Q1081. Wat als de ander de sprong niet durft te wagen?

Onbekend

Al een jaar geleden heb ik haar leren kennen via internet. Het was niet de bedoeling maar we zijn stapelverliefd geworden op elkaar. Al voor we elkaar ontmoet hadden. Ze hield vrijwel meteen van me. Ze had dit nog nooit meegemaakt. Ze is getrouwd. Door omstandigheden stond ze open voor mijn liefde. Het aantrekken en afstoten is toen begonnen. Hevige, intense gevoelens. We zochten woorden die ons gevoel konden verwoorden. Ze bestonden gewoon niet. We maakten onze eigen woorden. Elke dag groeide het en werd het sterker. Al snel hadden we het over een touwtje dat ons verbindt. Onze geesten die elkaar raakten, opzochten als ze toch weer voor haar huwelijk koos. Een paar weken geleden dacht ik dat ze echt voor mi had gekozen maar niets was minder waar. Voor de zoveelste keer zette ze me aan de kant en wilde ze nu echt haar huwelijk een kans geven. Mijn verdriet wordt intenser, heftiger. Ik voel aan alles wat mijn alles definieert dat zij en ik bij elkaar horen. Ze zei het al meteen in het begin. Ik adem jou. Ik ben een deel van jou. Dit soort uitspraken passeerden de revu. Toen kwam ik een paar dagen terug deze site tegen toen ze mij haar soulmate noemde. Dit is wat nu gebeurt. Al ruim een jaar. Elke dag is het een kwestie van overleven. Ik ben haar voorgoed kwijt. En toch voel ik dat zij bij mij hoort. Ze is te bang om het vertrouwde achter te laten. Al zal ze me nooit los kunnen laten. Zij zit diep bij mij. Ik zit diep bij haar. Dat is een feit die we beiden kennen. Tekenen genoeg. Een combinatie van cijfers die we overal tegenkomen. We noemden het eerst bizar. Toeval. Al waren we het meteen met elkaar eens dat het niets met toeval te maken heeft. Ook is het al lang niet meer bizar. Het is iets van ons. En nog steeds komen we dat getal overal tegen. Terwijl haar geest bij mij is en haar lichaam daar. Moet ik geduldig zijn? Moet ik afstand nemen? Het gevoel is zo sterk dat ik op haar zal wachten. Na haar zal ik altijd genoegen moeten nemen met minder. Als ik dat wil. Want ik wil haar niet kwijt. Ik kan haar niet loslaten. Zij is mijn ware. Ik weet dat. Zij weet dat. En ik ben haar ware.

Antwoord 1
Ik kan alleen maar zeggen, wat een bekend verhaal!Ik herken er heel veel in, bij ons gaat het ook zo. Blijf toch maar contact houden, en praat er samen over, dan gaat het toch beter met jullie allebei!Ook al is het niet vaak. En wie weet?
(Onbekend)

Antwoord 2
Mooi verhaal heel herkenbaar onze band is erg bijzonder en wordt langzaam steeds vertrouwender en hechter naar mijn gevoel. Zij zit diep in mij en ik in haar.
(Remco)

Antwoord 3
Herkenbaar ja… Mijn lief heeft ook alsnog voor zijn oude relatie gekozen, ik ben gescheiden door en voor hem. Mijn t.z. zit wel in een relatie met 2 kleine kinderen, maar toch .. ik ken het verdriet. Ik dacht ook nooit meer van een ander te kunnen houden, maar nu komen er mensen op mijn pad waarvan ik voel dat ik daar zielsbanden mee heb. En dat voelt een stuk beter, al zal het mijn t.z. nooit worden, maar ik kan hier wel veel meer mee delen. Heel veel sterkte en idd probeer contact te houden, dan voel je je niet zo afgesneden, als dit mogelijk is tenminste.
(Onbekend)