Onbekend

Ken mijn zielsliefde nu ruim 9 jaar. Voordat ik hem had ontmoet wist ik dat er zo’n liefde bestond. Beide zijn we gebonden, hebben kinderen. Hij is op een gegeven moment niet zo leuk tegen mij gaan doen. Bot, afstandelijk, negeerde me soms weken. Heb toen echt een rotperiode gehad. Merk dat ik sinds paar maanden veel leer over mezelf/anderen. Vooral over de liefde voor jezelf. Heb heel lang spirituele hulplijnen gebeld om te weten hoe het met hem ging. Weet nu dat wachten/hopen geen zin heeft. Liefde moet stromen. Weet niet wat hij denkt/voelt/ Hij wil niet praten. Voel wel dat hij me mist. Voel dat hij vooral ‘s morgens aan mij denkt. Voel dat hij met me vrijt, heel raar. Het is allemaal te heftig voor hem wat gevoelens betreft, dit heeft hij zelf ook eens aangegeven. Wil het zijn gezin niet aandoen. Ik heb nu het ‘contact verbroken’, geen smsjes meer. Ik mis hem. Voel dat het nog niet voorbij is in die zin dat hij, misschien ik :-)), wel weer contact ga zoek! en. Weet dat ik me op een gegeven moment afhankelijk van hem heb opgesteld, misschien heeft hij daarom onbewust denk ik wel bot gedaan, want het heeft me zeker aan het denken gezet. Het aantrekken/afstoten speelt bij ons een grote rol. Maar ik begin mezelf steeds beter te leren kennen, meer van mezelf te houden, waardoor ik niet meer zo de neiging heb om het weer eens helemaal af te kappen. Vind het wel jammer dat hij helemaal geen moeite meer doet, dat is wel een gemis. Liefde zit in jezelf. Als ik aan hem en mezelf samen denk voel ik me gelukkig.

Als we onszelf beter leren te begrijpen etc, hebben die tz niet meer nodig daarvoor.