Onbekend
Ik ken hem al ruim 25 jaar, hij is als een rode draad in mijn leven…We hebben elkaar gekwetst en vermeden maar altijd vonden we elkaar altijd weer…we kozen eigenlijk nooit echt voor elkaar. Of we vermeden de keuze, of één van ons was in een relatie of de omstandigheden waren er niet naar. In elke relatie die hij had kreeg hij ruzie om mij, in elke relatie die ik had kreeg ik ruzie om hem…In onze eigen luchtbel waren wij samen één maar in ons dagelijkse leven deden we ons eigen ding… Hij kreeg een kind met een ander twee jaar nadat ik een kind kreeg van een ander, niet veel later trouwde hij met haar en weer kregen we iets met elkaar…toen zij zwanger raakte van de tweede en mijn relatie op een nare manier op de klippen aan het lopen was werd het me na enige jaren te veel…Ik heb hem op een botte, stilzwijgende manier mijn leven uitgewerkt…Ik vond dat ik mn eigen leven weer op de rit moest krijgen en dat hij moest afmaken waar hij aan was begonnen, een leven met zijn gezin….. In de zeven jaren die volgde heeft hij zo nu en dan geprobeerd met me te praten maar ik was als ijs….Ruim een half jaar geleden kwam ik hem op meerdere plaatsen tegelijk tegen terwijl dit normaal gesproken nooit gebeurd(e)…hij woont vlak bij me…Toen ik hem in zn ogen keek was ik zo verrast door alles wat ik opeens weer voelde…We kregen weer iets met elkaar, allebei blij als een kind maar ook beladen door alles wat er gebeurd is tussen ons. Als kippen zonder koppen doken we er meteen helemaal vol in….Ik was helemaal van slag, hij te emotioneel betrokken (zegt hij) om t in te passen in zijn leven zoals het nu is. Al na vrij korte tijd hield hij me op afstand, ontloopt hij me en is er radiostilte. Omdat ik nu pas besef hoe bijzonder de band is die we hebben krijg ik niet voor elkaar wat me vroeger wel vaak lukte…Afstand nemen….Ik weet dat het beter is zo, voor hem. Zelf ben ik al een jaar of 8 zonder relatie…ik voel gewoon voor niemand anders genoeg…Het lukt me niet hier mee te dealen, niet op deze manier…Ik heb hem aangegeven dat ik graag met hem wil praten, door de hype waarin we zaten toen we weer een paar keer samen waren zijn we niet toegekomen aan een echt gesprek. Hij zou me daarvoor nog bellen maar behalve een smsje met “ïk denk aan jou” van hem, is het is twee maanden stil… Ik ben zo bang dat we elkaar nu echt uit het oog gaan verliezen….Het is niet zo dat ik perse een liefdesrelatie met hem wil maar ik wil hem zo graag in mijn leven terug, een heel klein beetje. Ik voel zo de behoefte tegen hem uit te spreken hoe belangrijk hij voor me is maar hij geeft me de kans niet….Hij laat me niet binnen…. Dit intense verdriet maakt dat ik boos wil worden zodat ik de pijn niet meer voel…maar eigenlijk is dat niet wat ik wil…niet meer…Ik kan hem bellen maar alleen het idee al maakt dat ik misselijk word van binnen….Ik vind ook dat ik zijn keuze moet respecteren maar ik wil ook heel graag de “beladen” lucht tussen ons klaren….Dat hij doet alsof er nooit iets gebeurd is en me negeert, het doet zo ongelooflijk veel pijn…ik weet dat ik hem dat ook heb aangedaan (jarenlang) en ik snap echt niet meer hoe ik dit heb kunnen doen…..Dezelfde afstand voel ik nu bij hem en ik snap niet hoe hij dit zo kan doen…En toch snap ik t wel en ben ik zelfs trots op hem….zo dubbel, ik word hier gek van… Deze site is één brok herkenning, ik hoop dat iemand mij kan helpen met mijn dilemma, contact opnemen of laten gaan…..
