Onbekend
Ik kan me die eerste dag nog zo goed herinneren. Ik denk er nog vaak aan. Het was op een dag toen mijn schoolvriend en ik naar buiten keken. Mijn schoolvriend had een paar op en aanmerkingen over een auto, maar ik weet niet waarom ik die auto verdedigde. Ik was altijd de eerste die andermans dingen afkraakte. Maar toen kwam hij. Hij liep naar zijn auto. En even was het stil in mijn gedachten en hart. Ik voelde me zo aangetrokken tot hem. Alsof hij er al altijd was, maar ik hem nog nooit eerder had ontdekt. Ik vraag me nog steeds af hoe ik hem niet eerder heb gezien. Ik kan niet beschrijven hoe krachtig die aantrekkingskracht was.
Nu ik hem zag staan ben ik naar hem gaan kijken. Ik merkte op dat hij me observeerde, toen ik met dezelfde schoolvriend liep op de gang. Hij keek me aan en zijn ogen waren onderzoekend, tegelijkertijd kil. Naarmate veranderden veel dingen. Hij ging vaker naar me staren en glimlachen. Ik heb jammer genoeg nooit in zijn ogen durven kijken. Een keer toen ik dat probeerde zag ik zijn woede. Vonken schoten uit zijn ogen. Ik beefde op mijn benen die dag. Later werd ik kwaad. Heel erg kwaad. Waarom weet ik niet. Maar ik dacht eerst dat wij zielsverwanten waren. Van het begrip tweelingzielen had ik nog nooit gehoord, maar ik ben een aantal zielsverwanten tegengekomen.
Tegen de tijd dat ik hem leerde kennen (zonder ooit gesproken te hebben) kwam mijn vriendin in mijn leven. Zij is mijn zielsverwante, maar het rare was dat zij dezelfde karakter trekken als hem had. Zij was ook degene die me probeerde te helpen met al mijn onzekerheden, want ik twijfelde vaak. Zij was degene die met hem was gaan praten en terwijl je kon zeggen dat zij verliefd op hem was, want dat leek zo, wist hij zeker dat ik het was. Ik vind het raar om te zeggen dat hij mijn stemmingen kent. Als ik woedend op hem bent, heeft hij zo een onschuldig gezicht.
Er zijn veel dingen gebeurt waarvan ik dacht dat er een spion in mijn gedachten huisde die hem alle informatie gaf. We hebben zoveel overeenkomsten en toch zijn we zo verschillend. We komen uit een ander wereld maar toch is hij degene bij wie ik me thuis voel.
Het jammerlijke was dat hij al een vriendin had. Ik liet het daarbij, maar ik kon hem niet weerstaan. Dan heb ik het niet over zijn uiterlijk. Ik ken hem van zijn uiterlijk niet eens zo goed. Mijn vriendinnen kreunen weleens dat hij knap is. Nee, ik voelde me anders aangetrokken tot hem. Hij heeft iets in zich dat me kan vastbinden. Iets dat me op de rechte weg houd. Juist goed want ik twijfel vaak en dwaal af. Hij heeft die innerlijke kracht die me tot rust kan brengen, omdat ik van nature beweeglijk ben en weleens moe word zonder dat te merken. Hij vult mijn leegten aan en hij is wat ik niet ben. En dit terwijl we nooit gesproken hebben.
Ik heb vanaf het eerste begin obstakels gehad. Ten eerste hoorde ik dat hij al een relatie had. Ten tweede blijkt hij een verre neef van me te zijn. Ik hoorde alleen maar negatieve dingen over hem. In mijn hart leverde dit strijd op omdat ik hem ‘ken’. Mijn zielsverwante nam het ook steeds voor hem op. Er zijn veel negatieve dingen rond ons. Daarnaast komen er hindernissen van binnenuit. Ik denk niet dat ik klaar ben. Ik weet ook niet waarvoor ik nog niet klaar ben, maar geestelijk voel ik me nog niet ready genoeg om een confrontatie met hem aan te gaan. Wat voor een confrontatie weet ik niet.
