Onbekend

In 2011 leerde ik hem kennen. Waarschijnlijk had ik hem al een paar keer eerder moeten zien maar het is dat mijn man hem aan mij voorstelde en meteen ook voorstelde dat hij mee ging op onze groepsvakantie. Die ogen… Enkele weken later kwam hij bij ons thuis langs, ik stond op het punt weg te gaan. We keken elkaar aan en er gebeurde iets, van beide kanten. Ik herken jou! Sinds die dag zit hij in mijn gedachten… Pas later, in het najaar van 2013 een periode waarin ik opeens allerlei duidelijke spirituele ervaringen kreeg kwam het voorzichtig in mij op dat hij wellicht mijn tweelingziel kon zijn! In de afgelopen maanden heb ik een hoop weggestopt maar sinds een week of 2 is er geen ontkennen meer aan, er gebeurt iets met me en hij maakt daar deel van uit. Ik ben zo blij met deze site, wat een herkenning! Zoveel overeenkomsten dat het bijna echt wel allemaal zo moet zijn! De lichamelijke klachten welke ik ervaar: De extreme vermoeidheid, piepen in mijn oren, een raa! r gevoel in mijn buik waarvan ik eerst dacht dat dit de vlinders zouden zijn… Het is inderdaad meer te omschrijven als een energieveld! De ene keer meer dan anders (denkt hij dan aan mij) en eigenlijk zo goed als weg wanneer wij samen zijn! Ook de energie die ik heb wanneer we samenzijn, alsof ik bergen kan verzetten en slapen kan ik dan niet meer. Maar ook het gemis en de pijn wanneer wij niet samen zijn, inderdaad het gevoel dat je niet meer compleet bent… En ja, ook ik reageer als een verliefde tiener wanneer hij bij me is, weet me geen houding te geven. Hij lijkt hier ook zoals in vele verhalen geen last van te hebben en komt gelukkig nog steeds terug hoewel ik mijzelf weer eens flink voor schut heb gezet 🙂 Wij zitten erg in de fase van aantrekken/afstoten. Nu probeer ik de rollen om te draaien: ik ben degene die even gaat afstoten. Afgelopen weekend wist ik dat ik hem zou zien, ik heb hem even begroet en ben snel weer weggegaan. Dit gaf me zo’n rustig gevoel, ik ! kan het dus ook! ‘s avonds kwam hij spontaan bij ons thuis langs! Voor al wat betreft lichaamstaal zijn we de ultieme spiegel, bijna synchroon! Toch, het ego he, die eeuwige onzekerheid… Ik zie de signalen wel, zijn naam die soms meerdere malen per dag opduikt wanneer ik weer eens onzeker ben. Gisteren tot 2x toe een (voor mij) mooi teken gehad: Toen ik mij weer eens zat af te vragen of hij echt mij tweelingziel is reed er een vrachtwagen langs met zijn voornaam erop (om 11:11 uur).Gisteravond vroeg ik het mij weer hardop af terwijl ik naar de donkere wolken in de lucht staarde. De zon begon te schijnen en er verscheen een regenboog. En toch twijfel ik, aan alles! Is hij het echt? Moet ik mijn huwelijk op het spel zetten? Diep in mijn hart zou ik nog liever alleen blijven dan in mijn huidige relatie blijven. Alles staat compleet op zijn kop! Alle inzichten van de afgelopen maanden zorgt ervoor dat mijn gedachten overuren maken. Mijn aardse beleving zal nooit meer hetzelfde zijn.

Antwoord 1
In mijn ogen is een zielsliefde de ultieme liefde. Maar dit hoeft niet te betekenen dat er ook een toekomst samen is. Dat hangt van heel veel factoren af die samen moeten komen op het goede moment. Dat hoeft niet eens in dit leven te zijn! Ik ervaar precies hetzelfde met mijn twin. Hij is mij, ik ben hem. Ik hou onvoorwaardelijk van hem maar weet ook dat een toekomst samen er niet in zit. Dat doet heel erg veel pijn. Gelukkig is de zielsliefde niet de enige liefde die bestaat. Het hoeft dus helemaal niet zo zijn dat je niet van je man houdt (al begrijp ik de twijfel heel goed). Ik ervaar de zielsliefde als heel moeilijk en zwaar terwijl de liefde voor mijn man “simpeler” is. Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe!
(Onbekend)

Antwoord 2
Dank voor je reactie. Ik ben de vraagsteller hoewel dit natuurlijk niet echt een vraag was. Het was zeker prettig om mijn gevoelens eens op te kunnen schrijven en te delen. Gelukkig is het nu wat rustiger allemaal maar het blijft moeilijk. Zoals je zegt is het bij elkaar komen iets van het juiste moment en de juiste plaats, dat heb ik inmiddels wel door. Dat hij het is weet ik ook nu wel zeker. De tekens liegen er niet om (of verzin ik ze zelf… :)) Voorheen droomde ik vaak over hem, zoekende naar hem. Nu ik het voor mezelf in ieder geval heb geaccepteerd dat hij het is droom ik nog steeds over hem maar dan als zijnde dat hij altijd ergens bij me in de buurt is, als vanzelfsprekend 😉 In real life nog steeds het ” eeuwig” durende aantrekken/afstoten. We gaan een klein stapje vooruit en weer 2 reuze stappen achteruit. Gisteren, op de verjaardag van mijn man, kreeg ik een hand zonder 3 zoenen, het is wat 🙂 Nou ja, de tijd zal het leren. Nogmaals dank voor je reactie, het is fijn om op deze manier ons lot te kunnen delen.
(Onbekend)