Na 12 jaar zette ik een punt achter mijn zeer problematische relatie. Exact zes maanden later kwam ik mijn tweelingziel? (met vraagteken want ik twijfel nog) tegen en sloeg de vlam, meteen bij de eerste ontmoeting, in de pan. Nooit eerder heb ik zo’n enorme aantrekkingskracht en chemie gekend met iemand, zowel op fysiek, emotioneel als intellectueel niveau. Het heeft me op een onbeschrijfelijke manier gevoed, en geïnspireerd.Een half jaar na die eerste ontmoeting, om precies te zijn afgelopen weekend, namen we afscheid van elkaar. Hartverscheurend was het voor ons beiden. Er zit zeven jaar leeftijdsverschil ‘tussen ons in’. Ik heb al een kind. Hij ziet nog een gezin voor zich, echter niet met mij en voor zijn gevoel ‘klopt er iets niet’ en voelt hij dat dit niet het pad is dat hij moet bewandelen, terwijl hij op zijn plaats die onbeschrijfelijke chemie en aantrekkingskracht ook voelt. Beiden concludeerden we dat onze breuk daarom tegennatuurlijk voelt. Hij maakt echter een belangrijke ontwikkeling door en kan zich emotioneel niet binden en wil dat ook niet met mij. Die emotionele binding is echter niet te ontlopen als we samen zijn.Zelf heb ik echter ook aan van alles en nog wat getwijfeld (net gescheiden, kind etc) vanwege mijn eigen situatie. Aan mijn gevoel voor hem heb ik alleen nooit getwijfeld. Ik laat hem nu met rust. Probeer hem uit alle macht los te laten maar voel zo’n groot gat, een enorme leegte en heel, heel veel pijn. En hij voelt erg ver weg en dat voelt echt onverteerbaar, verkeerd bijna, terwijl ik me nooit eerder zo dichtbij iemand heb gevoeld. Ook wij hebben een aantrekken – afstoten moment gehad, halverwege de relatie, maar konden elkaar toen niet loslaten. Ik zoek veel afleiding, heb veel vrienden, maar vind het ontzettend moeilijk hiermee om te gaan. Advies?
 
Antwoord 1
Dit moet een hele heftige en verdrietige tijd voor je zijn, vind het hartstikke goed dat je afleiding zoekt en tijd doorbrengt met vrienden, het mag misschien niet veel baten, maar je leeft tenminste ‘gewoon’ door. Een tweelingziel moeten missen doet pijn en maanden zijn in feite niets. Het heeft mij jaren gekost. En telkens als je iemand weer ziet ben je terug bij nul. Misschien niet wat je wilde horen, dat begrijp ik. Maar met rust laten is nu waarschijnlijk wel het beste wat je kan doen, geloof me. Soms moet je even loslaten. Je zult het zelf voelen als er moment komt om weer contact op te nemen als je dat wil. Jullie reis hoeft nog lang niet ten einde te zijn. Tweelingzielen blijven aan elkaar hangen en vaak zijn er meerdere ‘startpunten’ en ‘finishes’. Wat je ook doet, probeer rustig te blijven en als het nodig is laat je je gevoelens eens flink gaan. Huil, schreeuw, schrijf het op. Het is een proces en ‘the only way is trough’vrees ik. Het gaat hier nl. ook om ! je geestelijke groei. Hoop dat alles goed komt. Veel liefde & licht wens ik je toe.(Onbekend)