Onbekend

Soms wordt ik zo enorm moedeloos van dit hele gebeuren dat ik er het liefst weer keihard voor weg zo willen rennen….maar dat kan ik niet meer….wij zijn al zo belachelijk lang “onderweg” dat we zo’n beetje alles al gehad hebben. Ik weet dat weglopen geen zin heeft, dat werkte eerder ook niet….Bij ons gaat altijd alles moeizaam…er is altijd wel iets dat het ons moeilijk, bijna niet onmogelijk maakt…Zoveel geluk en liefde maar ook zoveel pijn verdriet. Soms weet ik niet eens waarom ik zo verdrietig ben. We zijn eigenlijk best goed bezig, enorm gegroeid de afgelopen maanden. Toch twijfel ik met regelmaat over alles en vraag me af waar we eigenlijk heen gaan, aan de andere kant is er dat grenzeloze vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde. Zo dubbel allemaal….Ik word gek van de energie die dit me kost. Herkent iemand dit en zo ja, hoe ga jij daar mee om?

Antwoord 1
Enige dat je kan doen is jezelf er niet tegen te verzetten maar het te accepteren hoe het is. Zoek de afleiding ga sporten en leuke dingen doen. Zo erg is het toch allemaal niet het is jouw wederhelft degene die werkelijk bij jouw past.Ik voel haar elke dag en zo nu en dan kom ik haar tegen in mijn zielsdromen. Wij komen geen stap verder omdat zij het niet accepteerd. Dan wordt het allemaal erg moeilijk voor haar want dat is juist wat je niet moet doen.Soms denk ik het lijkt wel een gedwongen huwelijk want je zit lettelijk aan elkaar vast. Bij mij is het zo dat zei een hele mooie vrouw is en ik ben heel gewoon. Het klikt dan niet tussen ons ze accepteerd dat al jaren niet. Ze loopt weg en doet net alsof ze mij niet kent. De ziel denkt daar anders over dat vindt ik dan weer leuk.
(Onbekend)

Antwoord 2
Je haalt me de woorden uit de mond. En of ik dit herken! Mijn tz en ik zijn ook al lang onderweg en hebben onderhand ook bijna alle fases doorlopen. Maar nu zitten wij in de voorlaatste en moeilijkste fase; we zullen nog jaren en jaren afzonderlijk leven waarna onze hereniging plaats zal vinden. Ik spreek dan over zo’n 26 jaar. En ik weet nu dat elke dag van die 26 jaar nodig al zijn om ons te krijgen waar we zijn moeten. We hebben beiden onze zaken te leren en te doorleven. Het is niet anders. Ondertussen voel ik dat hij afstand neemt waarna ik dat ook doe. Ik voel zijn verdriet, zijn verlangen, alles voel ik. Het is allemaal gespiegeld. Zoveel intense liefde. Houd vol lieve lotgenoot, er komt echt een einde aan!
(Onbekend)

Antwoord 3
Ja, ik denk ook dat ik gek ben. Waarom na zoveel jaar voel ik nog steeds zoveel voor hem terwijl we niks hebben? En nu na een tijd zonder contact kom ik zijn naam echt overal tegen.. maarja selectief waarnemen dan maar? Het lijkt soms wel of hij wacht op contact van mijn kant en ik wacht op contact van zijn kant, alsof het een wedstrijdje is wie de eerste is die toegeeft. Of ben ik gewoon gek en verbeeld ik me dat maar? Energetisch trekt hij als een gek aan me.. en ik wil nog niet toegeven aan het contact en wachten tot hij weer een stap zet… kinderachtig we zijn toch gewoon vrienden? Nou niet dus anders doe je niet zo raar met elkaar, of doe ik in me eentje zo raar dat kan ook en denkt hij geen minuut aan mij en is het allemaal verzonnen.. maar dan ga je weer terug denken aan alles wat gebeurd is en kan het haast niet verzonnen zijn … zijn we gek met ze allen dan ? Is het gewoon voortplantingswaanzin dan maar?
(Onbekend)

Antwoord 4
Als ik dit allemaal zo lees ben ik toch ook wel blij dat we dit allemaal gewoon met elkaar kunnen delen. Ik ben ook vaak moedeloos en bidden is dan het enige wat mij helpt, vaak zit er dan een blokkade voordat ik het doe omdat ik dan in het zo graag weer goed hebben met hem heb. Toch bidden zou ik je aanraden en echt in Geprek met God gaan .Mijn tz is verslaafd aan crack en wellicht wordt hij nooit beter in dit leven. Ik probeer het elek dag los te laten want ik heb hem jaren proberen te helpen. We hebben ontmoet en de ;liefde was als niks daarvoor en toen is hij meer drugs gaan gebruiken. Ik moet daar sowieso niks van en dat was dus een ellende. hij liep altijd andere vrouwen te zoeken, maar als ik dan zei ga dan ook dan kwam hij toch weer bij mij. Nu ik eindelijk de kracht heb om mijn eigen weg te lopen zie ik dat een tijd zonder hem goed zal zijn voor mijn eigen groei. Ik heb ook zoveel op te ruimen en nu kan ik zien alles wat hij weerspiegelt. Ik ben meer mezel f geworden sinds ik hem ken en nu nog meer. het moedeloze is wel dat ik hem heel de dag mis. Ik vraag me soms af weduwe zich ook zo voelen. In de avond voel ik hem wel bij mij in bed schuiven, soms voelt alles knettergek…
(Onbekend)