Onbekend
Ik heb mijn zielsliefde ontdekt op internet… We waren eerst gewoon wat over en weer aan het mailen, tot hij door omstandigheden een tijdje niet online kon zijn… Ik vond hem leuk… en hij mij ook… maar via internet… meer zou en kon het nooit worden, hij was niet op zoek, ik was niet op zoek, en vonden het wel fijn om vrijgezel te blijven… Tot het moment dat hij voor een paar weken niet online was… toen bleef mijn gevoel groeien… hij dook op in mijn gedachten… Ook als ik met hele andere dingen bezig was… en in onze dromen waren we samen… Ik had ik daar geen aanleiding voor… meteen het gevoel, het komt goed.. hij houd net zoveel van mij als ik van hem… We konden eindelijk onszelf zijn! Hij ervaarde dat net zo! Al was toen beide nog niet geheel duidelijk dat het zielsliefde was… maar dat het gewoon onwijs goed klikte, en we ons op ons gemak voelde bij elkaar…Na een tijdje wist ik het zeker..en had hem ook een stukje tekst laten lezen, waardoor ook hij het zeker wist!
En na een gesprek van een paragnost, die precies onze gedachte, mijn gevoel en gedachte en het woord “zielemaatje” liet vallen.. was dat een bevestiging, voor iets wat we beide al weten/wisten!
We zijn beide nog niet zover, dat we in relatie zijn.. Ik ervaar zielsliefde als is moois.. maar tegelijk ZOOO ontzettend moeilijk! Ik voel wat hij voelt…en andersom, en omdat we elkaar nog maar zo kort kennen, en allebei nog het nodige moeten verwerken en leren…is het nog even aftasten welke gevoelens/pijn/angst/verdriet bij mijzelf hoort, en welke bij hem! En wat er allemaal gebeurt, tussen ons en met ons… kan ik vaak gewoon de woorden niet voor vinden!
Momenteel is onze relatie nog platonish… maar ik voel heel sterk…dat als we beide zover zijn, onze lessen alleen hebben gehad, onze pijn en verdriet hebben gehad, en onze angsten hebben over wonnen..dat we samen verder mogen leren, en elkaar gaan helen! En dat we zeker in een relatie samen zullen komen… als de tijd daar is!
Obstakels zijn: angst, verdriet, pijn, de moeilijkheden, het weten, maar dat het verstand het niet bijhoud… het zo naar elkaar toe trekken.. maar dan dat een van beide weer “wegloopt” (maar gelukkig iedere keer kunnen we nog beide terug komen!) en het elkaar keihard afstoten…. ook de confrontaties met onszelf.. en het elkaar raken, diep in het hard.. wat soms erg heftig is/kan zijn!
Ik wil graag een liefdesrelatie met hem maar ik weet dat ik er nog niet aan toe ben…. en dat ik nog aan mezelf moet werken…ook hij is er nog niet aan toe…Hij ziet nog niet dat het goed kan komen.. maar dat het tijd nodig heeft… hij heeft moeite met het vrijgeven van zijn gevoel… zijn rationele kant neemt het nog wel eens over, en dan is het (voor mij) heel hard… Dus ik laat hem vrij, voor zover ik kan… en ik weet, en vertrouw daarop.. dat als de tijd daar is.. we samen kunnen zijn… en besef daarbij wel heel goed… dat dat ook nog een kwestie van jaren zou kunnen zijn!
Momenteel is het gewoon een kwestie van vriendschap.. tenminste… in het rationele gedeelte!
In ons zijn… zijn we samen… voor nu en voor altijd… en dat beseffen we ons…. voor mij is dat minder bevredigend dan voor hem… omdat hij nog niet aan een relatie toe is!
Maar onze zielen zijn versmolten… hoe bevredigend wil je het hebben?! (maar ja..dat verstand….wil meer en meer)
Zielsliefde, brengt mij nog steeds heel veel!! En wat ik er aan heb? Ik leer mezelf kennen..ik leer me openstellen…en ik leer wat liefde is! Ik ervaar ineens dingen waarvan ik niet wist dat ik ze in me had…ik voel mensen beter aan…ik voel wat mensen voelen… Het meest bijzondere tot nu toe is dat de dag dat hij weer terug online was…en we voor onze gevoelens uit konden komen tegenover elkaar… en het besef er was, dat we elkaar hadden gevonden, omdat we tweelingzielen zijn!
Hoe ik mijn zielsliefde gevoel zou omschrijven…erg moeilijk..ik zal “steekwoorden”gebruiken…;Heftig, emotioneel, geluk!, onvoorwaardelijke liefde, één zijn, pijn delen, vaarwel eenzaamheid (in het zelf…verstand denkt anders), ………….ik kan gewoon de woorden niet vinden die precies omschrijven wat ik voel!
Ik vind het erg moeilijk om hem vrij te laten….Maar tegelijk leer ik daaruit mijn les… Ik wil zijn verdriet overnemen…zijn pijn oplossen, en zijn angst opzij zetten…maar tegelijk besef ik DAT ik dat niet voor hem kan doen…maar dat dat dingen zijn die ik ook bij me eigen nog moet oplossen, en dus ga ik daarmee aan het werk…op weg naar ons geluk samen….maar dan fysiek samen!Mijn geduld word ernstig op de proef gesteld!
Mijn tip: volg je gevoel, voor zover mogelijk, en probeer er van te genieten, want ik vind het echt bijzonder dat ik dit mag meemaken….en probeer het niet aan mensen uit te leggen, die dit niet voelen, want daar is geen beginnen aan!