Onbekend

Ik heb haar ontmoet op een datingsite. Ik wilde eigenlijk stoppen bij die site, maar ik zag haar profiel en ik ‘moest’ reageren. Ik heb zelfs het meest onzinnige gezegd en had eigenlijk al meteen spijt. Wat moest ze daar nou op reageren? Ik zou haar waarschijnlijk nooit leren kennen… Maar toch een reactie… Vanaf toen heel veel gechat, gemaild… Het voelde zo anders dan bij andere. Ik voelde me vrij om alles te zeggen en ben nog nooit zo open geweest. Ik ben wel eerder verliefd geweest, maar wat ik nu voelde voor iemand die ik nog niet eens echt ontmoet had… is onbeschrijfelijk. Zo compleet, vervuld, gelukkig, en vooral niet meer ‘alleen’. Helaas hebben we door omstandigheden van haar kant uit al een paar maanden geen contact. Maar ik weet zeker dat ik haar nog tegenkom… dat onze kans nog komt. Ik voel het, ik weet het. En dat geeft me zo dubbel gevoel. Zo blij dat ik haar dus niet ‘echt’ los hoef te laten, maar zo ongeduldig… Het kan ook zijn dat ik haar pas in een ander leven tegenkom… Ik kan niet loslaten. Ik denk elke dag aan haar. Elke dag ben ik bij haar. ‘Praat’ ik met haar. Ik ben bang dat ik door haar niet open sta voor anderen. Want ik weet nu hoe het voelt en ik wil geen genoegen nemen met mindere gevoelens dan die compleetheid. Hoe laat ik toch los?

Antwoord 1
Loslaten is niet mogelijk eigenlijk, je leert ermee leven. En nee je wenst niet meer voor minder te gaan! Hoop blijft dat er iemand is tzt die nog leuker en beter en slimmer is…:) maar dat bestaat niet. Het is gewoonweg die ene! Sterkte met deze wetenschap, als je eenmaal je tweelingziel ontmoet, hoe dan ook weet je dat ook echt wel. En dat is niet simpel als je geen contact kunt hebben samen. (Onbekend)