gevraagd te doen wat haar hart haar ingeeft. Ze schrijft dat ze mij gaat loslaten omdat ze in haar huidige leven een vervulling vindt. Ze kan mij niet geven wat ze mij in haar ogen zou moeten geven, en dat het pijn doet om dit mij te schrijven, en dat ze altijd van mij zal houden. Ik denk dat dit haar wel rust geeft, en mij misschien ook, maar het is voor mij zeker niet bevredigend, en het zal voor K ook erg moeilijk zijn. Ik weet en voel dat ze van mij houdt. Ik weet en voel dat haar hart bij mij woont.
Zielsliefde heeft mij iets gebracht dat ik niet kende. Het heeft mij verliefdheid doen voelen op een manier waarop ik dat nooit heb gevoeld (ik ben 59 jaar). Het heeft alle gevoelens in mij geïntensiveerd. Alles in mij is gevoeliger dan ooit. Het heeft liefde groter gemaakt dan het voor mij ooit was. Het geeft een warmte die zich in alle uithoeken van mijn lijf genesteld heeft, en die ik voel branden als ik aan haar denk. Het heeft uitzicht geboden op een heerlijke toekomst.
Ons contact was begin dit jaar verbroken. Ook toen was er een proces van afstoten geweest. K zou op een zaterdag vanuit het dorp waar zij woont naar de stad waar ik woon reizen. Iets dat ze wel vaker alleen deed. Ondanks het verbroken contact zou ze dat toch doorzetten. Op de zaterdag dat ze kwam heb ik haar ‘s ochtends een sms gestuurd met de tekst ‘Koffie?’ ‘Ja’ sms’te ze. Het zou onze eerste ontmoeting worden nadat we ongeveer 8 maanden daarvoor voor het eerst dat telefoongesprek hadden. Toen de trein was aangekomen en de mensen zich een weg baanden het station uit, stond ze daar. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzinken. Daar stond ze, en ik voelde onmiddellijk dat ze de liefde van mijn leven is. En ik zag dat ik bij haar ook iets teweeg bracht. Die zaterdag was een dag waarop we ineengestrengeld over straat hebben gelopen als 2 verliefde pubers. We hebben elkaar gekust en vastgehouden, en het afscheid bij de trein ‘s avonds was gruwelijk.
Een maand later hebben we voor het eerst de liefde bedreven. Dat noem ik expres zo, omdat het zo heel anders is dan seks hebben met iemand. Met K ontdekte ik de liefde in de seks.
Ik kon geen genoeg krijgen van het strelen van haar lichaam. Van het kijken naar haar. Ik vind haar zo ontzettend mooi, en haar lijf, en haar ogen, ze ontroeren me tot tranen. Nog voel ik haar armen om mijn nek. De zachtheid van haar huid tegen de mijne. De geur van haar haar.
Het zielsliefdegevoel is voor mij een gevoel van compleet-zijn. De rust daalt in mij neer. Het besef dat als ik haar aan mijn zijde heb, het werk gedaan is. Zo lang ben ik zonder het te weten, zo hard aan het werk geweest om juist haar tegen te komen. Zo moe was ik. Tot ik haar in de ogen keek.
Ik voel me geamputeerd. Een stuk van mezelf ben ik kwijt. Ze had een plek voor zichzelf in mijn lichaam gemaakt, en die plek is nu leeg. Een hol gevoel dat zich in mijn maag concentreert. De relatie is beëindigd omdat K mij alles wil geven wat ik nodig heb, maar daarvoor niet haar gezin en haar leven in de warme gemeenschap waarin ze zit kan en wil opgeven.
Hoe ga je met iets als dit om? Ik weet dat het geen enkele zin heeft om iemand iets te laten doen waar hij of zij ongelukkig van wordt, en ik wil maar al te graag dat zij gelukkig is. Al is het dan niet bij mij. Ik weet dat echte liefde kan omhelzen en kan loslaten. Maar nu doet het pijn.