Ik heb zo vaak geprobeerd hem te vergeten, maar de pijn die er daarna ontstaat als ik hem weg duw is ondraaglijk. In de vakantie probeerde ik contact met hem te maken. Ik kreeg in een visioen zijn email adres. Ik adde hem toen op een fake email adres om te kijken wat voor type hij was. En hij is precies zoals ik wil. Moeilijk om de tuin te leiden. Daarna voegde ik hem toe op mijn eigen msn, maar hij verwijderde me weer nadat hij zag ik het was. En nu vraag ik me af waarom. Is het een spelletje die hij met me speelde? Waarom neemt hij dan zoveel moeite naar me te staren en waarom gebeuren er zoveel dingen rond ons? Ik ben het antwoord verschuldigd, want die heb ik niet.
Een keer toen ik in de klas was stond hij naar me te staren. Op dat moment verlangde ik zo heftig naar hem. Ik heb nog nooit zo een verlangen gevoeld. Het leek alsof ik naar huis moest. Dat is raar, maar ik wilde gewoon bij hem zijn. Omdat we nooit gesproken hebben weet ik niet wat voor relatie hij zou willen. Ik zou het liefst voor altijd met hem willen zijn.
Ons relatie of band is veel veranderd. Sinds ik afstand neem van hem.
Mijn tweelingziel kwam in mijn leven toen ik op het punt stond mezelf te verliezen. Ik geloofde niet meer in liefde en geluk. Ik had alle vreugde verloren. De wereld was voor mij een eenzaam oord. Hij veranderde dat. Onbewust. Alleen zijn komst in mijn leven maakte me compleet. Ik heb een lach rimpel in mijn linkerwang van hem. Hij leerde me weer lachen dus. Langzaam bloeide er weer liefde in me op. Ik kon weer van andere mensen houden zonder dat ik hun liefde terug verwachte. Waarom had ik het nodig? Ik voelde me zo geliefd. Mijn waardering voor mijn cultuur groeide. Daarvoor minachtte ik mijn cultuur. Ik werd zelfverzekerder en ik leerde dingen af te maken. Ik werd een perfectionist. Net als hij. Het belangrijkste is dat ik niet meer losbandig ben. Hij leerde me dat af. Andere jongens boeien me niet meer. Nergens zal ik ook deze volmaakte liefde voelen. Al het andere vervaagde. Ik kan dit niet vergelijken met andere relaties die ik eerder had. Hij maakte me compleet en leerde mezelf ontdekken.
Het mooiste dat tussen ons gebeurde was eigenlijk dat ik eindelijk iemand had gevonden bij wie ik mezelf kon zijn. Bij wie ik me thuis voel.
Ik weet nu dat mijn liefde voor hem niet oppervlakkig is als hoe het was in mijn voorgaande relaties. Het komt van een ongekende diepte uit mij, van wat ik nooit wist dat ik het kon hebben. Hij is precies datgene wat ik ooit verlangd heb. Ik vraag me nog vaak af hoe een mens me zo kan vullen.
Ik weet niet of we met elkaar zullen zijn in dit leven. Hij heeft zijn vriendin al. Ik ben nog single. Ik vraag me af of ik verder moet gaan en als ik verder ga wat zal er dan gebeuren? Zal ik niet een kans op een volmaakte liefde ontlopen? Alles wat ik nodig heb om verder te gaan is de waarheid.
Ik weet dat er geen ander zal zijn als hij. Ik zou dus ook geen ander als hij zoeken. Het is zinloos toch?
Ik denk nog altijd dat hij een spel met me speelt. Waarom weet ik niet. Misschien omdat een vriendin van me dat aan me zei dat hij zo een type is. En na wat er gebeurd was in de vakantie begon ik het echt te geloven. Sindsdien is niets meer hetzelfde. Ik hoop alleen maar dat alles goed komt
Is het mogelijk dat ik me vergist heb met iets? Kan iemand mij dat dan duidelijk maken, want ik heb echt antwoorden nodig. Tips en meningen zijn van harte welkom.