Onbekend

Moeilijk te beginnen verhaal.. Ik was vroeger een atheïst pur sang en tamelijk Black minded.. Door een collega heb ik het spirituele ontdekt en ben zo stap voor stap positief geworden, maar er heerst enorm veel jaloezie rondom me. Ben 35 nu, gehuwd en heb 3 kids.. Op 11 maart van dit jaar ben ik een verrassend persoon tegengekomen, ik krijg een natuurlijke rust bij haar die ik nooit ervaren had, behalve bij een spirituele vriendin waarmee ik het er al over heb gehad.. De gelijkenissen lijken verbluffend! Zoveel om op te noemen.. Ik wilde een aantal jaar geleden Spaans leren, zij deed het.. We volgden beiden eenzelfde opleiding in de laatste 2 jaar, ikzelf in België en zij in Spanje. We houden beiden van Spanje maar eten het liefst Italiaans. Ik begin er niet aan als het me niet intreseert, zelfde voor haar. Ik straal naar het schijnt veel charisma uit maar ben enorm onzeker, same for her. Ik denk aan rondtoeren met de wagen in een dor landschap, 2 dagen later een foto van haar op fb zoals ik het voor me zag maar wist wel dat ze in het buitenland zat, doch niet wat ze ging doen. Ik droomde van de Eiffeltoren en 2 dagen later is ze in Parijs. In had nood eraan om mezelf sportief af te matten en ze deed hetzelfde op dezelfde avond, beiden op een extreme manier.. Ik voelde me een paar weken geleden emotioneel rampzalig en zij instagramt een foto met i want to think positive.. Enzovoort 🙂 Dit is allemaal gebeurd p het moment dat mijn leven op een rijtje stond, mooi gezin mat stabiele relatie, stabiele goedverdienende job en begonnen aan het bijberoep van mijn dromen.. Ik zag het totaal niet aankomen en was ook gezegd dat ik haar nooit zou ontmoeten, indien ze het werkelijk is.. We verschillen 5 jaar en 3 maand , zijn beiden water elementen (zij van de 11de) en leven in vogelvlucht een 40tal km van elkaar.. Zij kijkt enorm op naar wat ik in mijn leven bereik maar ik ben jaloers op het hare! Ik weet het echt niet meer, ik denk constant aan haar en als ik haar lijk te vergeten keert het nog sterker terug. Ik zou het niet echt verliefdheid noemen, het lijkt platonisch.. Ik weet niet omtrent seksuele gevoelens, het is te dubbel maar dit heb ik nog nooit meegemaakt alleszinds Ik had haar gezegd haar te willen spreken ” on the moment i have all things perfect the unexpected happens” maar ze zei er op we zijn buddies.. Het lijkt er op dat dat gesprek er wel zal komen want we hadden afgesproken voor binnenkort met nog anderen maar die kunnen niet en dat weet ze ook nog niet.. Ik heb niet dit gevoel van haar kant alsof ze het zou doorhebben terwijl de eerste ontmoeting wel leek alsof enkel wij 2 in die groep mensen daar waren.. Ik ben wel een natuurlijk kluizenaarstype en zij is mega sociaal.. In raak er alleen maar meer van in de knoop… Bedankt alvast als iemand me hierin kan helpen..

Antwoord 1
Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Ik ben 36 jaar, was gelukkig getrouwd en heb drie kinderen. En toen ontmoette ik mijn tweelingziel. Ik was er totaal niet naar op zoek sterker nog ik had er nog nooit van gehoord. Het is een man die 15 jaar ouder is dan ik. Hij is totaal mijn type niet. Niet qua uiterlijk en ook niet de manier waarop die zich presenteert. En toch heb ik het gevoel dat er niemand is van wie ik meer hou.Door hem heb ik ingezien dat de liefde die ik krijg in dit huwelijk niet de liefde is die ik zoek in mijn leven. Op dit moment lig ik in scheiding. Mijn man wil mij in liefde los laten omdat hij ziet dat ik niet gelukkig ben. Ik weet niet of ik ooit samen zal zijn met mijn zielsliefde. Hij heeft heel veel meegemaakt in zijn leven, heel veel verliezen geleden en daardoor kampt hij met verlatingsangst. Ik zie hem iedere dag en ik zie ook dat het langzaam beter met hem gaat. Hij is heel onbewust, ik weet niet of hij een idee heeft wat voor een special
e band wij delen. Ik heb hier wel een keer met hem over proberen te praten maar toen was hij heel afhoudend. Bepaalde dingen uit ons verleden lopen paralel en als ik het moeilijk heb zie ik mijn verdriet in zijn ogen. Ik heb hem niks verteld en toch weet hij dat ik het moeilijk heb.Ik heb een tijd gewoond in de stad waar hij geboren is. Ik voelde me daar direct zo thuis. Het voelde meer als thuis dan de plaats waar ik vandaan kom. Ik heb nooit begrepen waarom tot nu…Vaak hebben we voor dezelfde kleuren kleren gekozen.Er zijn meer hele gekke dingen gebeurd. Het is een hele moeilijke weg die door veel mensen niet begrepen wordt. Ik heb geleerd wat echt belangrijk is in het leven en wat maar bijzaken zijn. Ik heb oude vrienden verloren en nieuwe mensen gevonden bij wie ik me heel erg op mijn gemak voel. Maar vergeet nooit: met je verlangen als kaart en je ziel als kompas vind je hart vanzelf de weg. Ik wens je heel veel liefde en heel veel kracht met de moeilijke keuzes die j
e waarschijnlijk nog moet gaan maken
(Onbekend)