Onbekend
mijn man heeft anderhalf jaar geleden zijn twinziel ontmoet. We waren elaar na 27 jaar een stuk kwijtgeraakt. Hij was helemaal verliefd zoals hij nog nooit was geweest. Hij besefte dat hij mij ook niet kwijt wilde en heeft mij mee op reis genomen. Alles verteld en hun communicatie tussen hun laten lezen. Hij projecteerde zijn liefde voor haar op mij. Soms was dat heel moeilijk omdat ik besefte dat ik hier niet tegen op kon. Na drie maanden namen zij afscheid , maar voor mijn man was dit te4 vroeg. Hij ontmoette een vrouw met de zelfde ervaring. Daaruit kwam een liefdes relatie die ook aards werd en zeer intens. Hij deelde dit alles met mij. Vond dit moeilijk omdat hij haar de liefde gaf zonder vragen . Deze liefde wilde ik ook graag met hem. Hij zegt dat die liefde van een andere orde is en niks met ons te maken heeft. Hij zou niet met zijn soulmate kunnen samenleven. Zij zijn beide zo anders en zij is ook getrouwd en wil ook niet met hem leven. Wel er naast, maar omdat er aardse dingen zijn gebeurd en ik dit ook weet is dit zeer moeilijk.Zij wil mij niet ontmoeten. Eind december hebben zij afscheid genomen ,want er was voor beide geen toegevoegde waarde meer. Deze liefde zal nooit meer bij hem verdwijnen, want loslaten is vasthouden. Heb deze gevoelens niet meegemaakt, alleen toen ik hem 38 jaar geleden zag wist ik gelijk hij is het. Ik zit aan hem vast en hij ook aan mij. Wij kunnen elkaar niet loslaten.Door deze ervaring van mijn man is onze liefde gegroeid. Dat besef ik heel goed en geloof ook dat twinzielliede en soulmates bestaan, maar voor partners is dit soms zeer zwaar. Gaarne tips hoe hiermee om te gaan.
Antwoord 1
Ik heb het gevoel dat je ook de schrijfster bent van antwoord nr 1319. Ook weer zo’n man die zich zo egoïstisch opstelt. Kijk…dat je je soulmate of tweelingziel (ik noem het altijd zielsliefde) ontmoet dat overkomt je. Het overkwam mij ook op een moment dat ik vrij stabiel in mijn aardse relatie zat na jaren van “vechten voor m’n plekkie” Ik zat er dus absoluut niet op te wachten!! Maar het was meteen een gevoel van “houden van”terwijl ik hem nog nooit ontmoet had. Het was absoluut geen gevoel van verliefdheid maar ik wist dat het veel verder ging. Ik ben na 2 jr. wel zover dat ik een verschil kan maken tussen een aardse liefde en een zielsliefde. In een aardse liefde heb je dingen uit te werken met elkaar…je ontmoet elkaar niet voor niks. Maar de liefde is voorwaardelijk dwz. Ik hou van jou als je maar niet dit of dat zegt of als je maar niet zus of zo doet. Bij een zielsliefde maakt het niet uit, je blijft toch wel van hem houden maar dat wil NIET zeggen dat j! e ook met zoiemand kan samenleven. Vaak spiegel je elkaar en dat kan zeer irritant zijn. Je leert wel van elkaar. En dat is ook de bedoeling. Ik heb mijn partner wel alles vertelt en hij accepteert het en vindt dat ik er heel verstandig en respectvol mee om ga. Het lijntje wat ik met m’n zielsliefde voel zal nooit verdwijnen. Dat blijft. Het enige wat ik wil is dat het goed met hem gaat en er nog es een keer over praten. Maar daar moet je allebei aan toe zijn….dus geduld hebben!! Sterkte ermee en geef je grenzen aan!
