Onbekend
Ik heb mijn zielsliefde na mijn vakantie “herontdekt”, het kwam in alle hevigheid terug, nu ik weer terug ben in Nederland en hij in dat andere land woont voel ik me onverklaarbaar aangetrokken, en mijn gevoel zegt me dat hij dat ook voelt. Het moment zat em in de kleine dingen. Samen op de bank zitten, het afscheid nemen van elkaar, samen even wandelen. Niets zeggen maar mijn gedachten maakten overuren.
Ik ervaar zielsliefde als herkenning, alsof ik hem al in een vorig leven ken. De band die wij hebben bestaat al vanaf kinds af aan. Hij beschermde mij toen al, was altijd in mijn buurt, zorgde voor mij hoe jong we ook waren. Toen ik hem na 18 jaar weer terugzag, voelde ik die band weer. Alleen ging het dieper, mijn maag draaide om ik wilde alleen maar bij hem zijn, hem aanraken. Na mijn terugkeer in NL hadden we intensief contact, we sms’ten dat we van elkaar hielden, dat er meer was dan alleen maar die familieband. Opeens hield hij de boot af. Werd het niet meer zo heftig. Hij is nl iemand die het moeilijk vind zijn emoties bloot te leggen en hij beseft ook dat wij familie zijn, ik getrouwd ben met 2 kinderen en hier in NL woon. Ik voel nu dat hij echt mijn soulmate/ware liefde is. Dat voel je, dat gaat zo diep, gevoel is zoooooo intens, onbeschrijfelijk.
Ik zit al 18 jaar in dezelfde relatie. Ik ben 7 jaar getrouwd, maar mijn huwelijk is na de geboorte van de kinderen heel erg in de slop geraakt. Er ontbrak gewoon iets, harmonie, begrip, emotie. Iets waar ik erg naar hunker. Hij kan het niet veranderen zegt hij. Nadat ik mijn zielsliefde heb gezien weet ik dat ik verandert ben en dat merkt mijn man ook, maar vertellen kan ik het niet, want hoe moet ik mijn partner dat uitleggen als ik het zelf niet eens begrijp wat dit gevoel met me doet.
Tot nu toe is de relatie met mijn zielsliefde iets meer dan vriendschappelijk. We durven niet verder vanwege mijn (bovengenoemde) omstandigheden. Ik sta er wel voor open moet ik bekennen. Ik heb nu een hele diepe en intense band met hem, zij het wel via de telefoon (helaas). Voor mij is het niet echt bevredigend, ik wil hem gewoon weer terugzien, voor hem weet ik het niet, hij wil mij en de kinderen ook zien, maar hoe intens hij dat voelt durf ik niet te zeggen.
We hebben dus geen liefdesrelatie omdat dat niet kan. Ik ben getrouwd, heb kinderen en woon in een ander land als hij. Hij is echter single. Het is niet makkelijk.
Ik denk dat we wel een liefdesrelatie willen, maar ik krijg geen hoogte van hem. Kom ik te dichtbij dan stoot hij me zachtjes af. Maar hou ik afstand, zoekt hij toenadering. Ik zou alles opgeven, met uitzondering van mijn kinderen, om hem voor mezelf te hebben ja.
Hij bracht me zekerheid hoe gek dat ook klinkt. Hij houdt van mij zoals ik ben, hij komt voor me op, beschermt me. Door hem ben ik zoveel afgevallen dat ik nu veel zekerder en assertiever ben geworden. En gelukkiger ook.
Het meest bijzondere vond ik het moment dat we samen op de bank zaten, ik mijn hoofd op zijn schouders, hij een hand op mijn heup. Er werd niet gesproken, die stilte was voldoende, en het moment dat we elkaar weer zagen na 18 jaar. Het gevoel wat je dan hebt….onbeschrijfelijk. We kenden veel stiltes terwijl ik daar niet van hou, maar nu voelde ik mij er prettig bij.
Het zielsliefdegevoel is voor mij intens, onbeschrijfelijk. Emoties die ik nog nooit heb ervaren komen er nu uit.
Ik denk dat als wij echt voorbestemd zijn voor elkaar het vast wel goed komt. De tijd zal het leren.
Mijn tip is; Schrijf je gevoel op. Je kunt het niemand anders uitleggen hoe je je voelt behalve aan je zielsliefde, maar soms lukt dat niet, schrijf al je diepste emoties op. Je zult zien wat er loskomt. Tranen van verdriet maar ook van vreugde en geluk omdat je je zielsliefde hebt gevonden.