Onbekend
Tijdens een gezamenlijke korte vakantie kwamen we er beiden achter dat er veel meer was dan alleen een goede klik. Het was heftig en verwarrend voor ons beiden, omdat we er totaal niet op bedacht waren van te voren.
Ik zit er nog midden in, in de ervaring van de zielsliefde. Het gevoel is ontzettend dubbel. Aan de ene kant is het magisch omdat ik een heel andere dimensie leer kennen, waaruit ik heel veel leer. Aan de andere kant is het ontzettend zwaar omdat ik voortdurend worstel tussen verstand en gevoel. We worden gewoon naar elkaar toegetrokken, terwijl ik verstandelijk vind dat dat niet zou mogen/moeten/horen en ik verstandelijk soms niet eens begrijp wat ik voel. Alsof ik vanaf een afstandje en met een aardse bril naar mezelf kijk en mezelf tot de orde probeer te roepen omdat het allemaal nergens op zou slaan.
Ik heb een hele bijzondere relatie met mijn zielemaatje. Op de een of andere manier lukt het me niet om hier te schrijven over zielsliefde. Omdat we uiteindelijk behoorlijk open naar elkaar zijn, blijkt uiteindelijk elke keer weer dat we precies hetzelfde voelen op het zelfde moment. We denken elke dag (meerdere keren) aan elkaar. Dat weten we gewoon ook al zouden we geen contact hebben. Dat voelt heel vertrouwd, alsof er altijd iemand voor je is. We kunnen elkaar troosten als we verdrietig zijn, maar elkaar ook confronteren met ons zelf. Het is alleen wel heel zwaar als we worstelen met het gevoel dat we hebben voor elkaar. Zo lang het los van ons samen staat, ondersteunen we elkaar enorm.
Een obstakel is dat we eigenlijk voortdurend in elkaars buurt willen zijn en dat raar van ons zelf vinden. Voor mijzelf speelt ook het verwarrende gevoel veel van mijn partner te houden, maar daarnaast dit zielemaatje te zijn tegengekomen. Soms lukt het me beide te integreren, maar soms ook niet en dan voelt het als een soort verslaving waarbij ik mezelf heel hard tot de orde roep.
Verder voelt het soms ook verstikkend. Dan wil ik er voor weglopen. Ik raak niet graag afhankelijk van iets of iemand en dus ook niet van mijn zielemaatje. Ik wil haar echter geen verdriet doen en omdat we elkaar elke dag zien word ik gelukkig ook gedwongen om in het aardse te blijven, waardoor we elkaar altijd weer terugvinden.
Ik heb mijn prtner er wel het een en ander over verteld, omdat het gevoel zo heftig was dat het me dreigde te overspoelen. Een beetje tot mijn verbazing reageerde mijn partner er eigenlijk heel goed op. Ik heb ook verteld dat ik in een dilemma zat omdat ik zo veel behoefte voelde om de ander aan te raken. Mijn partner reageerde daar ook eigenlijk vrij rustig op. misschien ook wel omdat ik een vrouw-man relatie heb en het zielscontact tussen vrouw-vrouw plaats vindt. Zo lang het niet seksueel getint is, kan mijn partner er wel mee leven denk ik, al vermoed ik dat hij soms ook een tikje jaloers is op onze sterke band, maar dat zal hij niet snel uitspreken.
Een liefdesrelatie?… Dit stukje maakt het misschien wel het meest ingewikkeld voor mezelf. Ik weet niet goed hoe mijn zielemaatje dat ervaart. Ik denk wel anders, maar misschien durft ze het wel niet uit te spreken. Ik heb extreem de behoefte om haar aan te raken en vaak voelt dat dan ook gewoon goed. Maar ik merk toch ook wel dat ik het heel spannend vind om te voelen of mijn aanrakingen haar wat doen. Dat weet ze op zich wel en ze laat het ook wel toe, maar toch zijn we nog heel bescheiden op dit gebied. Soms denk ik dat als ik het gewoon laat gebeuren, het helemaal niet zo van belang zal zijn, maar dat weet ik niet zeker en tja… ik ben getrouwd en dan zit je niet aan een ander in principe is er toch wel met de paplepel ingegoten. Raar eigenlijk, want ik geloof helemaal niet in monogamie, maar mijn geweten is ijzersterk.
Al hoewel ik hier graag neer zou schrijven dat de relatie bevredigend is, weet ik eigenlijk wel dat dit niet zo is. Het lijkt er nog steeds op dat we onszelf tegenhouden. Als we het totale gevoel toe zouden laten….. wat gebeurt er dan? Geen idee, maar tot op heden ben ik redelijk in staat om mijn leventje onder controle te houden en wat gebeurt er als ik dat loslaat?
Ik heb me de afgelopen maanden enorm ontwikkeld. Ben steeds eerlijker naar mezelf toe. Probeer steeds meer stil te staan bij mezelf en dat werpt z’n vruchten af al gaat het heel langzaam. Ik heb ook al een paar keer een ultiem gevoel mogen ervaren. Nauwelijks te beschrijven, maar zo mooi/puur/tijdloos. Oja, dat zou ik bijna vergeten, maar mijn zielsmaatje zorgt echt voor me zoals er nog nooit voor me gezorgd is, heerlijk veilig voelt dat.
Het meest bijzondere, dat hou ik liever voor mezelf, omdat het zo heftig en puur was dat het eigenlijk niet te beschrijven is. Ik kan er alleen maar over zeggen dat ik een extra dimensie aan het leven heb leren kennen, wauw!!!
Het zielsliefdegevoel is voor mij een alles omvattende, alles overheersende, zeepbel waar ik een gedeelte van de tijd in zit. Op die momenten beschermt het omhulsel me en kan ik me vrij voelen van al het aardse/verstandelijke. Soms sta ik echter buiten het omhulsel. Het lijkt me dan te verstikken, of het lijkt een simpele zeepbel waar je je vinger tegen aan houdt en dan knapt ie. Toch is de bel zo sterk dat hij niet kapot te prikken is.
Ik vraag me heel erg af welke kant onze zeepbel op zal gaan, ben er nieuwsgierig, maar tegelijk ook wel wat angstig voor.
Mijn tip: Wees open tegenover de ander. Eigenlijk weet je van elkaar altijd wat de ander met een bepaald gebaar/woord/gedrag bedoelt, maar zeg je het niet altijd tegen elkaar. Je kunt er maar beter open over zijn, dan weet je allebei gelijk waar je aan toe bent.
Verder is het voor sommigen misschien ook goed om ten minste 1 iemand in je omgeving uit te zoeken die je wat meer over het contact vertelt. Soms helpt je dat dingen weer te relativeren, te plaatsen of duidelijk te krijgen. in mijn geval in ieder geval wel.