Onbekend
Ik had heel sterk het gevoel dat er iets was; wat wist ik niet. Als ik bij haar was voelde ik me heel blij en we hadden veel humor en plezier. Op een gegeven moment vroeg ik of zij testen kon of wij al levens bij elkaar waren geweest want dat voelde zo. Dat bleek bij het testen, op dat moment moest ze dat er uit persen zo leek het. Zelf had ze niet dat idee. Toen ik dat wist kreeg ik al wat meer rust. Zelf wist ik niet wat ik er mee aan moest, was ik verliefd op een vrouw, wat was dit? Ik dacht aan haar zodra ik wakker werd en ging met de gedachte aan haar slapen. Heel erg heftig. Dit kende ik op geen enkele manier.
Ik heb het ervaren als heel heftig, als een hele erge verliefdheid, raakte depressief, wilde mij vast klampen aan haar, bang haar te verliezen, bang dat ze dood zou gaan en ziek zou worden.
Zij werd benauwd, ontweek mij en had het ook erg moeilijk wat het voor mij ook weer moeilijk maakte en mij verdriet deed omdat ze er moe en slecht uitzag. Op gegeven moment zijn we heel voorzichtig losgemaakt – door therapeut – dit wist ik niet maar voelde het echt gebeuren. Ik overspoelde haar met mails, cadeautjes en als ik bij haar was moest ik haar altijd erg knuffelen. Ondertussen kwam ik wel tot de conclusie dat dit geen verliefdheid was. Soms keek ik naar haar en dan was het net of ik door een hele verlichte gang keek. Alles er om heen viel weg.
We waren vriendinnen, zij is mijn tweelingziel en hebben geen seksuele relatie. Wij zijn vriendinnen, mensen denken vaak dat we zussen zijn. Is af en toe nog moeilijk omdat het wel eens erg dichtbij komt en heftig is. Alles zo herkenbaar. Maar ik hou zielsveel van haar. En ik hoef me niet meer te bewijzen want zit in haar hart.
Mijn partner reageerde soms wat jaloers en later toen ik die heftige dingen vertelde en ook aangaf dat dit een relatie was die we al een aantal keren hadden gehad, begreep hij dat. Noemde onze relatie een liefdesrelatie.
Er waren obstakels; overbezorgdheid naar haar, zij voelde het als verantwoorden naar mij. Had het gevoel dat ik alles voor haar wat moeilijk was moest opruimen en opknappen.
Daar is ze zelf heel goed toe in staat.
Alles weten van elkaar zonder zeggen. Ook wel eens over grenzen heen.
Op een gegeven moment heb ik haar bedankt voor de fijne tijd die ik met haar beleefd had. Dat we elkaar ooit nog wel tegen zouden komen.
Waarop ze mailde dat ik nu toch wel een heel zwaar stuk had gemaild en dat we elkaar zeker weten tegen zouden komen maar dan anders. Beter, en los van elkaar. Elkaar vrij laten. Dat ik er wel over kan lachen later. Dat heeft heel lang geduurd voor ik daar enige humor van in kon zien want het deed mij onwijs veel verdriet.
Wat het mij gebracht heeft is een stuk spirituele ontwaking er bij en ik weet nu dat ik echt sterk ben en dat we nooit los kunnen van elkaar. Ergens blijven we altijd verbonden. Ook al loopt het niet lekker. Dat we onze problemen hebben gehad en nog wel eens zullen hebben omdat het heel erg close/heftig is. Maar dat we elkaar altijd zullen steunen en in stand houden. Dat een relatie die zo heftig is nooit echt uit elkaar zal gaan omdat we eerst ruim een halve eeuw moesten worden dat we elkaar weer tegen kwamen.
Het neest bijzondere; Moest iets moeilijks ondergaan. Zij zei dat ze er voor me was. Kwam haar naam -die niet vaak voorkomt- in een halve dag 4 x tegen, hetzij dat mensen zich voorstelde
of dat een man zijn vrouw deze naam had of iemand moesten bellen die zo heette. Engeltjes zijn druk gweest deze mensen met dezelfde naam bij elkaar te brengen. Heel bijzonder.
Wij zijn tweelingzielen mijns inziens komt erotiek dan niet vaak voor, wel bij zielsliefdes.
Zij is een van de belangrijkste mensen in mijn leven, mijn leven is totaal veranderd, we zijn door Nederland heen gezworven, beide veel dezelfde moeilijkheden ondervonden, veel zelfde dingen meegemaakt, samen zwanger geweest en de kinderen schelen maar een paar dagen, ik dacht dat ik dood ging tijdens de bevalling en zij ging bijna dood. Spiritueel altijd bezig geweest en dat vind je elkaar na ruim 50 jaar. Dan herken je zo iemand. Dat is toch bijzonder. Zelf heb ik heel sterk het gevoel gehad dat ik haar verzorgen moest, plezier moest brengen.
Dat overgevoel is nu weg. Maar ik zou acuut alles laten vallen om haar bij te staan in wat dan ook.
Als je een ervaring hebt zoals deze dan wordt je overdonderd en is het moeilijk om staande te blijven.
Zie het als een cadeautje van de kosmos.
Het is om te leren en in de spiegel te kijken. Jezelf te verbeteren, groeien, groeipijn. Heel hard werken, loslaten. Heel veel huilen.
Het is het verdriet meer dan waard, je bent weer gegroeid.
Als je beoefenaar bent van Reiki geef jezelf dat dan vaak.
Mijn tip: blijf praten.
Leg uit wat er aan de hand is.
Lees bijv. het boek “ik heb je nodig, is dat waar?”, Kate Byron. Zoek op internet.
Zoek hulp als het teveel pijn doet bij een integrale therapeut.