Onbekend

Ik heb heel mijn leven wat gemist en met die vraag ben ik in 1982 bij de hulpverlening terecht gekomen, ik wist niet wie of wat het was, maar altijd een gemis gevoel, leegte iets zoeken willen pakken wat er nist was. tot dat ik in 2000 een man leerde kennen (Ik zal hem in mijn verhaal K noemen)toen ik K leerde kennen op een dansavond, wist ik dat het heel special was, ik was zo blij, in de wolken enz enz zo intens gelukkig ik straalde helemaal, ik nl gevonden waar ik al jaren naar verlangde en naar op zoek was,heb vaak gehad dat ik dacht als ik hem moet missen ga ik dood, dat klinkt heftig maar het was wel zo.alleen al bij de gedachte was het alsof er iemand iets uit mijn maag trok zon pijn , nan half jaar was de relatie over, wat een pijn / verdriet niet in woorden te beschrijven onvoorstelbaar, we hebben elkaar daarna nog 5 jaar af en toe gezien en samen dingen gedaan, hij sloot zich helemaal af, en zei niets voor mij te voelen, het benauwde hem met alle gevolgen van dien. Na 2006 heb ik hem niet meer gezien, totdat hij mij in oktober 2011 weer op kwam zoeken het was zo ontzettend leuk, `n week daarna kwam hij weer, ik was in de zevende hemel fantastisch alles was weer compleet bij! mij, na de tweede keer (terwijl het heel leuk was) bleef hij weer weg ik kan hem niet meer bereiken na een aantal pogingen om contact te krijgen met hem via mail of sms-sen heeft hij mij geblokkeerd. Ik hoef niet te vertellen hoe vreselijk pijnlijk dat was en nog steeds is, ik ben erg down en soms erg depressief.ik weet ook niet waarom hij mij voor de tweede keer laat zitten, dat wil ik hem vragen maar krijg totaal geen kans, kan hem niet bereiken. Wetende dat ik hem nooit meer zal zien, maakt me kapot. Ik heb al die jaren heel veel gedroomd over hem en mijn Vader ik haalde ze altijd door elkaar, in mijn dromen maar ook in werkelijkheid spookten ze allebei door mijn gedachten met beelden erbij. Kan het zijn dat hij een hele gevoelige snaar geraakt heeft bij mij, wat ik eigenlijk vroeger als kind bij mijn Vader had moeten voelen? vaderliefde wat ik niet gehad heb. hij is overleden al 27 jaar geleden. is het mss dat gevoel waar ik heel mijn leven naar op zoek ben geweest? en nog? Met K voel ik me compleet, nu is het net alsof ik geamputeerd ben, ik kan me ook niet aan andere mannen binden dan komt K erbij in mijn gedachten en gevoel, hij is dan steeds aanwezig, en zit op mijn schouder, ik voel me met niemand verbonden, alleen met K. dat maakt erg eenzaam herkent iemand zich hierin en hoe ga je om met die vreselijke intense pijnen en gemis gevoelens.

hoe kom ik uit dit diepe dal, en eenzaamheid, diep verdriet, verlangen naar iets wat ik ws nooit meer zal voelen om dat te accepteren is zo zwaar. het contact met hem (K) was echt Hemels alsof we zweefden niet in woorden uit te drukken,geen enkele liefde gaat zo diep als deze, zowel het hemelse als de enorme pijnen, het gekke was dat wanneer we samen ergens waren zeiden zomaar willekeurige mensen die we helemaal niet kenden: Jullie zijn vast een stel, dat kun je wel zien. dat vond ik altijd zo bijzonder, wat zou dat zijn geweest? Ik vind het zo jammer dat we elkaar niet gewoon af en toe kunnen zien, maar K zegt dat dat voor mij niet goed is,voor mij zou het JUIST wel goed zijn iets geweldigs om naar uit te kijken dan kan ik er weer `n poos tegen als hij geweest is zo ervaar ik het tenminste. Hij zegt dat ik dat niet aan kan ik denk wel eens bij mezelf is het niet andersom? maar hij zegt niets voor mij te voelen, ik verlang heel erg naar hem(dat speciale hemelse gevoel) en als we samen zijn (waren) was er ook vaak spanning heel raar herkent iemand dit verhaal? ik zou heel graag reacties wilen.

Antwoord 1
Zeker kan het, dat hij een gevoelige snaar heeft geraakt en je daarom zo diep raakt en zo veel doet. Bij mij is er ook iemand die om een bepaalde reden me heel diep raakt. Ook hij komt steeds even dichtbij om dan weer te verdwijnen. Wat ik geleerd heb / aan het leren ben, is dat ik me niet meer alleen maar compleet voel als hij in beeld is, maar ook als hij niet in beeld is. En me niet zo ontzettend van mijn stuk te laten brengen door hem. Wat betreft mijn gemoedstoestand niet zo afhankelijk van hem te zijn. Heel moeilijk allemaal, maar noodzaak. En natuurlijk is er die hoop dat als ik het helemaal onder de knie heb, dat we dan samenkomen. Wat dat betreft ben ik nog niet helemaal los. En er speelt natuurlijk niet alleen mijn proces, maar ook zijn proces en dat heb ik niet in de hand. Misschien leert hij het wel nooit wat hij leren moet in dit leven, en dan zal het samenkomen ook uitblijven.. Accepteren dus. Maar moeilijk is het. Sterk zijn, dicht bij jezelf blijven,tevreden zijn, kijken waar je groei ligt, van jezelf houden. Een cliché, maar zo waar… Sterkte, het gaat j vast lukken!
(Onbekend)

Antwoord 2
Hoi, je vraag of deze liefde met je vader te maken heeft, is lastig te beantwoorden. Ik denk dat elke liefde of dat nu de liefde is die je voor je vader, je moeder of je buurman voelt, te maken heeft met je eigen innerlijke onvervulde behoefte. We zoeken het bij de ander en als de ander niet reageert dan voelen we ons radeloos. Ik ken het allemaal. Het is hard werken aan jezelf en steeds weer de confrontatie met jezelf aangaan. Geef de moed niet op en kijk of je zijn liefde ook bij jezelf terug kunt vinden, dat zal namelijk je verlossing zijn. Sterkte.
(Onbekend)