Onbekend

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar ik zal wel beginnen bij het begin. Dat lijkt me wel zo makkelijk haha. De eerste keer dat ik hem zag, ja, dat was het moment dat ik meteen verkocht was en me aangetrokken voelde tot hem. Ik wist dat hij bij ons kwam werken, dus eindelijk een leuke knul op de werkvloer!;) ondertussen kon ik mijn ogen niet meer van hem af houden (en andersom volgens mij ook! Dan heb je van die momenten dat je elkaar betrapt met kijken) Ik wilde meer contact met hem dan alleen maar op het werk, maar echt initiatief kwam vanuit hem niet. Dus ik had besloten om eerst contact te zoeken via Facebook. Alles kwam vanuit mij en ik ben het ook echt beu geweest. Later had ik zijn telefoonnummer gevraagd, met smoesje natuurlijk! Regelmatig hadden we contact op whatsapp en het contact op het werk begon ook steeds leuker en gezelliger te worden. Na hem uit te hebben gevraagd, waarop hij eerst ja zei en later toch nee omdat hij twijfelt, hebben we een keer spontaan in de nacht afgesproken. Ik durfde in eerste instantie niet omdat ik dacht dat ik voor paal werd gezet. Die nacht voelde te goed om waar te zijn, maar ik dacht “Je gaat toch niet zomaar met een collega zoenen?”. Het is een vrij gesloten jongen, verteld niet veel over zichzelf, komt soms ook wat onzeker over en is vroeger een buitenbeentje geweest. Ik heb aan hem gevraagd wat dat die zaterdag nou betekende. Hij vertelde dat hij heel erg twijfelt, nog steeds doet, maar het wel een kans wilde geven. Hij zei ook dat hij denkt dat het niet iets zal worden. Ik ben op een site geweest waar je kan chatten met paragnosten en mediums. Een daarvan was ook gespecialiseerd in zielsverwanten en dergelijke. Zij vertelde mij dat er zielsverwanten zijn, ze kan de energie zo goed voelen tussen ons. Het is voornamelijk aantrekken en afstoten en dit heb ik ook zeker gemerkt de afgelopen maanden. Andere vertelde mij ook dat we zielsverwanten zijn, maar mijn vraag is; is dat ook echt zo? Ik merk het wel, vooral die zaterdag nacht, die voelde zo goed en vertrouwd (en ik voelde al helemaal gaan twijfel bij hem). Hij gaat binnenkort op vakantie en ik heb hem vertelde dat je altijd iets de kans moet geven, niet geschoten is altijd mis. Dat we niet meteen moeten denken dat het iets moet worden, maar dat we er wel gauw genoeg achter komen als het niet werkt. Tijdens zijn vakantie gaat hij er over na denken en dan hebben we het er daarna over. Wat ook niet onbelangrijk is, hij is nog niet weg en ik mis hem al. Dat gevoel had ik al meteen toen ik hoord e dat hij op vakantie zou gaan. De ene keer kan hij mij heel vrolijk, blij en gelukkig maken en de andere keer ben ik gefrustreerd, boos, verdrietig en voel ik me alleen. Wat is jullie mening? Dit is trouwens nog maar een globaal verhaal van het gehele verhaal!