Onbekend
Mijn tweelingziel en ik hebben twee maanden geleden naar elkaar uitgesproken dat we van elkaar houden. Wij kennen elkaar al zo’n 5 jaar en hebben dit steeds beiden gevoeld, maar nooit eerder uitgesproken. Wij houden van elkaar op alle niveaus van zijn. Het fysieke aspect is lastig omdat wij beiden een relatie hebben. Vanwege onze beider relaties missen wij elkaar op bepaalde momenten verschrikkelijk. We houden wel zoveel mogelijk contact via mail en telefoon, ook ontmoeten we elkaar regelmatig. Wij hebben een liefdesrelatie naast een bestaande relatie. Wij hebben beiden besloten om het voorlopig geheim te houden tegenover onze partners. Af en toe voelt dat ondoenlijk. Voor mij is de pijn van het hem moeten missen soms zo erg dat mijn huidige relatie er erg onder te lijden heeft.
Het voelt als het mooiste en tegelijkertijd verschrikkelijkste. Dat klinkt gek, maar zo voel ik me ook. Mijn wereld staat op z’n kop! Ik ben meestal vrij nuchter, maar nu moet ik mijn uiterste best doen om bij mezelf te blijven. Ik houd me steeds voor dat ik mezelf aan het ontdekken ben. Ik ben mezelf als liefde aan het ontdekken. Het gevoel zo dicht bij iemand te staan is overweldigend mooi, lief, bijzonder, maar o zo confronterend op het moment dat ik mij geluk laat afhangen van hem.
Onze huidige relaties, waarin ook kinderen opgroeien, ervaren wij beiden als obstakel. Als wij niet in deze relaties met kinderen zaten, dan was de beslissing snel gemaakt. Wellicht is het over 5 of 10 jaar anders. Voorlopig genieten van de momenten die er wel zijn. Wij houden van elkaar en kunnen en willen elkaar niet loslaten.
Nu hebben we een liefdesrelatie. Niet bevredigend genoeg nee, want het liefst waren we dag en nacht samen, maar dat kan nu nog niet. Misschien wel nooit… Die gedachte alleen al doet pijn. Dus maar niet naar luisteren.
De zielsiefde heeft mij een enorme confrontatie met mezelf gebracht. Alleen voelen, dood willen (terwijl ik altijd een enorme doodsangst had) tegelijkertijd zoveel liefde voelen voor alles en iedereen. Mijn hart is geopend. Als ik een foto zie van mensen die honger hebben of van oorlogsgebieden moet ik huilen. Ik ben sowieso erg snel ontroert. Ik mag liefde in mezelf kennen. Wat hij mij laat voelen, ben ik.
He meest bijzondere is het ervaren dat wij een zijn. Hij is mij en ik ben hem.
Erotiek, Jaaaa, Wat een passie en zachtheid. Wat een samenzijn. Zo intens, ik kan het niet in woorden uitdrukken.
Voor mij is het zielsliefdegevoel; onvoorwaardelijk. Al zou hij besluiten nooit bij zijn vrouw weg te gaan. Ik zal altijd van hem houden. Ik zal hem ook verschrikkelijk missen. Ik merk ook dat het houden van alleen maar groter wordt en daardoor ook het missen.
Mijn tip is: geniet van de momenten dat je wel samen kunt zijn. Weet dat de liefde die je voelt niets anders is dan de liefde voor jezelf. Blijkbaar ben je al zo ver gegroeid dat je dit gevoel mag toestaan