Onbekend

Een jaar geleden had ik een perfect leven, leuke man drie kinderen. we hadden het goed en ik was gelukkig. Toen ontmoette ik mijn tweelingziel en het voelde alsof ik thuis kwam na 36 jaar. Mijn tweelingziel is zijn ouders verloren, zijn vrouw jong verloren en wilde duidelijk niks van deze liefde weten. Ik denk dat hij ontzettende verlatingsangst had. Hij was gelukkig alleen. we zien elkaar bijna iedere dag. Er waren keren dat hij me letterlijk de deur uitkeek en een week later zocht hij dan weer contact. Ik heb geprobeerd met hem te praten maar hij ontkende alles. Ik ben inmiddels gescheiden van mijn man. Ik heb alles met mijn man besproken en hij heeft mij in liefde los kunnen laten. We leven ieder in ons eigen huis nu maar zijn nog steeds de beste vrienden. Ik voelde zo’n onvoorwaardelijke liefde voor mijn tweelingziel dat dit huwelijk gewoon niet meer kon. Ik was uiteindelijk doodongelukkig geworden. Als ik niet bij mijn tweelingziel kan zijn dan ben ik beter af alleen. Mijn tweelingziel heeft zich inmiddels over een groot deel van zijn angst heen gezet en zoekt contact. Ik zie dat hij wat voor mij voelt maar dat hij geen idee heeft hoe hij met die gevoelens om moet gaan. Ik ben bewust hij heel onbewust. Moet ik hem vertellen over alles wat ik weet of moet ik hem daar zelf achter laten komen. We denken en doen vaak hetzelfde, we hebben heel vaak dezelfde kleuren aan, er zijn duidelijke paralellen in onze levens. Moet ik hem vertellen wat ik voor hem voel, ik zie dat hij ook iets voor mij voelt. Ik voel dat de tijd er langzaam rijp voor is maar ik twijfel omdat ik hem niet bang wil maken.