Onbekend
Ik heb een vraag over zielsliefde. Wanneer kan je zeggen dat iemand je zielsliefde is ? Ik heb een tijd een relatie gehad met een vrouw waar ik in korte tijd,meer en intenser van ben gaan houden dan ik ervoer in eerdere langdurigere relaties. Wij voelden ons beiden goed bij elkaar en hadden maar weinig daarvoor nodig. Tijdens die relatie kwam ik ook tot inzicht waar ik in eerdere relaties de fout in was gegaan en andere partners te kort had gedaan. Als snel kwamen de hier beschreven heftige confrontaties en het aantrekken-afstoten op gang. Op zich vond ik dat geen probleem. Daar waar ik in eerdere relaties meningsverschillen per definitie als een probleem van de ander zag, keek ik nu kritischer naar mijn eigen gedrag en onderliggende oorzaak daarvan. De manier hoe zij mij iedere keer “wegduwde” en bij mij wegliep, vond ik verschrikkelijk. Toch bleef ik het iedere keer weer proberen met alle liefde die ik in mij had voor haar. En ze werd steeds kwetsender, harder en killer. Tot zij uiteindelijk de relatie verbrak. Om redenen die voor mij totaal absurd waren. Alles wat fout ging tussen ons lag bij mij. Ik kon mij bij haar besluit neerleggen vanuit een gevoel van pure liefde en dat wij beiden tegen een stuk onvermogen . Als dat voor haar beter zo was dan is het goed. Achteraf kwam ik erachter dat ik daar heel rationeel mee omging. Ik voelde mij verschrikkelijk afgewezen door haar en in de redenen die zij aandroeg om de relatie verbreken ontbrak, voor mijn gevoel, iedere vorm van erkenning voor mijn liefde en acceptatie voor haar. Ik kreeg het totaal niet uit mijn systeem. Daar waar ik normaal gesproken na een tijd weer verder kan met mijn leven bleef ik haar missen. Nachtenlang droomde ik over haar en werd badend in het zweet wakker. Het sporadische contact wat wij nog hadden mondde iedere keer weer uit in kwetsingen. Uiteindelijk zie ik het ondanks de pijn wel als een geschenk deze ervaringen. Ik ben veel meer gaan ontdekken waar gevoelens en keuzes bij mij vandaan komen. De meest blijken te maken te hebben met mijn kindertijd. Ik merk ook dat ik een ander mens aan het worden ben en anders in het leven (wil) gaan staan. Een soort van nieuwe ontdekkingsreis in mijzelf. Een heleboel ervaringen die hier beschreven staan herken ik dus. Over de transformatie die ik door maak durf ik niet te praten met mijn ex-vriendin. Bang dat zij mij voor gek verklaard, alhoewel zij een stuk spiritueler is dan ik ben. En het contact dat wij hebben verloopt erg stroef. Kan ik nu spreken over zielsliefde in dit geval ? Of is dit een extreme vorm van liefdesverdriet?
Antwoord 1
Ik denk wel zeker dat je hier van een zielsliefde kunt spreken. Het opent je ogen met hoe je misschien tot dusver met zaken zoals liefde om ging.
