Onbekend
Tegengekomen.. onmiddellijke grote klik. Liefdesrelatie begonnen. Tegen afhankelijkheid aangelopen. Relatie beëindigd, niets meer van elkaar gehoord. Vorig jaar, 10 jaar na dato weer gemaild, gesmst en elkaar ontmoet. Na 10 jaar duurde de ontmoeting van lunchtijd tot laatste borrel en we hebben aan een stuk door gesproken. Er was weer meteen een diep contact, wederzijds groot respect en het gevoel dat het goed was. Maar allebei in een andere relatie, dus uiteindelijk weer naar huis met een raar gevoel.
Weer contact verbroken. Maar het verlangen blijft om elkaar te ontmoeten en te spreken.
Veel zaken lopen parallel in onze levens.. en we hebben veel dingen hetzelfde meegemaakt. Harde lessen, dezelfde thema’s. We begrijpen elkaar zonder veel woorden.
Het gemis is groot, maar we weten ook allebei dat het niet werkt samen.
Ik heb het ervaren als een enorme kracht die in me los kwam. Mensen om me heen vonden dat ik straalde in die periode. Ik kon bergen verzetten. Voelde me begrepen en had energie voor 1000.
Maar had ook steeds het gevoel, ik wil praten met hem, bij hem zijn, ook al doen we niets..het is goed.
Ook was dit een duidelijk moment voor me waarop ik inzag, mijn leven moet anders worden, dit kan niet verder zo. Ik moet beslissingen nemen, maar dit moet ik zelf doen. Ook al zou ik dat het liefst samen hebben gedaan, ik voelde ergens dat dat niet kon.
Uiteindelijk is mijn relatie stukgelopen. Hij wist van de ontmoeting, heeft daar altijd last van gehad, terwijl er fysiek niets gebeurd is. Mijn ex-partner denkt nu nog steeds dat er veel meer aan de hand was.
Eerst hadden een liefdesrelatie, daarna een enkele ontmoeting en veel mailcontact. Maar hij begrijpt me zonder de dingen te weten, vaak al voordat ik het uit heb gelegd. Andersom is dat ook zo.
Een obstakel was het te afhankelijk opstellen van mijn kant. Vluchtgedrag aan zijn kant. Te heftige gevoelens ervaren, maar het ook niet willen missen. Hele heftige gevoelens die heel diepgaand waren (zijn), maar het geen plek kunnen geven.
We hadden direct een liefdesrelatiewens…maar het bleek toch allemaal te heftig. De timing was niet goed, we waren allebei nog erg jong. En nu zitten/zaten we allebei met een andere relatie.
We hebben mailcontact, maar het is voor mij niet bevredigend. Ik kan hem niet loslaten. Ik durf niet goed te beginnen over die gevoelens omdat ik dan weer alles op de kop zet en ik het contact niet kwijt wil.
Wat het mij gebracht heeft is het besef dat liefde bestaat, dat er mensen zijn die je begrijpen zonder woorden. Een gevoel van deze ervaringen neemt niemand me af. Ik heb dit in elk geval gehad. Een besef dat het een spiegel is in veel opzichten en dat we veel van elkaar kunnen leren.
Het is moeilijk om ook werkelijk in die spiegel te kijken, maar van hem kan ik het hebben en doe ik er iets mee. Dat liefde ook pijn kan doen. Maar dat je soms moet loslaten om het te behouden. Dat er geen tijd mee hoeft te spelen, na zoveel jaren was het direct weer ok. Dat je elkaar niet fysiek hoeft te zien om contact te hebben, zelfs in dromen ontmoet ik hem.
Het meest bijzondere was de tijd dat we samen zijn geweest was heel intens, en hebben we geleefd zoals je je laatste dag zou leven. Heel intens, alle emoties doorleeft en het goede van het leven genomen. In het moment kunnen blijven.
Erotiek was heel anders. Het draaide niet alleen om erotiek. Het was wederom intenser, liefdevoller, rustiger, emotioneler.
Het was een gevoel dat ik bij niemand anders heb gehad. Zelfs niet bij mensen waar ik zoveel van hou, als familie en vrienden (terwijl ze me zeer dierbaar zijn) Ik kan het gevoel ook niet uitleggen, mensen voelen wel dat het speciaal is als ik een poging doe om het uit te leggen. Het gevoel gaat ook niet weg. Het blijft bij me, het verlangen blijft om weer een ontmoeting te forceren, maar mijn verstand zegt: nee.
Ik heb geen relatie meer met hem al heel lang niet meer. Maar hij zit in mijn hart en ik heb het idee dat ik hem het hele leven zal blijven tegenkomen.
Ik vind het heel lastig dat er geen liefdesrelatie meer is, wil graag met anderen ook zulk contact maar dat is er gewoonweg niet. Ik ervaar het als een groot gemis.
Eigenlijk zoek ik weer zielsliefde, dat is wat ik steeds onbewust doe. Zoeken naar dat soort liefde. Andere, latere, relaties waren wel ok, maar konden niet tippen aan die tijd met hem. Ook al heb ik vele langere relaties gehad, dan ik met hem had.
Ik weet niet of er mensen zijn die dit herkennen. Hoe ga je dan om met dat gemis?? En moet je je uiteindelijk neerleggen dat je dat gevoel moet missen?
Mijn tip is; geniet van het moment als je er midden in zit. Want deze liefde heeft je een hoop te leren en misschien wel/misschien niet eeuwig duren. Als je les geleerd is, raak je elkaar weer even kwijt, tot een volgend leermoment. Dus geniet van wat je samen hebt. Sommige mensen ervaren het nooit in hun leven