Antwoord 1
Laten gaan en nooit meer contact opnemen, nooit meer rekening met hem houden. Voor je eigen ontwikkeling en gemoedsrust. Hij is je energie niet waard.
(Onbekend)
Reactie
Beste onbekende,ik ben de vraagstelster. Dank je voor het beantwoorden van mijn vraag. Nooit komt in mijn woordenboek niet voor, dus dat zou ik al niet met mezelf kunnen afspreken. Ik weet niet zo goed wat je bedoeld met “hij is je energie niet waard” Ik hou zielsveel van hem, waar hij ook is en wat hij ook doet en ook als hij, zoals nu, van me wegloopt.Hij is mijn energie zeker wel waard! Liefz,Izis (Onbekend)
Antwoord 2
Ik sluit me zeer zeker aan antwoord 1. Het is zo vreemd, het lijkt zoals ik mijn eigen verhaal hoor van een aantal jaar geleden! Zoveel begrip zoveel zelf reflectie en toch geen uitweg en geen wederzijdse begrip.een richting verkeer bereik je niet zoveel mee.Als die jou waarde nog steeds niet kent, dan is hem niet en loslaten doet je meer goed dan wat je ooit kunt voorstellen. Nooit spijt hebben van die mooie gevoelens, geniet van ze en het wordt tijd dat je voor jezelf kiest en voor je eigen geluk en alles wat je een glimlach op je gezicht brengt en laat de pijn en de verdriet gaan voor je van een glimlach op je gezicht is het meer waardevoller dan je zielsliefde aan je zij hebben. De keuze is nu in je handen. De bal is in je handen. Het is je leven. Wat is de eind besluit? Geluk of pijn en verdriet en in angst leven?!! Neem de laaste stap voor je eigen vrijheid en zie hoe gelukkig en hoe blij en licht mens je wordt. Veel liefde en geluk toegewenst!
(Onbekend)
Antwoord 3
Ik zou contact opnemen er valt dan heel veel spanning van je af en alles wordt veel duidelijker als jullie het uitpraten. Nu blijf je hele leven met vragen zitten.Door de jaren heen gaat dat aan jou knagen waardoor je alleen maar meer gaat piekeren omdat je toch het 1 en ander wilt weten hoe het nu tussen jullie zit. Onbewust gaat dat een rol spelen zonder dat je het door hebt.Het kan stress veroorzaken en andere gezondheidsklachten waaronder een burnout. Laat het los en praat er over met jou zielsliefde en je begint met een schone lei.
(Onbekend)
Antwoord 4
Laat gaan. Je weet nu alle redenen die jou lieten tranen, dus je weet ook bij deze de deur naar het eeuwig geluk. Een dag niet gelachen is een dag niet geleeft. Kies voor jezelf. Pluk de dag en wijs gelukkig. Je bent al liefde en liefde is geen liefde als die niet kan stralen.Je bent mooi. Jij bent waard. Jij mag er zijn! Sterkte.
(Onbekend)
Reactie
(ik ben de vraagstelster)Wat een lieve reacties!Dank jullie wel!Ik heb besloten mn gevoel te laten spreken en voor nu is de stilte misschien wel onze beste vriend. Contact hebben zou ons nu niet gelukkig maken. Het zou alleen maar frustreren. Ben mn ego fase voorbij en weet dat het beter is zo, voor nu….Het is wel apart dat hier enkele adviezen worden gegeven die overeenkomen met wat ik recent heb mogen ondervinden. Dat het intense verdriet begint om te slaan in vreugde diep van binnen. Alsof ik ineens gegroeid ben.Ik ben me meer dan ooit bewust van de band die ik met hem heb en antwoorden op oude vragen komen opeens als vanzelf. Onze laatste ontmoetingen hebben een tsunami in me op gang gebracht en ik kan beter goed de tijd nemen daar doorheen te gaan. I go with the flow en laat de tijd de antwoorden brengen. De herkenning in alle verhalen hier geven rust en hebben me teruggebracht naar mn gevoel, mn innerlijke weten…het is goed zo. Ik laat het los uit en in liefde…Liefs (I)