Onbekend
Indien jullie ook, zoals ik, volledig van elkaar zijn afgescheiden … hoe ervaren jullie dit en wat doen jullie eraan?
Antwoord 1
Mijn twin en ik zijn niet volledig afgescheiden van elkaar maar ik kan me wel voorstellen hoe dat voelt als je elkaar ooit wel gezien hebt. Dat lijkt me haast niet te dragen. Je moet heel veel vertrouwen hebben in het feit dat dingen lopen zoals ze moeten lopen en dat je er zelf niets aan kunt forceren. Ik denk dat dat heel belangrijk is. Want zelfs al zien mijn twin en ik elkaar soms wel, dan nog is er een grote geestelijke afstand tussen ons. We voelen ons enorm tegengehouden door anderen en durven niet eerlijk te zijn over onze gevoelens. Maar ik weet dat dit ooit anders zal zijn, en ik weet ook wat er onder zijn en mijn houding schuilgaat. Dat sleept me erdoor. (Onbekend)
Antwoord 2
Ik vind het moeilijk, ups en downs, hoop, twijfel, uiteindelijk hoop je toch steeds op een hereniging. Ik kan daar niet aan ontkomen in elk geval. Een ander uitgangspunt geeft me geen rust. (Onbekend)
Antwoord 3
Ik ben mij ervan bewust hoelang wij afgescheiden zijn en ook waarom. Daarom kan ik mijn twin volledig negeren. Ik volg hem een beetje via internet en verder stop ik er geen energie in. Hoe meer energie je in je twin stopt,hoe moeilijker het afgescheiden-zijn wordt. (Wieweet)
Antwoord 4
WieWeet, daarvan ben ik me bij mij en mijn twin ook bewust. Ik heb “doorgekregen” dat het nog tussen de 20 en 30 jaar zal duren tot wij bij elkaar komen. Dat is een lange tijd waarin we elkaar toch regelmatig (moeten) zien en daardoor kan ik hem niet negeren. Ik heb in het verleden wel mijn gevoelens in de ijskast geparkeerd en dat gaf weliswaar veel rust maar ik miste ook de enorme energie die het me gaf. Dus ik laat die gevoelens nu gewoon toe en geniet er in stilte van. Ik heb het gevoel dat mijn twin hetzelfde doet. (Onbekend)
Antwoord 5
Ik voel me op dit moment ook volledig afgescheiden van mijn TZ. Het is zeer moeilijk contact te krijgen laat staan hem te zien. Ik mis hem gruwelijk en ben intens verdrietig en chagarijnig. Gisteren was het zo erg dat ik in bed heb liggen huilen. Ik voel me zo verscheurd tussen mijn relatie en deze liefde, die soms alleen maar van mijn kant lijkt te komen. Ik zit nu echt weer in zo’n periode dat mijn ego keihard roept dat hij echt niets voor mij voelt, dat ie me ontloopt, en dat ik spoken zie. Maar ik weet in mijn hart dat ego er niets van snapt, dat het allemaal wel waar is. Maar ik word zo moe van dat getouwtrek in mijn binnenste. Terwijl het enige dat ik zou willen is naast mijn TZ een boswandeling maken… (Onbekend)
Antwoord 6
Aan antwoord 5: ik voel me net als jij, heb helemaal geen contact meer met hem, hij blokt me volledig af … En dat doet vreselijk veel pijn van binnen. Ik weet me soms ook geen raad meer, voel me zo eenzaam zonder hem. Maar, ik tracht wel positief te blijven, en dat is eigenlijk denk ik wat we moeten doen. Als we positief bezig zijn, positief denken en dit ook uitstralen, voelt je TZ dat ook. Het is beter om elkaar goede prikkels door te geven … Ik ben – ondanks dat het moeilijk is om hem los te laten – er ook rotsvast van overtuigd dat het ooit allemaal wel goed komt. Hoop en vertrouwen blijven heel belangrijk. Sterkte voor jou ook! (Onbekend)