Onbekend

Vanaf mijn jonge jaren heb ik eenzaamheid gevoeld, door omstandigheden die ik hier verder niet zal noemen. Ik kan mij herinneren dat ik toen al wist dat er ergens hier op aarde iemand was die bij mij hoorde, met wie ik samen 1 was en die onvoorwaardelijk van mij hield. Later heb ik dat vertaald naar het aardse gegeven dat dat wel mijn (toekomstige) echtgenoot zou zijn. Tijdens mijn huwelijk heb ik daaraan nog weleens teruggedacht, maar toch was het gevoel voor mijn echtgenoot anders dan dat wat ik mij er in mijn jonge jaren bij voorstelde. Gezien de omstandigheden ben ik al heel jong uit huis gegaan en getrouwd met mijn 1e grote liefde. Iemand die, nu ik weet na 30jr samenzijn, mijn rots in de branding was, mijn grote sterke eikenboom, degene bij wie ik kon groeien en zijn en worden tot wie ik nu ben. Na zoveel jaren samen, in voor- en ook heel veel tegenspoed, bereikt hebbend waar menigeen alleen maar van droomt, kwam ik zomaar ineens mijn twin tegen. Een aantal jaren geleden las ik ergens een column over verborgen eenzaamheid bij vrouwen, vrouwen die ogenschijnlijk alles bereikt hadden in hun leven, maatschappelijk, gezondheid en geluk, maar die een ongekende eenzaamheid voelden omdat ze gelukkig zouden moeten zijn volgens de buitenwereld maar dat niet waren. En ik herkende me zo in dat verhaal en dat was een shock voor me. Ik voelde met niet gelukkig, sterker nog, ik voelde me doodongelukkig ondanks alles wat ik had meegemaakt, doorstaan maar uiteindelijk toch bereikt had in mijn leven. Mijn echtgenoot vond me ondankbaar, en begreep er niets van. Nu weet ik dat ik altijd op zoek ben geweest naar mijn twin, onbewust wetend dat die er was, en dat wij samen een doel/ bestemming hebben. Dat alles wat ik heb meegemaakt in mijn leven tot doel had om mijn lessen te leren om uiteindelijk samen met mijn twin voor eeuwig verder te kunnen. Nu zit ik in een soort van tussenfase, pauze of hoe je het ook maar noemen wil. Het 1 is nog niet afgerond (door mij of door mijn twin of door beiden? En het ander mag dus nog niet beginnen. Mijn rots in de branding, de vader van mijn kinderen zal er straks niet meer zijn maar weet het zelf (nog) niet (bewust?), maar ik wel dus heel zwaar! Hoewel wij al jaren als broer/zus door het leven gaan is het voor mij ondenkbaar om hem te verlaten voor mijn twin, die ik op aards niveau nauwelijks ken, sterker nog mijn twin heeft mij op aards niveau tot nu toe alleen maar gekwetst. Denk ook dat hij nog teveel last heeft van zijn ego en dus nog het e.e.a te leren/af te maken heeft. Moeilijk, zwaar, maar ik heb alle vertrouwen in de juiste timing bepaald door ‘boven’ en ik hoop dat mijn twin ook de rust zal vinden om alles goed af te ronden!
Ondanks dat deze periode de zwaarste is uit mijn leven, en ik heb echt al heel veel meegemaakt!, is er een einde gekomen aan mijn zoektocht, aan mijn eenzaamheid! Ik weet dat mijn twin en ik zijn voorbestemd om samen te komen in dit leven en dat wij een gezamenlijke missie hebben.
Mijn engelen attendeerden mij eens op een songtekst ” 1x in de zoveel tijd komen dromen uit, van Marco” , en dat dat gaat gebeuren daar twijfel ik geen moment aan!