Onbekend

Ik heb 1,5 jaar een relatie gehad met mijn tweeling ziel. Dit is nu 1,5 jaar over. Ik ben van heel ver gekomen. Ik leefde een leven van een super ego. In de relatie heeft mijn tweelingziel me op mijn “super-ego-piek” gespiegeld. Het was een intense en heftige relatie, maar met daar onder een diepgaande liefde voor elkaar. Door een wat ongelukkige situatie die is ontstaan heeft hij het uiteindelijk uitgemaakt. Ik was kappot, het was alsof er een stuk uit mijn hart gesneden was en er zo was uitgerukt. Vanaf die dag ben ik begonnen met zelfontwikkeling. Ik sprak met mezelf af om oude trauma’s te gaan verwerken. Dit heeft als gevolg gehad dat ik mijn eigen leegtes ben gaan opvullen. Ik wilde dit niet langer met externe factoren doen. Langzamerhand werd ik 1 met mezelf. Deze tijd was heftig. Mijn tweelingziel en ik wilde wel bij elkaar terug komen, maar konden het allebei niet. We waren er allebei niet klaar voor. Het was aantrekken en afstoten. En hoewel dit erg heftig w as heeft mijn tweelingziel toen ook aangegeven dat hij mij ook voelt. De laatste afstoting was 3 maanden geleden. Ik heb hem daarna niet meer gezien of gesproken. Nu ik alle shit uit het verleden achter me heb gelaten en ik 1 met mezelf ben geworden, begint mijn tweede proces. Ik ben nu mezelf spiritueel aan het ontwikkelen. Ik heb contact met mijn diepste kern en ik ben zoekende hoe ik die diepste kern het beste kan inzetten hier op aarde. Dit is een mooi en liefdevol proces, vooral met veel liefde voor jezelf. Hoe meer ik me richt tot mijn diepste kern (bijvoorbeeld in de kerk of door meditatie), hoe meer ik mijn tweelingziel voel. Ondanks de laatste afstoting is die verbinding weer helemaal terug. Ik voel altijd en overal een aparte pijn boven mijn navel. Het is geen pijn in mijn lichaam maar het is een pijn net boven mijn huid. Alsof er aan getrokken word. Hoe meer ik mezelf spiritueel ontwikkel, hoe sterker de lijdenspijn van het gemis word. Soms kan ik het bijna niet meer aan, maar ik kom er niet meer van af. Het is altijd en overal anwezig. Wat betekent dit toch? Ik dacht altijd dat hoe meer je jezelf persoonlijk ontwikkelt hoe minder die aantrekkingskracht naar je tweelingziel wordt. Het lijkt wel hoe dichter ik bij mezelf kom hoe sterker die verbinding/lijdenspijn/liefde wordt. Heeft iemand hier ervaring mee? En wat wil het leven mij hier mee laten zien? Ik heb geprobeerd om contact met hem op te nemen want ik heb sterk de behoefte om hier met hem over praten. Maar ik krijg hem niet te pakken. Ben best wel teneinde raad.