(Onbekend)
Antwoord 2
Heel typerend vind ik de verandering die je hebt doorgemaakt. Dat de ander je op een totaal nieuwe manier naar jezelf heeft doen kijken. Ook al hoeft dat haar bedoeling helemaal niet te zijn. Het komt vaak voor dat de ontmoeting met je zl opeens nieuwe kwaliteiten in je omhoog brengt, ontbrekende puzzelstukjes opeens gevonden worden. Inmiddels kan die ander wel hard voor de situatie weglopen, wat niet wil zeggen dat die ander geen ontwikkeling zou doormaken, alleen is die anders gericht. Waar bij jou je nieuwe ontdekkingen over jezelf je een beter beeld van je relaties geven, en je helpen heel anders met deze om te gaan, kan het bij haar wel zo zijn dat de ontmoeting tot een inkeer leidt die een relatie met jou voorlopig uitsluit. Tot die zuiver ik-gerichte ontwikkeling compleet is. Als dat al zover komt in dit leven. Ooit komen die tweelingzielen een keer bij elkaar. Vaak zien we de tweelingen verschillend reageren op de situatie. Een veel voorkomend patroon is: de een is er dolgelukkig mee en wil samen verder, de ander loopt er na enig aarzelen of na een relatie van een kortere of langere duur bij weg. Als er al een definitieve relatie uit voortkomt, is daar ook een gezamenlijk transformatieproces voor nodig. Vanzelf gaat het bijna nooit, dat zijn uitzonderingen. Sinds ik mijn tz heb ontmoet weet ik dat die liefde echt bestaat die ik als kind al voelde. De ontmoeting bracht bij mij een aantal processen op gang, die met kindertijd te maken hadden en ook naar vorige levens terug verwezen. Met een aantal dingen heb ik zelf moeten afrekenen, om uit de gekwetstheid van afwijzing en ontkenning door de ander te kunnen komen. Ik sta nu dus veel sterker, en zeker naar mijn tz toe. het vinden van mezelf heeft het uiteindelijk mogelijk gemaakt in deze situatie verder te kunnen. Uiteindelijk zeg ik: pure winst. Het heeft denk ik weinig zin over je ontwikkeling met haar te praten, zo lang ze negatief naar je kijkt. Ga je eigen weg, word in jezelf zo compleet mogelijk en blijf in onvoorwaardelijke liefde naar die ander kijken. Verwacht niets terug. Spiritueel zijn zegt alleen wat als je dat ook in je dagelijks leven handen en voeten kan geven. Daar slaag jij kennelijk beter in dan zij.
(Arundash)
Reactie
Arundash, Bedankt voor je fijne en verhelderende woorden. Het is niet zo dat zij mij op een andere manier naar relaties heeft doen kijken. Het was meer het gevoel van intense liefde die ik voelde waardoor ik anders naar relaties ben gaan kijken. Het gevoel wat over mij heen kwam in haar nabijheid en ook de intensiteit die ik voelde bij aanraking. Nu zou ik zeggen dat het een soort energie was die ik er door mij heen ging. Ik ontdek nu dat ik nog veel “oude” pijnpunten heb die nog niet verwerkt zijn. En het is goed om daar mee bezig te zijn en merk ook dat het mij anders tegen de dingen in het leven laat kijken. Niet alleen op relationeel gebied. Dus is het pure winst, een geschenk wat ik heb gekregen. Toch doet het wel verschrikkelijk pijn om iemand waar je zo intens van houdt te moeten loslaten. Vanuit gedachten lukt het wel, maar het gevoel blijft er nog achteraan hobbelen. Ik weet inmiddels dat zulke processen niet samen kunnen en laat haar verder ook met rust. Maar de pijn van het loslaten en gemis is moeilijk. In mijn vrienden! kring begrijpt niemand het. Niemand snap dat ik nog zo onvoorwaardelijk van haar kan houden. “Wees blij dat je er vanaf bent” is een favoriete uitspraak om mij een hart onder de riem te steken. Dus in die zin is leren loslaten, voor mij het grootste leerpunt in mijn leven, een moeilijk en soms eenzaam proces. (Onbekend)
Antwoord 3
Loslaten is denk ik het moeilijkste van alles. ik moet hem ook loslaten en het is het zwaarste wat ik ooit heb moeten doen. vooral om dat ik precies weet waar hij doorheen gaat nu. gelukkig heb ik nog wel aards contact met hem maar dit is echt de aller moeilijkste relatie die ik ooit heb gehad en te gelijke tijd ook de mooiste. soms heeft hij even die geborgenheid nodig om er weer tegen aan te kunnen en die komt hij dan bij mij halen. al zijn het soms kleine berichtjes of korte gesprekken ik geniet echt van hem. ook op momenten dat ik er doorheen zit neemt hij contact op en dan juist op momenten dat ik het niet verwacht omdat ik dan even niet meer in liefde geloof. het zijn echt de kleine dingen die er toe doen. en zoals we hebben afgesproken, ik voor jou en jij voor mij.