(Onbekend)
Antwoord 2
Ik begrijp je heel goed, ook al ben ik “de vrouw” in dit verhaal die haar tweelingziel heeft ontmoet. Ik ben zelf getrouwd en mijn man zit dus in jouw positie. Hij is mijn soulmate (die heb je meerdere in je leven) en ik denk dat jouw man dat ook van jou is. Een tweelingziel is echter iets compleet anders en ik kan me dan ook voorstellen dat je man en die vrouw niet samen willen zijn omdat ze dat niet kunnen. Tweelingzielen hebben van elkaar te leren en een liefdesrelatie hoeft helemaal niet het doel te zijn. Het kan wel overigens. Ik snap dat het voor jou heel moeilijk is, ook omdat je het zelf moet hebben meegemaakt om het echt helemaal te begrijpen. Je voelt je misschien bedrogen/derde wiel aan de wagen. Maar ik kan je verzekeren dat dat onterecht is. Ik houd zelf net zo veel van mijn man als van mijn tweelingziel. Alleen gaat die laatste liefde over andere dingen. Onvoorwaardelijkheid is er één van. En als ik eerlijk ben is dat er naar mijn man toe niet. Daar zi! jn er grenzen binnen de relatie. Maar met mijn tz is dat er wel, ik houd van hem wat hij ook doet en hoe hij ook is. Ik heb het mijn man nooit verteld omdat ik weet dat hij zich heel gekwetst zou voelen en het niet zal begrijpen. Ik wil hem geen pijn doen. Dat bepaalt ieder voor zich natuurlijk. Jouw man koos ervoor om het met je te delen, maar legt nu wel een zware last op je. Tweelingzielen kunnen er niets aan doen dat ze elkaar tegenkomen, dat wordt (net zoals alles) van bovenaf geregisseerd. Maar wat ze ermee doen en hoe, dat hebben ze wel zelf in de hand. Ik ben van mening dat je er heel integer mee dient om te gaan. Mensen niet mag kwetsen. Liefde mag niet gebouwd wordne op andermans verdriet. Voor alles is een tijd. Ik wens je veel sterkte en wijsheid. Het is niet makkelijk.
(Onbekend)
Antwoord 3
Heel veel respect voor jou, ik weet niet of ik dat aan zou kunnen. En ik heb wel mijn tweelingzielervaring, maar toch. Ik denk dat je er heel goed mee om gaat, jullie hebben dit alles tenslotte uiteindelijk samen doorstaan. Ik hoop dat hij nu alle tijd voor jullie liefde heeft. Als jij trouwens 38 jaar geleden dacht ‘dat is hem’ dan kun je niet uitsluiten dat je man en jij toch wel een vorm van zielsverwanten zijn. Anders waren jullie nu niet meer bij elkaar. Niet alle ‘verwantschappen’ voelen hetzelfde en het is soms moeilijk onderscheid te maken. Soms is het zelfs onmogelijk. Persoonlijk denk ik dat veel tweelingzielen nooit tot het punt van een lichamelijke relatie komen. Hun verbinding voelt vaak als iets ‘heiligs’ en eerder als een diepe, onverwoestbare liefde dan als grote passie en lust. Ik denk dat soulmates vaak gemakkelijker op beide vlakken klikken en daarom soms ook eerder in relaties en huwelijken zullen voorkomen. Enkel maar mijn bescheiden mening. Er ! zijn ook altijd uitzonderingen uiteraard. Ook denk ik dat hele hevige verliefheden iemand soms danig van hun stuk kunnen brengen als het hen nog nooit eerder overkomen is. Deze kunnen emotioneel dicht in de buurt komen van zielservaringen, maar zijn het niet. Uiteindelijk is het ook niet zo belangrijk, emoties zijn emoties, welk etiket je er ook op wilt plakken. Ik hoop in ieder geval dat je echtgenoot en jij nog lang van elkaar kunnen genieten en houden van. Met of zonder zielsverwanten op de achtergrond. Uiteindelijk gaan jullie samen verder, ik hoop dat hij zijn zielsverwanten een plaats in zijn hart kan geven en zich tegelijker tijd op jullie liefde kan richten. Sterkte!
(Onbekend)