Onbekend

Soms krijg ik het gevoel dat het om een obsessieve liefde gaat. Ik onderga wel een grote verandering maar moet hier zelf alleen doorheen. Dit zou zielslieveling betekenen. Onder andere de groei etc. Toch vraag ik me af of het een obsessie kan zijn? Ik heb me soms ook enorm laten gaan dmv uiten naar deze persoon. Later had ik dan weer spijt. Momenteel probeer ik echt geen contact te zoeken. Ik wil gaan loslaten. Hoe zijn jullie ervaringen hiermee?

Antwoord 1
Het is niet gek dat het vanzelf een obsessie wordt.Je hebt elkaar continue in jou hoofd hart en lichaam zitten.Het verlangen naar elkaar kan erg groot worden.Je wilt alles van elkaar weten dat heb ik een tijd lang gehad. Ik ken haar al erg lang en ik dacht dat ik haar heb haar ook losgelaten en ik kom haar niet meer tegen in mijn dromen.Wel voel ik haar regelmatig en zelfs laats ook op het werk en dat was geweldig.
(Remco)

Antwoord 2
Je kan het wel loslaten dat het minder wordt maar degene blijft voor eeuwig en ook na de overgang in jou systeem zitten.
(Onbekend)

Antwoord 3
Ik worstel precies met hetzelfde dilemma. Ik wet dat ik hem met rust moet laten, dat dat beter is en dat ik hem moet laten komen, maar ondertussen kan ik bijna niet wachten!!! Soms denk ik zelf ook; dit is een obsessie. Waarom kan ik hem niet met rust laten. Hij heeft een gezin, ik ook. Maar toch draag ik hem al meer dan 20 jaar met me mee. Bewust en onbewust. Op de voor- en achtergrond. Nu dus weer meer op de voorgrond. Ik wil hem enorm graag zien. Enorm graag contact. En nu maar wachten?! Ik weet het niet.
(Onbekend)

Antwoord 4
Gruwelijk toch, is het beide? Ik vind het gewoonweg ziek zoals je soms kunt voelen, ervaren, zo absurd intens. Het toch niet kunnen laten om een ontboezeming te doen, die je niet eens wilt. Jezelf niet kunnen inhouden om toch, iets te laten horen. Zwaar irritant. Soms denk ik wel eens, wie weet was die andere zo radeloos in een vorig leven, naar mij toe en snapte ik het niet, lachte ik er om. Wie zal het zeggen en is dit wel mijn straf?
(Onbekend)

Antwoord 5
Dat heb ik me inderdaad ook wel eens afgevraagd. Het beheerst je leven zo erg, dat het wel een obsessie lijkt. Maar het maakt eigenlijk niet uit welke naam je eraan geeft, die liefde is er. En die kunt je maar het beste accepteren. Accepteer dat het in je leven is gekomen. Ook al ga je loslaten, het blijft toch bij je. En verder, je moet alleen maar spijt hebben als je iets gezegd hebt wat je niet meende. Eerlijk zijn hoort namelijk ook bij dit proces. Eerlijk zijn voor jezelf maar ook naar anderen.gehad.
(Onbekend)

Antwoord 6
@5 Ik heb mijn tz vandaag gezegd dat ik iets lief vond wat hij gezegd had….meteen erna vroeg ik me af of dat niet veel te ver ging, kon ik dat wel maken? Mijn gevoel zegt van wel. ik vind hem toch lief? Ontzettend lief zelfs. Dat mag hij best weten. Ik voel dat mijn woorden bij hem op de juiste manier zijn overgekomen en voel me zo gelukkig nu. Ik houd met mijn hele hart van deze man.
(Onbekend)

Antwoord 7
Ik merk dat ik enkel kan loslaten wanneer ik besef hoe slecht ik me behandeld voelde. Ik merk ook dat het allemaal op behoefte stoelde en niet op liefde.
(Onbekend)

