Onbekend

Zo raar… Vorig weekend ontmoette ik iemand die ik 25 jaar geleden kende. We hadden een zomer iets onschuldigs wat meer van hem uit kwam dan van mij eigenlijk. Later contact weer via Facebook en nu was hij in de buurt en we spraken af, gewoon gezellig, mijn vriend mee. Ik keek ernaar uit maar gewoon omdat het zo lang geleden was (16 jaar) en gezellig. Na jaren getwijfeld te hebben aan de relatie met mijn huidige vriend, gaat het nu eigenlijk zo goed zo bijzonder goed dat ik mijn jarenlange twijfel aan de kant heb kunnen zetten. Juist nu… We gingen erheen, een festival, ik zag hem staan, liep erheen, raakte met mijn arm zijn rug aan hij stond te praten met iemand anders, keek om, zag mij riep iets verraste uit en sloeg zijn armen om me heen en ik verzoop… Ik verdronk, zo totaal onverwachts met mensen om ons heen incl mijn vriend. In 1 seconde voelde ik zo’n groot vertrouwen, voelde ik mij ZO thuiskomen alsof er nooit iets of iemand anders was geweest en ik dacht, god JIJ was het… Jij bent het altijd geweest en ik wist het niet..!! Dat dacht ik…zo uit het niets en ik voelde me alsof ik nooit meer los wilde laten… De man die erbij stond zag het, alsof hij het wist. Hij zag dat er iets gebeurde. En ik wilde de hele avond naast hem blijven zitten, het kwam zo onverwachts, zo WOW, zo thuis en vol vertrouwen ik wilde dat gevoel niet kwijt en had wel de hele avond naast hem willen zitten, contact voelen… Het was gewoon gezellig, we gingen weg laat mijn vriend en ik, nog een knuffel met HEM en weer dat gevoel, ik wilde nooit meer loslaten en het verbaasde me zo. Hij is mijn type niet, ookal hadden we wel altijd een klik, ik was nooit verliefd op hem, mijn relatie zit net goed dacht ik, en dan dit. Ik was compleet van mijn stuk. Dat gevoel! Thuis en vertrouwen alsof ik verzoop… De volgende dag hadden we weer afgesproken gewoon weer met vriend, en god wat had ik hem graag alleen gesproken, ik zou willen weten of hij dat ook voelde, maar dat liet hij eigenlijk wel merken, te duidelijk, zodat mijn man zijn wenkbrauwen al eens optrok. Ik wilde zo graag naast hem zitten, al was het alleen maar zijn voet die mijne aanraakte ik wilde dat gevoel van contact nooit meer kwijt! Dit is zo niets voor mij! Stiekem iemand aanraken, tegen iemand aan zitten, dit voelde al als vreemdgaan, maar jemig dat gevoel! Het hele weekend was ik van slag, liet ik bekers thee overstromen, zocht ik dingen die ik al in mijn handen had, liet ik alles vallen, liep met knikkende knieën rond, en probeerde normaal te doen, niet alsof ik compleet van mijn stuk was geslagen en verward door mijn gevoel. Hij vertelde dat hij en zijn vrouw nog bij elkaar waren maar dat het ook goed was als ze hun eigen weg zouden gaan. Ik voelde me het hele weekend zo thuis zo vertrouwd en ook zo verscheurd… Tussen alles. Ik dacht nee dit kan niet ik kan dit hier allemaal niet achterlaten, (hoezo op zaken die er niet zijn vooruit lopen?) ik sliep al een heel jaar slecht zo slecht dat je van insomnia kunt spreken ik had echt een probleem met slapen. Dat weekend voelde ik mijn lijf branden in vuur en vlam staan, mijn chakra’s op volle toeren draaien alles was warm aangenaam onwerkelijk warm. Het enige moment dat ik me ooit zo gevoeld heb, was toen ik wakker werd jaaaaaren terug, toen voelde ik mezelf spiraalsgewijs naar beneden getrokken worden en zo vredig rustig en vol als ik me toen voelde, heb ik me nooit gevoeld. Tot nu, bij die ontmoeting. Het is onaards, onwerkelijk, waar is mijn nuchtere zelf? Twee dagen later kon ik het van mij afschuiven, doe normaal, iTS not happened. Maar het komt steeds terug en ik zou hem zo graag spreken maar ik durf het niet, kap hem af als hij appt of facebookt… Wat moeten ze wel niet van me denken. Dat gevoel….! Ik wil het houden! Wat verscheurd voelt t! Ik op zoek op internet naar dat gevoel en dan kom ik uiteindelijk bij tweelingzielbeschrijving terecht… Wat ik gezweef vond eerder, maar dit is het! Alles klopt! Wat moet ik hiermee, ik zou mijn hele leven op het spel willen zetten maar ook weer niet… Wat moet iedereen van me denken! En zo gek; sinds dat weekend slaap ik weer!!! Ondenkbaar! Mijn probleem hiermee was zo erg, ik slaap en slaap zonder medicatie van het een op ander! Ook was ik bij de homeopaat, die mij voor ik dit vertelde een boek gaf wat ik echt eens moest lezen(ook over zon ontmoeting van tweelingzielen! En toen ik binnenkwam sprak hij me na jaren met mijn meisjesnaam asn ipv mijn getrouwde naam… Hoe vreemd is dat en ook de kaarten liegen er niet om… Ze zitten er nooit naast maar ik kan het echt niet geloven. Hoe kan iemand zijn tweelingziel vermijden, ontwijken, dat kan toch niet met dit gevoel wat je erbij hebt? Ik ben flabbergasted, van mijn stuk, droom de dag door en voel me schuldig, zo schuldig… Hoe kunnen mensen hiermee leven? Ik weet niet meer wat ik moet doen.

Antwoord 1
Jouw verhaal klink wel heel herkenbaar. Ik ken mijn “vermeende” tweelingziel n4 jaar en man man, wat een rollercoaster. Het begrip tweelingziel en dat hij dat wel eens zou kunnen zijn is mij pas 1,5 jaar duidelijk. Maar vanaf het begin dat ik hem in zijn ogen keek wist ik, dit is anders. Ik heb mijzelf al die tijd afgevraagd of hij het echt wel is. Sinds onze groepsvakantie afgelopen zomer weet ik het zeker. Wanneer wij samen zijn is het of alles om ons heen er even niet is, alleen wij. Nu we weer thuis zijn en het leven van alledag weer proberen op te pakken slaat gelijk de twijfel weer toe…. Vermoeiend. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het kan vooral mijn EIGEN leven te leiden, de dingen te doen hoe ik ze graag wil. Niemand meer te zomaar pleasen maar leven vanuit mijn gevoel, mijn hart. Bijna iedereen heeft het erover om je tweelingziel los te laten. Dat klinkt dramatischer dan het is. Het gevoel is er nu eenmaal. Punt. Laat het er zijn, het is het mooiste wat er is! Het enige wat je moet loslaten is de verwachtingen die je hebt naar de ander. Succes op deze mooie reis! Probeer vooral te genieten van de momenten die je samen hebt, zomaar samenzijn. Zonder verwachtingen… Liefs
(Onbekend)