(Onbekend)
Antwoord 4
Ik ben het volledig eens met degene van antwoord 1. Na twee jaar heb ik uiteindelijk moeten constateren dat een relatie met mijn ZL er niet inzit. Er is een ander en hij vertrekt binnen twee weken naar de andere kant van de oceaan (alleen, voor studie). Lang heb ik een relatie met hem ‘geambieerd’ en wilde ik niet inzien waartoe hij eigenlijk écht in mijn leven kwam: om mij met mezelf en mijn houding ten opzichte van mezelf en de liefde te confronteren. Mogelijk niet zijn bedoeling, maar het is nu alsof ik heb aangevoeld dat hij me een leerproces in zou ‘dwingen’ die zó nodig is voor mijn levensgeluk, maar die ik angstvallig uit de weg gegaan ben. Dat ik daarom op dit moment, in deze fase van mijn leven uitgerekend op hém verliefd werd. De uitkomst was niet per sé wenselijk, maar ik begrijp het nu waardoor ik alles kan relativeren. Uiteindelijk ben ik God dankbaar voor het feit dat Hij deze man op mijn pad bracht. Want hiervan kan ik slechts leren en groeien. Niets ! is zinvoller gebleken.
(Bloem)
Antwoord 5
O ja, loslaten is zo moeilijk! Het mooiste wat je is overkomen moet je loslaten. Dat doen heel veel pijn, maar dat wordt wel beter, opeens zie je dat. Het enige wat je moet doen is, de verwachting dat je ooit bij elkaar komt loslaten! Maar jullie hebben hier allebei last van, ga daar maar vanuit.
(Onbekend)
Antwoord 6
Bloem, Ook ik zie het als een geschenk wat er op mijn pad is gekomen. Dit is ook voor mij een groot leerproces om meer liefde en geluk in mijzelf te leren vinden, en te leren loslaten. Iets wat ik altijd als heel moeilijk heb ervaren. Ik zie het dus als een ervaring waarin het om de reis ging, en niet om het einddoel. Een relatie. Ook ik constateer dat een relatie er nu, en in de toekomst niet inzit. Sterker, ik zit nu zelfs te twijfelen of dit wel echt zielsliefde is geweest. Neemt niet weg dat ik dankbaar ben voor de inzichten en de verandering die het mij gebracht heeft in mijzelf. Daarvoor alleen al zal ik haar altijd met mij meedragen.
(Onbekend)
Antwoord 7
Aan vrager: Ik herken wat je zegt, dat je het mentaal prima voor elkaar krijgt, maar dat de emoties blijven bestaan. Je doet er denk ik goed aan na te gaan waar die emoties precies uit bestaan. Dat was voor mij verhelderend en leerde me waarin ik afhankelijk was van haar. Vervolgens kon ik me daarvan gaan bevrijden. De wereld vergaat niet langer, maar draait zowaar gewoon door, en ik kon er ook weer van harte aan mee gaan doen. Dat was even wennen. Het betekende voor mij een totaal andere manier van in het leven staan. Omdat het diepliggende patroon wat eronder lag uiteindelijk pas door de verschijning van mijn tz boven water kon komen. Loslaten is niet iemand uit je hart gooien, maar iemand zijn of haar eigen proces gunnen. En daar niet zo nodig in mee moeten doen. De moeilijkheid met loslaten van iemand van wie je zielsveel houdt, hangt samen met je eigen definitie van liefde. Als onvoorwaardelijke liefde betekent, nooit iets terug willen hebben, als het zelfs betekent, niet eens meer iets te mogen geven, wat is er dan nog van over? Wat is er dan nog van waarde? Kennelijk is de onvoorwaardelijke liefde niets meer dan wat C.S Lewis ervan zei: Love is not affectionate feeling, but a steady wish for the loved person’s ultimate good as far as it can be obtained. Dat houdt meteen in dat je er niet beter van wordt, dat er geen voordeel meer voor je inzit. En zodra je dat genoeg is, heb je het niveau van de goddelijke liefde bereikt. Geen wonder dat dat niet 1-2-3 gebeurt. ‘Wie weet waar je voor gespaard bent gebleven’ is een gebruikelijke reactie uit de vriendenkring. Weinig mensen begrijpen waar dit over gaat. Voor mij was de ontmoeting met mijn tz een bevestiging van een gevoel dat ik als kind al had. Nu weet ik: het bestaat. Ze is er. Dat alleen al is onmeetbaar geluk. Ongeacht wat er verder gebeurt.
(Arundash)
Reactie
Wat een prachtig antwoord Arundash! Dank hiervoor. Dan ben ik toch een aardig eind op weg naar het voelen van onvoorwaardelijke liefde al zeg ik het zelf. (Onbekend)