Onbekend

Een overvolle bus, een rothumeur, een lege batterij van mijn mp3 en een uur rit te gaan… maar toen ik opkeek verdween dat alles als sneeuw voor de zon, hoewel ik gekneld stond als een sardientje en ik eigenlijk altijd oogcontact mijdt met alles en iedereen omdat dat tot benarde situaties kan leiden in zo’n kleine ruimte, ik keek op en het eerste wat ik zag was de ziel (de ogen) die me zo bekend voorkwam, ik kon een glimlach niet onderdrukken, het ‘du ich kenn dich doch’ gevoel was er om nooit meer weg te gaan. Ik wist dat ik weer een hele reis voor de boeg had, met zowel verdriet als geluk…”du bist mir so nah” en toch, weet ik uit ervaring dat je het contact met zielsverwanten tijd moet geven, niet iedereen is even snel om toe te geven wat hij echt voelt… een deel van het bereiken van is het loslaten van en niet elke zielsverwant blijft bij je voor altijd, hoe zeer je dat ook wenst… en alles wat je dan kan doen is berusten in het lot dat dan als noodlot wordt ervaren…ik mis je waar je ook bent!…het is nu 5 maanden geleden dat ik mijn dierbaarste vriend ooit voor het eerst gezien heb en ook bij mij was er een moment van ontwaken om te komen tot dit zeer pijnlijke gevoel van weten en niks kunnen doen dan wachten tot ik hem opnieuw zie wat (zo voelt het) zeer dichtbij is. 3 keer heb ik hem gezien zonder er me bewust van te zijn, 2 laatste keren had ik het door, was het als een wervelwind in me en moet ik stendig aan hem denken…maar dit is geen verliefdheid, dit zit dieper, dit gaat uit van mijn ziel…Ik wacht op je!…