Q1326 Verloren?

Onbekend

Ik heb tekens ervaren, zijn fysieke aanwezigheid gevoeld, zijn emoties gevoeld waardoor ik ‘s ochtends rechtop schoot in bed, ik ben ‘s nachts wakker “gemaakt” door het Universum en ik leek toch echt een bevestiging te horen, ik hoorde een stem die tegen me zei dat ik iets moest uitvoeren wat met hem te maken had en ik kwam hem daar tegen. En alsnóg voel ik mij ontzettend verloren. De laatste paar dagen dreig ik te bezwijken onder mijn eigen onzekerheden. Heeft iemand misschien tips? Ik heb hem de laatste tijd ook niet meer gevoeld, of misschien is dat wel zo maar merk ik dat niet. Ik voel me ontzettend alleen en ik ben ten einde raad?

Antwoord 1
Hoop dat je je inmiddels al wat beter voelt. Probeer het een beetje los te laten. Een zielsliefde band gaat immers nooit echt verloren, deze is er altijd. Vertrouw op het universum, het komt allemaal goed op de juiste manier. Het gaat alleen meestal niet precies zo als wij dat willen. Sterkte!
(Onbekend)

Antwoord 2
Als je echt met elkaar versmolten bent kan je je nooit verloren voelen.
(J)

Antwoord 3
Ja, voor mij herkenbaar. Ik heb mijn zielsliefde ontmoet op een koor. Hij keek me steeds aan bij bepaalde teksten en dan was er tederheid, of een tunnel van intense energie waarin tijd en ruimte verdwenen. Hij is 20 jaar jonger en we hebben allebei een partner. Ik voelde hartepijn, verwarring, kreeg dromen, huilde ‘s nachts heel stil. Intussen begreep ik er niets van, als ik naar hem keek vond ik hem niet speciaal aantrekkelijk. Maar soms zong hij zomaar stukjes van liedjes (zoals eres tu) en als ik dan naar de vertaling van de tekst keek of naar een liedje luisterde (bat out of hell, the show must go on, made in heaven enz.) zat ik te huilen. Na anderhalf jaar heb ik voor mezelf toegegeven dat ik blijkbaar van hem hield, hij was ‘always on my mind’. In mijn hart volgde ik feilloos hoe het met hem was, ik wist soms niet of het mijn of zijn emotie was. Intussen voelde ik me schuldig, want ik heb een fijne relatie met mijn partner en het was alsof de gevoelens voor he! m tussen mijn partner en mij in stonden. Ik heb tenslotte een openhartige brief geschreven en vroeg hem om eerlijke communicatie. Hij is in zijn angst geschoten en wil me sindsdien niet meer zien en heeft me gevraagd bij het koor weg te gaan, hij ziet het als bedreiging voor zijn relatie. Ik heb dat gedaan uit liefde voor hem, ik weet dat hij nog vele jaren nodig heeft om allerlei angsten onder ogen te zien. Het geeft me ook opluchting dat het voorbij is, ik kan nu weer gewoon in mijn eigen leven aanwezig zijn. En er is bij allebei van alles in gang gezet. Ik ben aan het leren mijn innerlijke liefdevolle zelf steeds meer voor mezelf in te zetten. Heftige ervaring, er is een heleboel wat ik nooit zal begrijpen. Iets in me blijft hopen dat hij ooit nog eens contact opneemt, al is het over 20 jaar. Maar er is ook een vredig hoewel zacht verdrietig iets vanbinnen wat accepteert hoe het is gegaan. Maar via de talloze liedjes communiceerden we feilloos, we wisten allebei hoe het zat en eigenlijk was die erkenning genoeg, ongeacht wat er daarna uit angst voor domme dingen gezegd zijn!
(Onbekend)