Onbekend

Ik heb mijn tz bijna anderhalf jaar geleden leren kennen. We waren collega’s. Ik voelde (hij ook) vanaf moment 1 een onwijze aantrekkingskracht naar elkaar. Maar toen ik hem leerde kennen zat ik in de laatste voorbereidingen van mijn trouwdag. We werden vrienden konden alles met elkaar delen. En flirten zo hard dat de vonken er van af spatten. (Iedereen zag het) Alle clichés waren er. Het gevoel elkaar jaren te kennen, elkaar aanvoelen, weten wat de ander wil en bedoelt zonder elkaar een blik te geven. Maar ik trouwde en hou daarnaast enorm veel van mijn man. Ik ben stapel gek op hem. Maar de manier waarop mijn tz mij weet te raken, de passie in mij het vuur weet op te stoken is ongekend. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk. inmiddels werkt hij ergens anders en hebben we wel contact maar niet meer zo veel. Beide omdat we een relatie hebben en weten dat we zo fout en zo goed tegelijk voor elkaar zijn. Ik kan niet ademen met het idee hem kwijt te zijn. Dit gevoel doet zo’n pijn en het gaat niet weg ik draag het iedere dag dat ik hem niet zie of spreek bij me… ik ga er kapot aan ik kan niet meer…ik ben lichamelijke en geestelijk op van de pijn het niet bij hem te zijn Help me wat moet ik doen hoe kan ik tot mezelf doordringen hem te vergeten…. Hoe kom ik van die pijn af die vanuit het diepst van me ziel me hart schijnt te komen?

Antwoord 1
Heb je hierover ook al met je tz gepraat dat je het er zo moeilijk mee hebt? Herkent hij je ook als tz? Zoekt hij zelf nog contact met je of komt dat vooral van jou kant? Ik heb ook kindjes en een relatie van 8 jaar. Mijn tz kwam 2 jaar geleden in mijn leven, maar hij is een wegloper, vooral afstoten kan hij goed. Sinds hij in mijn leven kwam ben ik wel enorm gaan twijfelen aan mijn partner, hij leeft enorm volgens ego en materieel. Ik ben meer spiritueel geworden en we lijken niet meer op hetzelfde niveau te zitten. De pijn en het gemis daar ken ik alles van, het gaat zo diep dat ik er ziek van kan worden, soms wordt het wat minder en denk je eindelijk wordt ik sterker, maar dan komt het plots weer dubbel zo hard terug. En je kan er met niemand in je omgeving over praten want niemand begrijpt het. Niemand kan trouwens zeggen wat je moet doen, dat voel je zelf aan, maar zeker niet vooraf denken dat het hopeloos is als je toch voor de moeilijke weg kiest, er zijn alti jd oplossingen.
(Onbekend)

Antwoord 2
Herkenbaar, ik ben ook getrouwd en heb kinderen en merk dat mijn man en ik ook wat uit elkaar gegroeid zijn en nog groeien. Precies zoals bij jou van antwoord 1, ik meer de spirituele weg en hij meer de rationalistische en materialistische. Moeilijk. Ik heb ook een soulmate man in mijn leven bij wie ik echt voel dat mijn ziel thuiskomt, en dat maakt dat je de tegenstellingen thuis nog helderder gaat zien. Wat ik ermee moet of wil weet ik nog niet. Soms gilt mijn hart dat ik bij mijn soulmate wil zijn, maar ik hou ook nog altijd veel van mijn man en wil ook de kinderen geen echtscheiding aandoen. Het liefst had ik beiden mannen. Ik weet dat ik dat zou kunnen. Maar mijn man ziet dat niet zitten. Heb er weleens een balletje over opgegooid maar hij wil mij voor zichzelf, zoals de meeste mensen een monogaam huwelijk willen. Hoe dat verder moet zal de toekomst wel uitwijzen.
(Onbekend)

Antwoord 3
Pfhh dames… ik voel me precies zoals jullie zeggen… Nee het contact komt van beide kanten, we spreken elkaar elke week wel maar zien proberen we niet te vaak te doen omdat het een onhoudbare situatie is van lust spanning passie genegenheid en we ons moeilijk wetwn los te maken qua afscheid. Ja hij denkt er het zelfde over als ik en zegt de gevoelens te delen… dat maakt het nog moeilijker Ik weet het gewoon niet en kan er met niemand over praten , ik heb wel een vriendin die er van af weet maar ook haar kan ik niet alles kwijt dat voelt niet goed Andwoord 1 ja ik heb dat ook soms lijkt het weg te ebben en ik me sterker te voelen maar dan ineens… Ik weet het niet wil niemand pijn doen al doe ik mezelf nu wel heteest pijn… Pfhh zo moeilijk
(Onbekend)