Onbekend

Een grens overgegaan. Ik ben getrouwd en heb sinds enkele jaren mijn tz in mijn leven. Vanaf de eerste dag dat we elkaar ontmoetten, was duidelijk dat wij iets heel bijzonders met elkaar hebben. Het contact werd intensiever en we gingen gaandeweg vaker met elkaar om. Nooit is er iets gebeurd behalve een knuffel als we afscheid namen, soms. En dat voelde natuurlijk heel fijn. Hij is de man die mij zonder woorden van binnen en van buiten kent. Hij zit zo diep in mijn ziel dat ik het allerliefst met hem verder zou willen. Jullie begrijpen vast hoe dat voelt. Nu is er echter enkele dagen geleden iets gebeurd dat alles nog heftiger heeft gemaakt; we konden onze gevoelens niet meer tegenhouden en hebben elkaar heel lang geknuffeld en gezoend. Het was hemels maar tegelijkertijd voel ik me ook schuldig omdat ik mijn man geen pijn wil doen. We zijn al lang samen en ik hou (op een andere, meer aardse manier) ook heel veel van hem. We hebben kinderen wat alles zo moeilijk maakt. Ook voor hen wil ik geen einde maken aan mijn huwelijk, wil dat hun leven doorgaat zoals het altijd was. Zelf zou ik het kunnen, een open relatie waarin wij beiden ook iets met een ander mogen hebben. Maar ik weet op voorhand dat mijn man dit echt helemaal niet ziet zitten. Hem eerlijk vertellen over wat er nu gaande is durf ik niet. Hij zal ontzettend verdrietig en boos worden. En dat verdient hij niet. Hij is altijd een lieve man voor me geweest, alleen dat stuk spiritualiteit ontbreekt en dat vind ik bij mijn tz. Mijn man zal dat nooit begrijpen, kijkt anders naar het leven dan ik. Hij merkt wel dat ik verander, meer bezig ben met spirituele dingen, andere mensen leer kennen, ons huis beetje bij beetje anders inricht, bepaalde boeken lees en dat ik er anders uitzie dan jaren geleden. Langzame veranderingen dus die hem niet ontgaan en waarover hij soms wel zijn ongenoegen laat blijken. Ik zeg dat dat ik op deze manier wil leven, ben wie ik ben en dan laat hij me, respecteert dat. Hij weet ook van het contact met tz, dat wij elkaar goed liggen weet hij ook, en dat ik wel eens b ij hem thuis kom ook. Ik probeer zoveel mogelijk alles eerlijk te vertellen. Niet in detail waar we over praten, maar de grote lijnen wel. Ik vind het dan ook van veel liefde getuigen dat hij me dat allemaal laat doen want hij voelt zich wel degelijk bedreigd door mijn tz. Als ze elkaar ontmoeten druipt de spanning eraf. Wat denken jullie, is het het beste om dit proces van loslaten, een langzaam uit elkaar groeien, te laten plaatsvinden en verder niets te vertellen over de fysieke toenadering tussen tz en mij, of moet ik alles op tafel leggen met als gevolg een echtscheiding, verdrietige man en kinderen, alles overhoop en iedereen kwaad op mij, want ik ben dan immers degene die dit veroorzaakt (ook voor familie die dit nooit zullen begrijpen). Zelf merk ik dat ik meer neig naar de eerste optie, de flow van het leven volgen en geen abrupte beslissingen nemen. Ik kan mijn geluk niet bouwen op de puinhopen die een scheiding gaat veroorzaken. Ik voel me wel schuldig maar toch heb ik geen spijt van wat er gebeurd is tussen tz en mij. Dat voelde zo natuurlijk en goed dat het gewoon niet verkeerd is. Het is liefde, pure liefde. Wat zouden jullie doen in mijn situatie?

Antwoord 1
Eerst je tweelingziel loslaten en daarna , na een maand of twee, alles op tafel brengen en tegen je man zeggen dat je je tweelingziel voorgoed hebt losgelaten. Spiritualiteit kan je overal vinden in deze moderne maatschappij. Met het gemis leer je vanzelf wel om te gaan. Wees wel voorbereid op alle mogelijke reacties/scenario’s. De vader van mijn kind heb ik verteld dat ik in de toekomst een opdracht heb met mijn tweelingziel, en prompt na een half jaar pleegde hij zelfmoord, de vader mijn zoon bedoel ik, niet mijn twin.
(Wieweet)

Antwoord 2
Heel herkenbaar! Dit kon mijn verhaal zijn. Je bent op de goede weg. Loslaten zal nooit echt lukken, maar je kunt wel het idee loslaten, dat je ooit met je tz samen zult komen. Maar je moet nooit het extreme liefdesgevoel loslaten. Dat moet je koesteren. Dat maakt je op den duur sterk en geeft je rust. Succes!
(Onbekend)

Reactie
Dank voor jullie reactie. Ik stelde de vraag. Of ik ooit met hem zal samenkomen weet ik niet. Ik sluit het ook niet uit. Maar ik weet wel dat ik eerlijk zal moeten zijn over mijn gevoelens naar mijn man toe en dat is erg moeilijk. Hij wil mij niet delen en dat is wel wat ik zelf het allerliefste zou willen. Een relatie met beide mannen. Ik zou dat ook kunnen, daar ben ik van overtuigd. Mijn “tz” haalt zoveel vrouwelijkheid en liefde in mij naar boven, dat straalt helemaal af op mijn omgeving merk ik. Mensen komen sneller naar me toe als ik hem gezien heb, ik straal blijkbaar liefde uit dan. Dus ik begrijp wat je bedoelt met de liefde vasthouden. Dat zal ik zeker blijven doen. (Onbekend)