Onbekend
Eerder heb ik al verteld hoe wij elkaar zijn tegengekomen. Het begon met dat kaartje, aan mijn oud-leraar. We zijn nu anderhalf jaar verder en we zien elkaar regelmatig. Dat we zielsverwanten zijn staat vast. Ik denk dat we er nu de juiste invulling aan hebben kunnen geven. Dat we hebben geleerd om goed met elkaar om te gaan.
Nog steeds is er de intense warmte en liefde voor elkaar, elkaar aanvoelen, een intense energie. Als we samen zijn kunnen we elkaar nauwelijks loslaten, maar als we elkaar vervolgens weken lang niet zien is het ook goed. Af en toe een sms berichtje is al meer dan voldoende. We zijn toch wel samen. De gedachte te weten dat we elkaar weer zien is rustgevend en fijn om naar uit te kijken. Het is heerlijk een vriend te hebben die er altijd is, ook als hij er niet is.
Onze relatie is absolute vriendschap. we hebben elkaar veel te vertellen en we laten elkaar veel zien, lezen, horen etc. Hij is veel ouder dan ik, kent veel meer dan ik, maar toch kan ik hem evengoed verrassen met dingen die ik weet. We gaan heel graag culturele dingen doen, liefst kerken en kathedralen bezoeken, en daarna vinden we het fijn om eindeloos te praten, te eten, te drinken, te knuffelen… Het afscheid komt altijd te vroeg omdat het steeds zo fijn is. Het doet ons beiden goed samen te zijn. Het goede aan afscheid nemen is dat we dan weer vooruit kunnen kijken naar de volgende ontmoeting.
Onze partners begrijpen de toestand, zeker omdat we er duidelijk voor kiezen om vriendschap te delen en onze diepe gevoelens niet te projecteren op een conventionele relatie tussen man en vrouw, daar is onze vriendschap duidelijk niet voor bedoeld. Mijn partner heeft hem inmiddels ook al ontmoet en in september gaan we zelfs met zijn allen naar U2 🙂
Het was vooral moeilijk om goed met elkaar om te leren gaan. Er kwamen zoveel gevoelens op ons af, hij wilde hard wegrennen, ik bleef radeloos achter en wilde samen met hem onderzoeken wat het nu was. Beetje bij beetje zijn we samen op zoek gegaan. In het begin wilde ik veel bij hem zijn, maar hij zei dat we juist niet teveel elkaar moeten opzoeken. Hij bevestigde het feit dat ik moest leren me af te sluiten voor teveel energie en meer moest aarden. Niet door het direct tegen me te zeggen, maar door de hele situatie ben ik daar wel achtergekomen.
Ik heb zelfs overwogen om het contact op een gegeven moment te verbreken omdat ik ervoor vreesde dat hij mij belemmerde goed te kunnen aarden.
Het zou een gemakkelijke oplossing zijn. Juist met hem leer ik goed te aarden en ik heb het contact niet verbroken. Twee weken geleden heb ik hem terug gezien en het was fijner dan ooit ervoor omdat we juist steeds meer leren “geaarder” met elkaar om te gaan.
Hij is een van mijn beste vrienden. Hij is nu 55 jaar. Als ik 55 ben is hij 78, ik hoop dat we dan nog altijd vrienden zijn, dat ik dan een beetje voor hem kan zorgen…
Het heeft me gedwongen mezelf goed te leren kennen, mijn talenten en de dingen waar ik nog aan moet werken. Het heeft me onvoorwaardelijke liefde leren voelen, voor hem, voor anderen en voor mijzelf. Het heeft me goed leren voelen omdat ik zelf kan zeggen dat ik goed bezig ben, en niet omdat een ander het me zegt.
De vriendschap met mijn oud leraar is nog redelijk vers, slechts anderhalf jaar. Toch voelt het alsof we veel hebben meegemaakt. Soms voelde ik hem heel dicht bij me, dan wilde ik dat voor altijd vast houden. Andere momenten leek hij verder weg dan ooit, dat waren de momenten die mij aanspoorde om mijzelf te leren kennen. Dat was soms heel moeilijk, maar uiteindelijk is die onvoorwaardelijke liefde die ik door hem heb leren kennen zichtbaar en voelbaar in mijn complete leven. Dat is het fijnste en allermooiste dat een mens kan overkomen.
Erotiek heb ik nooit beleefd met mijn oud-leraar. Het is heerlijk om met hem te knuffelen. Ik zou hele dagen, weken, maanden in zijn armen kunnen liggen. Van de andere kant weet ik en voel ik dat het verloren tijd zou zijn. Ik heb zijn knuffels niet meer nodig, al zijn ze nog wel heel erg fijn.
Als ik bij hem ben lijkt het of alles van me afglijdt. De wereld gaat stilstaan, ik word van binnen rustig, ik word overladen met een heel fijn lieflijk wit gevoel, dat houdt vervolgens enkele dagen aan na een ontmoeting, ik kom dan tot de conclusie dat de batterij weer helemaal is opgeladen.
Het is fijn om op deze manier van iemand te houden. Mijn relatie met mijn partner is veel sterker geworden sinds ik mijn zielsverwant heb gevonden. Wel is het belangrijk verstandig met zielsliefde om te gaan. In ons aardse bestaan denken we teveel in typische man-vrouw relaties, terwijl veel vriendschappen daar niet voor bestemd zijn. We hebben vaak niet anders leren denken door onze omgeving. Zielsliefde kan je leven kapot maken, als je er niet goed mee omgaat. Dat is jammer, want het kan zo ontzettend fijn en mooi zijn… Het gaat nooit over, de ander is bij jou, altijd.