Onbekend

Eindelijk een plek waar ik mijn eigen ervaringen kwijt kan. Ik heb een jaar geleden een relatie van 7 jaar verbroken. Ik heb me nog nooit zo in de war gevoeld als toen. Ik snapte niet meer wat liefde is. Ik dacht werkelijk de liefde van mijn leven te hebben gevonden. Wel waren we veel te verstrengeld met elkaar, samengesmolten en op een eilandje. Een liefde die niet zal slijten en veel verwarring in mijn leven heeft gebracht. Ik ben het eens dat je liefdes hebt die slijten, die vervagen als ze niet gevoed worden. En dan is er een liefde die dwars door alles heen, samen of niet samen, gewoon blijft. Wat ik hiervoor gelezen heb is zo herkenbaar voor me.
Ik heb nooit gesnapt dat ik zoveel van iemand kan houden, zo diep, dat er zoveel te delen is, maar een relatie onmogelijk. Wij hebben ons wel altijd afgevraagd of een relatie de juiste vorm was voor onze liefde. Omdat die vraag te pijnlijk was hebben we ‘m genegeerd. Ik weet niet wat voor liefde het is, maar weg zal het nooit meer gaan. Ik heb alleen het gevoel gehad dat je bij zo’n liefde verdomd stevig op je eigen benen moet staan en in je eigen energie. Is het zo dat je bij een tweelingziel niet meer kunt onderscheiden wat van jou is en wat van de ander? Dat je eigenlijk alleen maar kunt functioneren in eenzaamheid op een wolk? Eerlijk gezegd heeft deze liefde bij mij meer vragen dan antwoorden gegeven en is mijn hele idee en gevoel over wat liefde is in de war geschopt. Zo mooi als het was, het plezier van het wakker worden en het samen zijn, zo moeilijk, confronterend en eenzaam werd het ook. Uit wanhoop, toen we voelden dat we weggleden hebben we elkaar veel schade toegedaan, door te gaan doen alsof, om in godsnaam toch samen te blijven. Dat doet pijn. En was niet nodig. Nu zit er niet alleen de pijn van het gemis, maar ook de pijn van de schade die we elkaar hebben aangedaan. Voor zo’n intense liefde moet je behoorlijk geindividueerd zijn denk ik.
Inmiddels een andere liefde gevonden van een totaal andere orde. Er is een duidelijke grens tussen wie hij is en wie ik ben. Zo totaal anders. Zalig en geeft ruimte. Kennelijk geeft geen enkele vorm van liefde garantie voor een goede relatie. Is een relatie voor een groot deel ook praktisch van aard. Ik heb geen idee of die liefde een tweelingziel was, maar weet wel dat het voor ons heel erg moeilijk was om te landen en praktisch te zijn. Wel had ik het gevoel dat iedere vezel in mij geraakt werd. Er was eerder een teveel dan een te weinig, maar was niet te stroomlijnen, alles werd zo vertroebeld en waren niet in staat om onderscheid te maken. Ik heb het vermoeden dat we uit elkaar moesten om allebei individueel op de grond te komen en onze eigen ik te hervinden. En de weg om onze ik te hervinden is voor allebei een totaal andere. Het is alleen pijnlijk dat het met zoveel destructie uiteindelijk gepaard moest gaan.