Dylan
Onmogelijke liefde
Ik ben een jongen die altijd maar 1 doel gehad heeft in het leven en dat is genieten! Op welke manier dan ook! Een dag niet gelachen was een dag niet geleefd voor mij. Alles ging me voor de wind,geen zorgen en steeds heel veel mensen om me heen! In de liefde kon ik me maar moeilijk binden. Het was nooit het toetje van de taart voor mij. Toen het dan allemaal wat minder ging ben ik in depressie geraakt en voor het eerst zag ik de zwarte kant van het leven. Toen heb ik een meisje leren kennen en die heeft me er dan ook met behulp van mijn vrienden bovenop gekregen. Met haar heb ik dan een relatie gehad,maar het mocht niet zijn! Onze werelden lagen te ver uit elkaar. Alhoewel ik diegene was die met de relatie brak, toch heb ik het er nog serieus van te pakken gehad. Als je iemand graag ziet, verdwijnt je gevoel niet zomaar. Maar ja, dat was het leven he!
Nadien heb ik me voorgenomen om nooit meer zo af te zien en ik zou weer alleen van het leven gaan genieten! Dat deed ik dan ook. Een eindeloze reeks van feestjes en plezierige weekendjes waren het
gevolg. Flirten was er ook wel bij, maar niet meer dan dat. Het gevoel was weg.
Toen was er die bewuste avond. We gingen met vrienden weer eens een avondje stappen. … Ik ben nog nooit op slag verliefd geweest, maar deze avond zou dat veranderen. Toen zag ik haar staan: glunderend en zo mooi als een engel! Wat ik op dat moment voelde, had ik nog nooit beleefd. Er is die avond wel niks gebeurd en we zijn dan naar huis gegaan. Wat ik niet wist was dat zei mij ook direct in de gaten had en dat ze precies van dezelfde regio als ik was. Dus ik zou ze nog wel tegenkomen en het gebeurde al een paar weken daarna. Op een fuifje bij ons. En daar sprongen de vonken eraf! Liefde was in de maak,maar het enige probleem was, dat zij een stuk jonger dan ik was. En dat hield mij tegen. Hoe moeilijk het ook was. We zijn goeie vrienden geworden en soms was een dikke kus niet ver af. Maar zij bleef die boon hebben voor mij. Ook als er al een jaar verstreken was,was ze nog steeds verliefd op mij. En dat deed mij serieus twijfelen.
Zou ik er wel goed aan doen? Zou ik niet weer gekwetst worden? Toen heb ik dan uiteindelijk toch de stap gewaagd. Als dat meisje na zo lange tijd nog steeds achter me aanzit kan dat toch alleen maar liefde zijn he? En ik was doodgelukkig met haar,en zij met mij ook! Dit had ik nog nooit voor iemand gevoeld. Als ze me dit zouden afpakken,dan zou ik er beslist onderdoor gaan. En ja hoor,zo grillig als het leven is: het gebeurde. Na een klein jaartje kapte ze ermee. Kan je dat nu begrijpen? Eerst die grote liefde en ineens niets meer. Dat kon mijn gevoelig hart niet aan en ik ging er goed onderdoor. Ook beste vrienden wou ze niet meer zijn: ik was “te emotioneel”! Je ziet: te goed is ook niet goed…
Maanden zijn intussen al verstreken. Nu heb ik met haar geen contact meer. Het sprookje is uit,de engel is weg! Eenzaam en gebroken blijft deze vroeger eens zo levendige jongen achter! En nu kan ik het leven van vroeger niet meer opnemen. Ik besef te goed wat ik kwijt ben: De liefde van mijn leven……