Antwoord 8
Aan antwoord 4/5: Het lucht me wel op dat je zegt.. het is goed om eerlijk te zijn en dat je alleen spijt moet hebben van dingen die je niet meende. Ik heb ook die drang om even iets te delen, een ontboezeming, een droom, een gedachte, een lied, een gedicht. Meestal doe ik dit niet, maar het is net alsof mijn ziel een contact even nodig heeft. En dan deel ik iets met hem. Ik moet ook mijn eigen gevoel volgen en dat is idd ook een proces van mij, dat ik mezelf niet weg moet cijferen. Wat ik nog wel het moeilijkste vind is om een zo intens gevoel te hebben en er geen handen en voeten aan aan te kunnen geven.
(Onbekend)

Antwoord 9
Ik zeg altijd met een zielsliefde sta je mee op en je gaat er mee naar bed. En terwijl je slaap kan je TZ/ZV ook nog doorkomen. Bij een obsessie blijf je steken en bij een zielsliefde ga je positief veranderen. Als je afvraagt hoe het met de ander verloopt en mist dan spreken we hier over een zielsliefde. Het positieve danwel negatieve uiten heeft de maken met angsten die naar boven komen. Dit is nodig in jullie spiegelproces om sterker te kunnen worden. Luister naar je hart, deze wijst je de goede weg.
(Alica)

Antwoord 10
Ik wil haar ook enorm graag zien ik ken haar nu ook al zn 8 jaar.Ik voel haar elke dag s morgen sta ik er mee op en s`avonds ga ik ermee naar bed.Ja het is moeilijk maar het is niet anders en ik moet het accepteren dat het zo is dat ze heeft gekozen voor een ander.Maar goed komt het vast en zeker na de dood komen we bij elkaar dat staat vast. Zij wil geen contact maar ik wel ik moet er maar mee doen.
(Onbekend)

Antwoord 11
Bij mij is het wel een obsessie geweest. Voordat hij ging trouwen met een andere vrouw heb ik hem veel berichtjes gestuurd in de hoop dat hij de bruiloft af zou blazen. Hij heeft nooit gereageerd. Hij is inmiddels getrouwd. En ik schaam me dat ik zo veel berichten heb gestuurd. Ik ben bang dat hij hierdoor op me afgeknapt is. Ik zie wel nog steeds tekens in de vorm van zijn naam maar twijfel wat dat betekent.
(Onbekend)

Antwoord 12 Jeetje, wat een herkenning zeg! Ik (een vrouw) ben voor mijn gevoel begin dit jaar mijn TZ tegengekomen, althans toen ben ik er bewust van geworden.. Ik kende die vrouw al een paar jaar (ze was leerkracht van mijn kind) en op een gegeven moment begonnen we over en weer gezellige berichtjes te sturen. Gewoon koetjes en kalfjes, maar af en toe zaten daar ook hele lieve berichtjes tussen met hartjes en kusjes zeg maar (gewoon dat ik haar een lief mens vond en dat was ook wederzijds zei ze). Ik zocht er verder niks achter. Zij is overigens getrouwd en heeft kinderen en ik heb ook al lang een relatie.. Tot die ene dag dat we weer aan het kletsen waren en ze iets liefs zei… En vanaf dat moment kwam ik overal haar naam, auto, dubbele getallen en heel de mikmak tegen en hoge hartslag, slecht slapen, etc.. Ik kon nergens anders meer aan denken.. Wilde haar constant lieve berichtjes sturen (en kreeg er ook terug) maar schaamde me dood.. Ze was immers al een jaar niet meer de juf van mijn zoon en ik snapte echt niet wat er met me aan de hand was… Op een gegeven moment kapte ze het een beetje af omdat ze een goede professionele houding wilde aanhouden (werk-privé gescheiden). Uiteraard snapte ik dat, maar het voelde als heftig liefdesverdriet! Ik moest me echt inhouden om geen lieve berichtjes meer te sturen etc.. Ik voelde af en toe ook echt buikpijn en hoofdpijn (volgens mij haar emoties), maar heb nooit een bevestiging gehad of die gevoelens ook kloppen. Tot ik het verhaal over tweelingzielen las en toen wist ik het, dit was het! En soms twijfel ik nog, omdat ik niet weet hoe zij er in staat.  Nu hebben we wel weer wat gezellig appcontact en komt mijn tweede kind bij haar in de klas.. (Ik kon wel een gat in de lucht springen). Maar ik kan haar nog steeds niet uit mijn hoofd zetten.. Echt zo bizar! (Ikke)

Bookmark